Notes With Attachments

Pino Palladino & Blake Mills

Rzadko zdajemy sobie sprawę z tego, kto stoi za sukcesami popularnych artystów. Raczej jesteśmy skłonni przypisywać tego typu zasługi działom promocyjnym wielkich wytwórni, a niezbyt często chyba zwracamy uwagę na sidemanów towarzyszących gwiazdom. Muzycy do wynajęcia, także ci wszechstronni, nie są obiektem westchnień i uwielbienia fanów. Traktowani są jako rzemieślnicy, rzeczywiście sprawni w swoim fachu, ale tacy, którym zabrakło talentu do tworzenia własnej muzyki. Tego typu spojrzenie na sprawę jest, rzecz jasna, mocno krzywdzące. I choć nie jesteśmy w stanie uwolnić się od stereotypów, to w przypadku albumu „Notes With Attachments” powinniśmy zrewidować opinię na ten temat.

Tak się składa, że autorami omawianej przeze mnie płyty są wzięci sidemani. Jeden z nich to Walijczyk Pino Palladino, pożądany muzyk sesyjny i koncertowy, prawdziwy mistrz basu bezprogowego. Lista artystów, z którymi do tej pory współpracował, jest bardzo długa. Wystarczy chyba wspomnieć o tym, że grał z Garym Numanem, The Who, Nine Inch Nails, Adele, Eltonem Johnem, a jakby tego było mało – w ostatnim czasie występował także z Johnem Mayerem i wspierał D’Angelo na jego znakomitych płytach „Voodoo” i „Black Messiah”.

Amerykański gitarzysta Blake Mills to również jeden z ciekawszych i najbardziej zapracowanych muzyków sesyjnych. Z jego umiejętności instrumentalnych i producen­ckich korzystali m.in. Norah Jones, Fiona Apple, John Legend czy Laura Marling. Jego muzyczne CV jest imponujące. Mills ma na koncie nawet kilka solowych albumów z zeszłorocznym „Mutable Set” na czele.

„Notes With Attachments” to wspólne dzieło Pino Palladino i Blake’a Millsa, którzy tym razem postanowili pokazać się z innej strony i wyjść poza role uznanych sidemanów. Nagrali autorską muzykę, jaką trudno jednoznacznie zaszufladkować. Ubrali ją w krótkie formy i w zaledwie nieco ponad 30-minutowym albumie zmieścili tak szerokie spektrum inspiracji oraz nawiązań stylistycznych, że aż trudno w to uwierzyć. Zadbali niemal o każdy aspekt brzmienia, oparli zamysł projektu na basowym rytmie, a także zaprosili do współpracy znakomitych instrumentalistów na czele z saksofonistą Samem Gendelem, który jest też producentem albumu.

Myślę, że wspólne dzieło Pino Palladino i Blake’a Millsa powinni docenić słuchacze, którzy gustują w niebanalnych aranżacjach, nieoczywistym połączeniu gatunków muzycznych i zróżnicowanym instrumentar­ium. Dla siebie znajdą tu coś zarówno fani fusion, elektroniki, czy wnikliwi obserwatorzy nowej brytyjskiej i amerykańskiej sceny jazzowej. A reszta z pewnością zatrzyma się na dłużej przy utworach Ekute i Djurkel. Oba wyróżniają się na tle reszty ze względu na nośne melodie i zapadające w pamięci afrykańskie rytmy.

Autor: Piotr Wojdat