Przebudzenie

Inga Lewandowska

„Dwa lata temu zaprosiłam do studia wspaniałych muzyków. Nie miałam wątpliwości, że są to właściwe osoby. Przemek Raminiak, Piotr Schmidt, Grzegorz Piasecki, Sławek Berny... Dziękuję Wam za magiczny nastrój i piękne dźwięki, które za chwilę polecą w świat. Dziękuję Maćkowi Prokopowiczowi za to, że tak czujnie te dźwięki ułożył w spójną całość. Za spokój, uważność i zaangażowanie” – tymi słowami swoje artystyczne decyzje zdradza autorka jednej z najbardziej osobliwych płyt jazzu, jakie ostatnio dotarły do naszych rąk. Jej autorka to absolwentka Państwowej Szkoły Muzycznej pierwszego i drugiego stopnia w Łodzi (skrzypce) oraz Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej w Katowicach w klasie wokalistyki. To również laureatka Międzynarodowego Konkursu Wokalistów Jazzowych w Zamościu (1994).

Lewandowska przyznaje, że ukazujący liczne formy artystycznych aktywności krążek, to ważny moment jej życia. Czas odkrywania tego, co dla niej ważne, ale i czas poznawania siebie. „Czas ubierania tego, co czuję w słowa, myśli, melodie i kolory... Piosenki, które tu znajdziecie napisałam kilka lat temu. Nie nagrałam ich od razu. Czekały…”

Inga Lewandowska na „Przebudzeniu” wchodzi w kilka rejonów, używa kilku artystycznych języków (śpiew, kompozycja, malarstwo). Jej album to prezentacja wielowymiarowości artystycznych poszukiwań. Płyta skrywa książkę, wiersze Ingi, napisane przez nią teksty piosenek oraz reprodukcje obrazów olejnych jej autorstwa.

Skupiając się na stronie muzycznej – mamy tu do czynienia z solidnym głównym nurtem jazzu, gdzie frazy podporządkowuje się strofom. Jest to wokalistyka w konwencji Kurta Ellinga. Kompozycja tytułowa rozwija się z lekkim breakbeatowym groove’em w tle. Ballada Uwierz w nas została rozpisana na zespół i smyczki. Kompozycja Ciebie nie może nie być nawiązuje do smooth jazzu. Wszystko jest nienaganne, ale chwilami odnosimy wrażenie, że śpiewanie nie jest tu najważniejsze, że cała ta misternie budowana muzyczna tkanka służy jako fundament do znakomitych improwizacji Piotra Schmidta na trąbce. Niestety, wraz z płytą dostajemy od artystki również pożegnanie, bowiem już po nagraniu odszedł dyrygent orkiestry Piotr Baron (Dziekan Wydziału Jazzu PWSZ w Nysie).

Ilekroć słucham tej subtelnej, bardzo kobiecej płyty, zadaję sobie pytanie, kto jest jej adresatem? I szczerze mówiąc – nie wiem. Na pewno musi to być osoba wrażliwa, potrafiąca pobyć sam na sam z muzyką. 

Autor: Piotr Iwicki