Warsaw Summer Jazz Days ’98

Allan Holdsworth

Mistrz powrócił! Szkoda, że tylko na płycie, ale i tak jest wiele powodów do radości. To kolejne pośmiertne wydawnictwo dokumentujące spektakularne występy zespołów Allana Holdswortha. W dodatku wydane z błogosławieństwem spadkobierców – co dziś, niestety, nie jest rzeczą oczywistą. W grudniu 2018 wydawnictwo Manifesto opublikowało pełny zapis legendarnego koncertu jego grupy I.O.U. z Tokio z 1984 r. Tym razem otrzymujemy materiał, który przez lata krążył jako bootleg. Dzięki licencji uzyskanej od Agencji Akwarium mamy „fonię” i „wizję” z występu tego power-tria na festiwalu Warsaw Summer Jazz Days ’98.

Muzyka Holdswortha miała w sobie coś mistycznego. Nawet grając u boku gigantów, takich jak zespół U.K. czy Stanley Clarke, genialny gitarzysta nigdy nie zamieniał się w wirtuoza-cyrkowca. Ten zawsze do granicy skupiony „matematyk gitary” zajęty był wyłącznie odkrywaniem kolejnych galaktyk, magicznych akordów, sięganiem po nieoczywiste skale, ale i dyskretne melodie. Wszystkie te ekstrema słychać w jego autorskich kompozycjach 0274 czy The Sixteen Man of Tain.

U boku Holdswortha gra wyśmienity, dotrzymujący mistrzowi tempa, jazz-rockowy perkusista Gary Novak, współpracownik Chicka Corei i Lee Ritenoura. Obok niego Dave Carpenter, sesyjny basista, który okazał się wybornym solistą. Choć czuję pewien rozdźwięk między jego techniką (i częstotliwością improwizowania), a ciężkim do dogonienia poziomem lidera. Wspólnie zagrali kilka klasycznych kompozycji, jak cudowne Letters of Marque z albumu „I.O.U.” czy Proto-Cosmos z czasów współpracy Holdswortha z Tonym Williamsem. Druga połowa to materiał z wówczas nadchodzącej, dojrzałej i wytrawnej płyty „The Sixteen Man Of Tain”. Ale tuż za muzyką stoi samo widowisko, jakim jest oglądanie tego geniusza przy pracy. Tym bardziej się cieszę, że wydawca zadbał o materiał wideo, na którym z bliska obejrzymy słynne „mgły na gryfie”.

Na CD znalazło się dziewięć utworów, na płycie DVD – siedem, w tym grupowa improwizacja, której zabrakło na kompakcie. Transmisja TVP2, chociaż byłem pełen obaw, zachowała się w bardzo dobrym stanie. Nie ma co ukrywać, że zdarzają się archiwalia nawet i z lat ’70., które lepiej wyglądają, ale nawet na sporym ekranie koncert z WSJD ’98 wygląda „akceptowalnie”. Najgorzej próbę czasu zniosły chyba niebieskie reflektory, jakimi równo traktowano wszystkich muzyków w tamtych latach. Do dźwięku też ciężko się przyczepić. Pięć z minusem.

Ale ciężko nie wspomnieć o kilku kiksach. Okładka to marnej jakości kadr z nagrania, a nie eleganckie zdjęcie. Miękkie pudełko wygląda dość tandetnie, na DVD zabrakło bisu (choć jest wymieniony na pudełku), a „bonusowe” nagrania wideo to fatalnej jakości nagrywki, choć o dziwo z tych samych kamer, co podstawowa wersja. 

Autor: Barnaba Siegel