Po drugiej stronie Przemszy

Muariolanza

Orient Express; Hajlander; Pogoria; Septymon; Lemur Muariolanza; Po drugiej stronie Przemszy
Muzycy: Mariusz Orzełowski, gitara; Dominik Mietła, trąbka; Sylwester Walczak, bas; Pierre, perkusja; Marcin Babko, głos

Mówi się, że Muariolanza to pierwszy w Polsce przedstawiciel nurtu ambientowo-jazzowego, stylu łączącego ambientowe przestrzenie z jazzową improwizacją. Zespół (o czym można przeczytać w materiałach promocyjnych) podpisuje się pod maksymą klasyka awangardy XX wieku, Johna Cage’a, głoszącą, że: „cisza nie istnieje – wszystko jest muzyką”. W swoich kompozycjach muzycy Muariolanzy wykorzystują więc nie tylko instrumenty, ale też różne dźwięki otoczenia, odgłosy, specjalnie przetworzone głosy.

Jeszcze dwa lata temu (wówczas ukazała się ich debiutancka płyta „Muarioland”) był to projekt typowo studyjny, prowadzony przez gitarzystę Mariusza Orzełowskiego (absolwenta Akademii Muzycznej w Katowicach, autora pierwszej w Polsce pracy magisterskiej poświęconej muzyce ambient). To właśnie Orzełowski skomponował i nagrał całość tamtego pierwszego materiału, przy gościnnym udziale muzyków ze świata jazzu, rocka i muzyki tanecznej (kilku z nich gra w zespole do dziś).
Aktualnie zespół Muariolanza ma już zupełnie inny kształt, a „Po drugiej stronie Przemszy”, to – jak mówią sami muzycy – pierwszy naprawdę wspólny album zespołu, nagrany w ciągu jednego dnia, podczas pięciogodzinnej sesji.

Ta muzyka ma szansę połączyć zwolenników naprawdę bardzo różnych gatunków: ambientu, jazzu, funku, rocka i psychodelii, jak i fanów nowych, oryginalnych brzmień. W dodatku „Po drugiej stronie Przemszy” (rzeka dzieląca Śląsk i Zagłębie) można odbierać na trzech poziomach: to muzyka, słowa i gra planszowa – dołączona na specjalnym rozkładanym arkuszu. W warstwie muzycznej odkryjemy tu sporo inteligentnych aranży, przestrzenny oddech i pewien rodzaj dystansu do „okopywania” się w jakimś jednym zasklepionym gatunku. Pikanterii całości dodają charakterystyczne teksty Marcina Babko, w zespole odpowiedzialnego za treści oraz dźwiękowe „efekty specjalne”. 

Autor: Przemek Psikuta