Polka Remixed

Wojtek Mazolewski Quintet

Grzeczna i ułożona „Polka” – złota płyta kwintetu Wojtka Mazolewskiego doczekała się młodszej siostry. Łobuziary.

Nowe wersje utworów odbiegają od pierwowzoru tak daleko, że bardziej do nich pasuje określenie „rework”, używane zresztą na płycie w przypadku dwóch utworów. Na próżno szukać tu brzmień jazzowych, ba, nawet nu-jazzowych pomysłów nawiązujących do Ninja Tune jest tu jak na lekarstwo. Zamiast tego znajdziemy na przykład brudną, ośmiobitową elektronikę autorstwa Yoshii Swxdn, zwycięzcy konkursu ogłoszonego przez wydawcę. Mamy też dwie klubowe piosenki z udziałem rozchwytywanych wokalistek: Misię Furtak zaprosił Twardowski, a Justyna Święs zaśpiewała do utworu przygotowanego przez Rysy.

Najmniej od oryginału oddalił się Envee (współpracował już z Mazolewskim przy płycie „Wojtek w Czechosłowacji”), który opracował taneczną, acid-house’ową wersję Sunday. Dla kontrastu – najmniej z wersji pierwotnej zostawił Hatti Vatti, w zasadzie chyba tylko tytuł Get Free. Największym zaskoczeniem były dla mnie rapowane utwory z udziałem O.S.T.R.-ego (podkład sygnowany przez Metro mógłby spokojnie wyjść spod ręki duetu Skalpel) oraz Holaka i W.E.N.Y. Hip-hopowa Polka w tym wydaniu jest szorstka, męska, a niedziela się jej kojarzy z odsypianiem całonocnych szaleństw. Materiał wyjściowy okazał się więc niebywale plastyczny. Eleganckie, a nawet nieco zachowawcze, brzmienie, dało remikserom szerokie pole do popisu.

Co ciekawe, na albumie pojawiły się aż trzy wersje utworu Paris i dwie Sunday. Z jednej strony pozwala to słuchaczowi zabawić się w „znajdź różnice”, porównać sposób myślenia i metody (prze)twórcze poszczególnych artystów. Z drugiej – charakterystyczna linia basowa Paris po kilku przesłuchaniach płyty nieco nudzi, a że album jest krótki (osiem utworów, 32 minuty) – okazuje się, że przez połowę albumu siedzimy w jednym mieście.

Warto wspomnieć, że album świetnie się prezentuje w wersji winylowej (wersji na CD nie wydano). Sugestywną, choć nieco zbyt dosłowną, okładkę zaprojektował Mateusz Holak znany z rockowego zespołu Kumka Olik. Sam „placek” został zaś wytłoczony na pięknym, białym winylu.

Autor: Borys Kossakowski