Samotna kolacja

Krystyna Prońko, Sławek Wierzcholski

Uważni obserwatorzy solowych poczynań lidera Nocnej Zmiany Bluesa spotkali się już z niejedną stylistyczną niespodzianką jego autorstwa, by przywołać choćby album „Matematyka serc” z 2014 roku, nawiązujący klimatem do czasów, gdy polskiej piosence królowała Maria Koterbska. „Samotna kolacja” to kolejny dowód na to, że Sławek Wierzcholski nie ma oporów przed eksperymentami, na użytek których skrywa nieco głębiej etykietkę wirtuoza harmonijki ustnej i sztandarowego wykonawcy nadwiślańskiego bluesa.

Nietypowość tego projektu cechuje jeszcze jeden istotny fakt: za jednym wyjątkiem kompozytorem wszystkich utworów (i aranżerem całości) jest grający na instrumentach klawiszowych Robert Obcowski. On też – co należy podkreślić – był głównym sprawcą wokalnego spotkania bohaterów tej sesji.

Zdawać by się mogło, że zestawienie czystego, mocnego jak dzwon głosu Prońko z chropawym, niskim wokalem Wierzcholskiego to zabieg dość ryzykowny. Ale już otwierająca płytę piosenka Śmiesznie uparty wita słuchacza sympatycznie brzmiącym duetem. I dalej jest równie dobrze. Wokaliści raz dzielą się zwrotkami, innym razem śpiewają wspólnie, czasem dośpiewują sobie frazy, bywa że dominuje ona (Moja zielona tęsknota), niekiedy on (Poszukiwany). Okolicznością sprzyjającą tej współbrzmienio­wej koegzystencji jest czytelnie zaaranżowana muzyka, w której przenikają się klimaty blue­sa, country i pop. Trudno tu pokusić się o jednoznaczną klasyfikację, choć zapewne po części uprawnione byłoby porównanie do stylu J.J. Cale’a (Niemodna muzyka). Ale znajdziemy tutaj także m.in. ukłon w stronę bluesa (Tylko marzenia), kipiące gitarowymi solówkami boogie (Reguła nosa), utwór z rockową ikrą (Sprawdzam, jedyna w tym zestawie kompozycja Wierzcholskiego), czy nostalgiczną „pieśń drogi” (Małe podróże).

Za dwoma wyjątkami (Andrzej Kuryło), autorem wszystkich tekstów jest Wierzcholski, poruszający się w tematyce rozmyślań nad mijającym życiem (Śmiesznie uparty, Nieokreślony), czy pogoni za złudną sławą (Moja ambicja). Często – jak ma to w zwyczaju – do upływu czasu podchodzi z dużym przymrużeniem oka: „Chociaż wiek młodzieńczy już za sobą mam / chociaż nie przyciągam wzroku młodych dam / chociaż słabych punktów sporo u mnie jest / chociaż to co kiedyś to już dzisiaj nie” (Poszukiwany).

W kontekście niniejszego muzycznego projektu największe jednak tekstowe przesłanie zawarte jest we wspomnianej już piosence Niemodna muzyka: „Do diabła z krytykami, rankingi w nosie mam / nie martwię się dla której wiekowej grupy gram / wystarczy mi nadzieja, że są tacy jak ja / co im na przekór wszystkim to samo w duszy gra”.

Autor: Mariusz Szalbierz