Tribute To The Police

Marta Król & Paweł Tomaszewski

Zachowanie dynamiki rozwoju, tak warsztatowego, jak i przed wszystkim osobowościowego to stała cecha dotychczasowych działań wokalistki Marty Król. Pozostając w fazie pogłębiania zakresu swych także i stylistycznych identyfikacji bardzo uważnie kształtuje zakres swojego repertuaru. Jej trzecia płyta zatytułowana „Tribute To The Police”, wydana z okazji przypadającego w tym roku 40-lecia założenia tej legendarnej rockowej grupy, została przygotowana w prawdziwie ekspresowym tempie. Marta oraz aranżer i producent tego materiału, wyborny pianista Paweł Tomaszewski podeszli do tematów będących już dzisiaj evergreenami światowej muzyki w sposób świadomy i przemyślany. Poddali każdą najmniejszą chociażby frazę czy motyw swoistemu przetworzeniu, tak, aby uwypuklić dominującą na tym krążku stylistykę smooth fusion.

Tematy Stinga i jego kolegów z grupy The Police są bardzo wdzięczną materią do dalszych przetworzeń. Momentami, i to do dzisiaj, mogą zaskakiwać świeżością rozwiązań harmonicznych, a także łamaniem symetrycznego schematu rytmicznego, tak często eksploatowanego w muzyce rockowej. Paweł Tomaszewski poszerzył zakres środków dźwiękowych dopełniających partie wokalne podejmowane przez Martę Król w płaszczyźnie harmoniki, metro-rytmiki i ogólnego pomysłu aranżacyjnego. Wplótł on bowiem w strukturę poszczególnych utworów partie instrumentów dętych drewnianych, wprowadził pochody rytmiczne wciąż zmieniające intensywność swych pulsacji.

Realizację pomysłów powierzył multiinstrumentaliście Przemysławowi Florczakowi, który materiał ten wzbogacił o precyzyjnie i stylowo wykonane przebiegi na m.in. flecie altowym, klarnecie basowym i saksofonach. Pojawia się też waltornia, na której gra Ewa Sandecka.

W otoczeniu tak zarysowanej struktury instrumentacyjnej Marta Król zaskakuje swą introwertyczną, zawsze kontrolowaną i nienarzucającą się, choć pełną szczegółów wyrazowych, interpretacją. Robi to w sposób naturalny, precyzyjny i pewny. Tak dzieje się np. w dynamicznym, jakże odbiegającym od oryginału, a rozpoznawalnym Walking on the Moon. Inny wymiar emocjonalnej barwy odnajdujemy w skrojonych na kształt ballady jazzowej utworach King of Pain czy Every Breath You Take.

Cóż bardziej frapującego dla odbiorcy niż zetknięcie się z przestrzenią prawdziwą, realizowaną zawsze w sposób bezpośredni i szczery. Zwłaszcza gdy dotykamy motywów i utworów od dawna w naszej wrażliwości obecnych – jednak odczytanych na nowo w nagraniach, które pozostawiają wyraźny ślad w naszej wyobraźni. 

Autor: Henryk Cierpioł