Rozwinął mi się turban

Spejs

Muzycy: Tomek Glazik, saksofon, elektronika; Karol Szaltis, instr. klawiszowe; Jacek Buhl, perkusja; DJ Awry Sz; Audun Ramo, bas; Sebastian Gruchot, skrzypce

Formację Spejs powołali do życia muzycy związani ze środowiskiem skupionym wokół klubu Mózg: Jacek Buhl (perkusja) i Tomek Glazik (saksofon, elektronika) oraz Karol Szaltis (instr. klawiszowe) i DJ Awry Sz. Jej debiutancki album pt. „Człowiek z jednym pejsem” był zbiorem swobodnych jamów, w których nośny puls – co jest specjalnością Buhla – spotykał się z osobliwymi, „kwaśnymi”, psychodelicznie wykoślawionymi motywami. Glazik, kojarzony jako spadkobierca uduchowionej ekspresji Coltrane’a, w Spejs zaprezentował się w nieco innej poetyce – bardziej zwartej, niepozbawionej humoru. Muzyka zderzała momentami niemal ludyczną bezpośredniość z dźwiękową futurystyką.

Na nowej płycie do grupy dołączyli działający na scenie norweskiej muzycy: Audun Ramo (bas) i Sebastian Gruchot (skrzypce). Krążek jest zdecydowanym krokiem do przodu (zaznaczyć trzeba, że materiał trochę przeleżał w szufladzie – zarejestrowany został ponad dwa lata temu w szubińskim studiu braci Kapsów z Contemporary Noise Quintet, z wyjątkiem jednego fragmentu nagranego na żywo w Mózgu w marcu 2009). Kreacja grupy zachowała surrealistyczny rys, ale jest bardziej przemyślana, wielowymiarowa, znacznie bogatsza.

Płytę wypełnia 20 improwizowanych miniaturek, w których kluczową rolę odgrywa groove. Bez problemu znajdziemy tu ślady funk-jazz-rocka lat 70., ale nie jest to banalne odgrzewanie fusion sprzed 3-4 dekad. Wyobraźnia członków formacji sięga dalej. Ich muzyka posiada bardziej współczesny, abstrakcyjny koloryt, zbliżając się do eklektycznych poszukiwań nowojorskiego Downtownu i improwizowanej sceny Seattle (jak np. Ponga, Critters Buggin’, czy Bedrock Uri Caine’a). Mamy więc zarówno ambient-jazzowe impresje, jak i gwałtowe free; futurystyczne efekty, groteskowe motywy i sample – a całość w ryzach trzyma czujny puls.

Autor: Łukasz Iwasiński