Stories

Krzysztof Puma Piasecki

Sięgając po którąkolwiek z płyt Krzy­sztofa Pumy Piaseckiego, można być pewnym tylko jednego – na pewno nas zaskoczy. Okazuje się, że wbrew pozorom gitara jest instrumentem tak niezdefiniowanym stylistycznie, iż wyłącznie od fantazji instrumentalisty zależy, w jakie rejony zabierze słuchacza. A Pumie wyobraźni nie brakuje. Nie brakuje mu również stylistycznej świadomości, znajomości konwencji, rozmachu i odwagi do eksplorowania nowych terenów.

Tym razem jednak otrzymujemy dzieło nie jednego lidera, a płytę dokumentującą spotkanie dwóch wybitnych osobowości muzycznych: Krzysztofa Pumy Piaseckiego i Józefa Skrzeka. Obaj to postaci największego formatu, a zarazem przedstawiciele kompletnie innych muzycznych wszechświatów. Jednocześnie na tyle elastyczni, otwarci na nowe ścieżki i świeże pomysły, by spotkać się i nagrać wspólny album. Album wyjątkowy, bardzo osobisty, wymagający od słuchacza poświęcenia sporej dawki czasu i uwagi. Chwilami patetyczny i podniosły, wręcz epicki, to znów kameralny, pełen subtelnej bliskości, ale zawsze angażujący emocjonalnie i do głębi poruszający.

Z pewnej perspektywy album ten jest historią wzajemnych relacji muzyków, relacji pozostających w dynamicznej równowadze dwóch potężnych sił. Raz dominuje instrument Pumy, to znów syntezatory czy fortepian Skrzeka. Drapieżnej gitarze przeciwstawia się przestrzenna miękkość mooga, po chwili dowodzenie przejmuje syntezator, zaś improwizacje równoważone są precyzyjnie zaaranżowanymi fragmentami. Nie należy jednak postrzegać tych napięć jako walki czy pojedynku. To raczej taniec, w którym przewodzi raz jedna, raz druga strona, tworząc zapierające dech w piersiach widowisko.

Na wydawnictwo składają się dwa krążki. Nie powinno to dziwić, bo kompozycje są długie, rozbudowane, rozwijają się powoli i na szczęście kompletnie nie poddają się wymogom narzucanym przez komercyjne rozgłośnie radiowe. Pod względem stylistycznym łączą w sobie konwencje, które pozornie wcale do siebie nie przystają: muzykę elektroniczną, klasyczną, symfoniczną, jazz, rocka, a nawet trashowe riffy gitary. Improwizacje, tematy, nastroje, konwencje przeplatają się, tworząc oniryczną narrację nawiązującą do największych dzieł tego rodzaju synkretycznej estetyki. 

Autor: Konrad Żywiecki