Schizophrenia. The Yang Project

Bobby Sparks II

Zna go każdy fan jazzu i szeroko rozumianej „czarnej” muzyki (od gospel, przez neo soul po hip-hop), choć, prawdopodobnie, jak niżej podpisany, nawet o tym nie wiedział: klawiszowiec, pianista i organista wspierał w studiu i na scenie takich artystów jak Prince, Herbie Hancock, Stanley Clarke, George Duke, Marcus Miller, Ray Charles, George Benson, Al Jarreau, David Sanborn i Nicolas Payton, grał w Tower of Power, The RH Factor nieodżałowanego Roya Hargrove’a i Snarky Puppy. Zna się na robocie kompozytorskiej, aranżerskiej oraz producenckiej, pozwalającej realizować projekty oszałamiające rozmachem i stylistyczną wszechstronnością.

Umiejętnościami dysponując pierwszorzędnymi, przez ćwierć wieku zasiadał w drugim rzędzie – i kiedy już zadebiutował, wydał na świat dzieło, przy którym osławiony potrójny album „The Epic” Kamasiego Washingtona jawi się kameralną wprawką. Nauczmy się więc tego nazwiska: Bobby Sparks II. Mistrz świata w byciu mistrzem wszystkiego.

Co nie oznacza, że „Schizophrenia. The Yang Project” to arcydzieło, od którego nie można się oderwać. Wręcz przeciwnie – to właśnie ten przypadek, gdy efekt „wow!”, towarzyszący praktycznie każdej piosence, niebezpiecznie sąsiaduje z nużącym nadmiarem: gości, pomysłów, no i decybeli.

Otwierający płytę Birth of the Sparkchild to wygłoszona obniżonym za pomocą wokodera głosem litania do świętych soulu i funku, nastrojowa i zabawna jednocześnie. Po mocarnym „amen!”cyrk Sparksa atakuje zmysły z całą siłą, nie dając na chwilę odpocząć. Będą się więc te akrobacje na basy, bębny, klawisze, trąbki, saksofony i głosy podobać głównie tym, którzy lubią przy około-jazzie uprawiać wszelakie aktywność (ja, na przykład, pomalowałem blisko trzydziestometrowy pokój; ale sprawdzi się i podczas biegania).

Kierownikiem zamieszania jest klawiszowiec, ale… rzadko kiedy eksponuje on swoją rolę. Bo to album, excusezle mot, ficzerungami stojący (patrz lista płac). Kto szuka obłędnych solówek, ten je znajdzie; kto lubi melodyjny rap – będzie go miał; kto lubi piękne głosy męskie i kobiece – nasyci się ich pięknem.

Ja faworyta znalazłem stosunkowo szybko (piąty na playliście utwór The Comanche Are Coming z gościnnym udziałem perkusisty Roberta Searigha i basisty o pseudonimie MonoNeon) i, jak dla mnie, nic równie porywającego (czytaj: z pogranicza muzyki wyzwolonej z jakiejkolwiek konwencji) już się później nie wydarza, mimo że do głosu (uzasadniając tytuł albumu) dochodzą pierwiastki z tych zakątków świata, w których kultura made in USAciągle jest ciekawostką.

Autor: Adam Domagała