Vauna

Klara Cloud & The Vultures

Kiedyś natura była tajemniczą, nieokiełznaną siłą, której należało się przeciwstawiać albo wprost, fizycznie, albo metaforycznie – tworząc nasz własny, ludzki, intymny świat zwany kulturą. Dziś już czujemy, że natura to coś namacalnego, gałąź, na której siedzimy, którą sami sobie podcinamy. Nie ma już sprzeczności między kulturą i naturą, jest tylko dylemat między naszą świadomością, a nieprzewidywalną, naznaczoną strachem przyszłością. Dlatego coraz więcej powstaje dzieł, w których natura jest elementem centralnym, postrzeganym jako coś bliskiego, jako swego rodzaju continuum, którego jesteśmy częścią.

Tak właśnie rozumiem przesłanie muzyki zespołu Klara Cloud & The Vultures. Zespołu złożonego z całej plejady doskonałych muzyków młodego pokolenia. Na swoim debiucie grupa odwołuje się do folkloru – nie tylko w dwóch utworach zaczerpniętych z tradycji ludowej, ale także w pozostałych kompozycjach autorstwa wokalistki Sylwii Klary Zasempy i członków zespołu. Nieprzypadkowo jednak odwołania te harmonijnie współistnieją z afirmacją natury, a wszystko razem jest punktem wyjścia do odważnych, często kolektywnych, improwizacji. Nie ma w tym żadnej sprzeczności. Zarówno natura, jak i tradycja ludowa są naszym budulcem, elementami naszej świadomości, której emanacją jest przecież także oparta na intuicji improwizacja. Tytuł płyty „Vauna” to żeńskie imię popularne w USA na początku ubiegłego stulecia, ale skojarzenie z fauną jest jak najbardziej uprawnione.

W obrazie dźwiękowym zwraca oczywiście przede wszystkim uwagę wokalistyka Sylwii, obdarzonej bardzo interesującą barwą głosu. Teksty zaczerpnięto z dorobku Oskara Kolberga, Janiny Osińskiej, Janiny Porazińskiej, a częściowo napisała je także sama wokalistka. Wystarczy jednak wsłuchać się odrobinę uważniej, by docenić przenikające się linie perkusyjne Piotra Budniaka i Sebastiana Kuchczyńskiego, egzotyczne dźwięki fortepianu (także preparowanego) Mateusza Gawędy, czy wreszcie idealnie wpisujące się w tkankę dźwiękową partie skrzypiec Bartosza Dworaka. Wisienką na tym torcie jest elektryczna i elektryzująca gitara Apostolisa Anthimosa w zamykającym album In My Little Garden – jego pojedynek na sola z Dworakiem to kulminacja całej płyty. Kulminacja, po której chce się wrócić do początku całej historii.

Autor: Marek Romański