Wise On

Bobby Hutcherson

Wise One; Like Sonny; Aisha; Equinox; All or Nothing at All; Nancy (with a Laughing Face); Spiritual; Out of This World; Dear Lord
Muzycy: Bobby Hutcherson, wibrafon; Anthony Wilson, gitara; Joe Gilaman, fortepian; Glen Richman, kontrabas; Eddie Marshall, perkusja

Żywa legenda, jeden z najważniejszych wibrafonistów nowoczesnego jazzu. Biali jazzmani mają Gary’ego Burtona, czarnoskórzy Bobby’ego Hutchersona. Ten jednak swoich fanów nie rozpieszcza ostatnio. Na nowe płyty trzeba czekać długo, ale kiedy są, na sercu robi się cieplej. Tak było, gdy wydawał dwa lata temu „For Sentimental Reasons” złożoną z ballad i tematów miłosnych, tak jest i dziś, gdy przynosi swego rodzaju tribute to John Coltrane. Że muzyka Coltrane’a zawsze była dla niego ważna, wiemy od dawna, a kto nie wiedział, dowie się o tym z liner notes.

Że marzyła mu się płyta poświęcona muzyce Trane’a, tego wiedzieć raczej nie mogliśmy, bo ostatecznie Hutcherson to tej rangi muzyk, który swoje marzenie mógł spełnić wiele razy, a kolejne płyty w dyskografii jakoś tego rodzaju pragnień nie zdradzały.
Obydwaj dżentelmeni nigdy ze sobą nie nagrywali, choć ostatnie siedem lat życia saksofonisty okazję po temu mogłyby dawać. Nie jest to jednak ważne. Istotniejsze, że Hutcherson na taki hołd się zdecydował, śmiało dystansując się od instrumentacyjnego modelu wykutego przez Coltrane’a. To ogromny atut tej płyty, zwłaszcza udział gitarzysty Anthony’ego Wilsona robi wrażenie. Brak obsady dla saksofonu tenorowego i sopranowego zmienia wydatnie sferę brzmieniową znanych nam kompozycji mistrza. Niezawodność gry poszczególnych muzyków to też wartość, ale do niej już przywykliśmy, więc nie ma co się nadmiernie ekscytować.

Zawodzi więc tylko trochę repertuar. Świetnie i mocno zagrany Equinox i późny Coltrane’owski Spiritual to perełki, Aisha McCoya Tynera również, ale Like Sonny i Dear Lord, czy utwór tytułowy – już tchu nie zapierają.

Autor: Maciej Karłowski