Sound Of Marianna Wróblewska

Wśród laureatów Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie w 1963 r. wyróżniała się dynamizmem i indywidualizmem, i te cechy jej potem nie opuściły. Do nagrywania niniejszego albumu w 1972 r. Marianna Wróblewska przystąpiła już jako dojrzała, a zarazem najbardziej kontrowersyjna polska wokalistka jazzowa. Większość dam sceny jazzowej dąży do wytworzenia tonizującego nastroju, gdy tymczasem Wróblewska, jakby wzorem wulkanicznej Janis Joplin, swą niebywałą ekspresję stawiała wyżej niż trzymanie się jazzowych kanonów. Mocnym altem, z łatwością poszerzanym o górny i dolny rejestr, potrafiła zaśpiewać niemal wszystko, czego próbkę mamy na niniejszej płycie. Jej interpretacjami można było być oczarowanym, jak też skonfundowanym szokującymi formami jazzowych standardów.

Dobrze wytłoczona płyta winylowa składa się z dwóch części. Na pierwszej stronie Wróblewskiej towarzyszy fortepianowe trio Kosza lub Nahornego. Obaj pianiści doskonale wyczuli, że przy wykonywaniu popularnych standardów amerykańskich muszą odgrywać rolę łagodzącą ekstrawertyczne zapędy wokalne artystki, a nie dodawać im jeszcze przysłowiowego pieprzyka. I tak introdukcja fortepianu do I’ll Be Seeing You zapowiada całkiem gładki przebieg akcji, lecz po kilku taktach Wróblewska wzbogaca brzmienie mocnym wibratem, przesuwa akcenty, wprowadza liczne przerysowania i stylowa aura pryska, a jej miejsce zajmuje rozwichrzony teatrzyk weillowsko-brechtowski. Z każdym utworem modyfikacje potęgują się.

Druga strona płyty została nagrana z oktetem Namysłowskiego. W repertuarze znalazły się cztery popularne polskie piosenki (z angielskimi tytułami) skomponowane przez Namysłowskiego, Komedę i Nahornego. Była to ambitna próba dotarcia do zagranicznego odbiorcy. W bogatych aranżacjach sekcji dętej ekspresyjny głos Wróblewskiej umiejscowił się znacznie lepiej niż w oprawie pianistycznej z pierwszej strony płyty. 

Autor: Cezary Gumiński