Time And Time Again

Paul Motian Bill Frisell Joe Lovano

Cambodia; Wednesday; Onetwo; Whirlpool; In Remembrance of Things Past; K.T.; This Nearly Was Mine; Party Line; Light Blue; Time and Time Again
Muzycy: Paul Motian, perkusja; Bill Frisell, gitara; Joe Lovano, saksofon tenorowy

Nie ma chyba sensu szczegółowo opisywać roli Paula Motiana w historii jazzu, a zwłaszcza w rozwoju jazzowej perkusji. Wystarczy tylko powiedzieć, że współtworzył zespół, który do dziś pozostaje wzorcową tego rodzaju formacją – czyli trio pianisty Billa Evansa. Dla porządku tylko warto jeszcze dodać, że poetycką naturę swojego szefa uzupełnił subtelną i nowatorską grą perkusyjną. Pozornie przypadkowe, nieskoordynowane (ale zawsze idealnie mieszczące się w takcie) dźwięki tworzą niepokojącą, pełną niedopowiedzeń aurę, która doskonale koresponduje z równie kapryśnymi kompozycjami Motiana.

Opisując jego muzykę, łatwo ją zbyć określeniami w rodzaju „melodyjne free” – tyle, że w tym wypadku niewiele one mówią. No bo jak tu oddać słowami tajemnicę, jaka kryje się za nieprzewidywalnymi, wężowymi liniami tenoru Joe’ego Lovano? Jak wyrazić przestrzenne plamy dźwiękowe gitary Billa Frisella? Jak wreszcie określić te wszystkie szelesty, stuki, szemrania wypełniające dźwiękową przestrzeń?

Z Lovano i Frisellem Motian współpracuje od wielu lat, czasem w tym towarzystwie pojawiają się też inni muzycy, ale w moim przekonaniu tak jak trio Evansa było jednym z archetypów grup fortepian-bas-perkusja, tak trio Motiana definiuje możliwości grania w składzie saksofon-gitara-perkusja.

By być do końca rzetelnym, trzeba też napisać, że nie wszystkie kompozycje wyszły spod pióra lidera: This Nearly Was Mine to dziełko Rodgersa/Hammersteina, Party Line napisał Lovano, a Light Blue Thelonious Monk, siła i oryginalność zespołu Motiana powodują jednak, że i one upodabniają się do reszty materiału. To płyta, która za każdym przesłuchaniem będzie odkrywać przed nami kolejne detale.

Autor: Marek Romański