Synthomatic

Jachna/Buhl

To piąta płyta nader płodnego duetu Jachna/Buhl, który dalej podąża ścieżką na pograniczu improwizacji i elektroniki. W porównaniu z poprzednim albumem, zatytułowanym „Atropina”, muzyka jest bardziej dynamiczna i szorstka. Podstawę rytmiczną stanowią tu zwykle świetne perkusyjne groove’y (Jacek Buhl jest w tej dziedzinie mistrzem), organicznie zespolone z elektroakustycznymi strukturami. Brudny, momentami chciałoby się rzec niemal industrialny (Robot Jim, Magma) break beat bębniarz pięknie wzbogaca dzięki swej kolorystycznej wyobraźni.

Wojtek Jachna czaruje tajemniczymi, surrealistycznymi tematami, a momentami zaskakuje rozwichrzeniem (w – nomen omen – Miles Space brzmi niemal jak Davis z czasów „Dark Magus”). Jego trąbka jest, rzecz jasna, często modyfikowana, czy to przez wah wah, czy za pomocą najróżniejszych innych efektów albo tłumika.

Duży wpływ na wyraz całości ma sfera postprodukcji. Muzycy bawią się brzmieniem, wykorzystują sample, przetwarzają grane przez siebie partie, dodają dźwięki syntezatorów – traktując je jako generatory loopów, drone’ów, barw uzupełniających fakturę, a nie motywów melodycznych. Usłyszeć można tu też nienachalne interwencje didżeja Yakiego.

Mamy tu też nieco eksploracji czerpiących z ambientu i etno, zawsze trzymających nerw bez uciekania się do smętnych pejzaży, a także odniesienia do dubu (zwłaszcza w Dabi Sajko). W zasadzie każdy utwór to inny pomysł, inna opowieść.

„Synthomatic” nie jest żadnym przełomem, ale płyta potwierdza wysoką formę duetu; stanowi świadectwo jego fantazji, wyczucia i umiejętności kreatywnego wykorzystania elektroniki oraz produkcyjnego laboratorium. 

Autor: Łukasz Iwasiński