W Polskim Radiu 08, Suplement

Krzysztof Komeda Trzciński

Niniejszy „Suplement” kończy serię ośmiu albumów z nagraniami zespołów prowadzonych przez Komedę, a dokonanymi dla Polskiego Radia lub będących w jego posiadaniu. Jest to przede wszystkim cenny dokument muzyczny dla kolekcjonerów całej serii kompaktów. Ponadto, unikalną wartość przedstawia prawie półgodzinna rozmowa Konopki z Komedą w 1967 r., która zamyka kompakt. Wtedy można się dowiedzieć z pierwszej ręki wszystkiego, co było najistotniejsze w życiu wybitnego artysty, który był małomówny i rzadko udzielał wywiadów. Portret artystyczny Komedy był najczęściej formowany z relacji osób drugich, a co myślał sam muzyk bywało nierzadko domniemaniem.

Zbiór rozpoczyna się bardzo świeżo brzmiącą piosenką z teatralnej adaptacji „Śniadania u Tiffany’ego”. Śpiewa ją Jędrusik głosem uroczo zmysłowym i czystym, z akompaniamentem fletu, gitary i kontrabasu. Bardzo dobra jakość tego utworu powoduje, że jego wykonanie brzmi całkiem współcześnie.

Kolejna pozycja to miniaturka klasycznego tria fortepianowego lidera utrzymana w stylu głównego nurtu. Trzeci punkt programu przybliża nam emocje doznane przez „wygłodniałą na jazz” radziecką publiczność podczas występu sekstetu Komedy w Moskwie w 1957 r. Lider, już po sensacyjnym sukcesie w Sopocie, przedstawił tam na wskroś nowoczesną i absolutnie indywidualną próbkę cool jazzu.

Kolejne pięć utworów nagranych dla radia na przełomie 1956/57 r. to wersje studyjne znacznej części tematów zaprezentowanych wcześniej na festiwalu w Sopocie. Zarówno kompozycje własne, jak i opracowane standardy amerykańskie zostały niezwykle oryginalnie zaaranżowane przez Komedę, który wplótł elementy klasyki Bachowskiej i powiew tzw. trzeciego nurtu w cool-jazzowy idiom, będący wtedy na amerykańskim topie. Trzeba tu przypomnieć, że Komeda nie studiował kompozycji ani instrumentacji, a organizował materię muzyczną kierując się wyłącznie talentem i intuicją. W tych nagraniach można doszukać się uchybień warsztatowych lidera i towarzyszy, ale oryginalność stylistycznego podejścia z nawiązką kompensowała techniczne ograniczenia muzyków.

Wymowa filmu „Dwaj ludzie z szafą” i towarzysząca mu muzyka nie napawała optymizmem, jednakże młody Debich zaproponował pogodną wersję przewodniego motywu, w lekko jazz-rockowym entourage’u. Muzyczną zawartość kompaktu zamyka pianistyka Kosza pełna adekwatnego klimatu, wirtuozerii i finezji wersją najsłynniejszej kołysanki mistrza.

Autor: Cezary Gumiński