West Of Flushing, South Of Frisco

Supersonic Blues Machine

Weźmy włoskiego producenta i basistę, teksańskiego gitarzystę/wokalistę i sesyjnego perkusistę z CV zawierającym najsłynniejsze nazwiska ze świata bluesa, rocka i jazzu, pozwólmy im zaprosić, jako gości, do nagrania debiutanckiej płyty całą śmietankę współczesnego bluesa, a w rezultacie dostaniemy zabójczy koktajl południowego rocka w stylu ZZ Top, teksańskiego bluesa typu Johnny Winter i Stevie Ray Vaughan ze szczyptą jazzu, soul music i country rocka z pionierskich nagrań Allman Brothers.

Jest to ostra muzyka z potężnym brzmieniem, ale jednocześnie kołysząca tą typowo południową miękkością rytmu, innymi słowy – swingiem. Tego typu muzyki nie nagrywa się dla tłumu, ale dla swojej i przyjaciół-muzyków przyjemności. Tu każda solówka to muzyczna perełka, prawdziwa szkoła gitarowej stylistyki, jak choćby dialog Lopeza i Robbena Forda w Let’s Call It a Day. Czuć, że zaproszeni goście nie służą do wyreklamowania debiutującego zespołu, ale że przyszli dla frajdy pogrania sobie z kumplami.

Muzyka SBM przywraca wiarę w przyszłość gitarowego rhythm and bluesa udowadniając, że przeżyła się nie tyle tego rodzaju muzyka, ile jej kiepskie wykonanie. Mamy również kilka wpadających w ucho kompozycji jak Ain’t No Love (In the Heart of the City). Szacunek też dla Aronoffa, który dyscyplinuje całe to szaleństwo, ale tego przecież możemy oczekiwać od muzyka zaliczonego przez pismo „The Rolling Stone” do setki najwybitniejszych perkusistów wszechczasów.

Autor: Marek Garztecki