Witchcraft

Przemysław Chmiel Quartet

Młode pokolenie artystów jazzowych dochodzi do głosu i od razu wykazuje się dojrzałością twórczą, której mogliby mu pozazdrościć muzycy o znacznie dłuższym stażu. Tym razem dzieje się tak za sprawą Przemysława Chmiela i jego kwartetu, z którym właśnie wydał swój debiutancki album.

Trzeba zaznaczyć, że saksofonista, który jest absolwentem ZPSM im. Fryderyka Chopina w Warszawie i laureatem kilku nagród konkursowych, dał się poznać od dobrej strony na dwóch zeszłorocznych wydawnictwach. Oba albumy to jazz z nieco innej półki, bo przykuwający uwagę przede wszystkim od strony wokalnej. Warto przypomnieć płytę „Bajka” Natalii Kordiak, która nie tylko zebrała bardzo dobre recenzje i znalazła się w zestawieniach najlepszych albumów wydanych w 2019 roku, ale też została nominowana do Fryderyków. Przemysław Chmiel miał w tym spory udział, a oprócz tego zebrał niemałe doświadczenie przy rejestracji albumu „Słowo na T” sekstetu Sabiny Meck.

Na „Witchcraft” składa się osiem utworów z muzyką instrumentalną, silnie osadzoną w tradycyjnym i nowoczesnym jazzie. Jest to efekt sesji, która odbyła się na początku lipca 2019 roku w Cavatina Non Profit Studio w Bielsku-Białej.

Otwierający album Jurassic Park zaczyna się od lirycznych partii saksofonowych. Na drugim planie nieśmiało pojawia się fortepian i perkusja, potęgujące atmosferę tajemniczości. Następnie cały zespół rozpędza się i zatraca się w ekspresyjnej jazzowej improwizacji. Najbardziej rozbudowany na płycie Dear Wayne przykuwa z kolei uwagę melodyjnym motywem fortepianowym. Wydaje się, że pozostanie on z nami na dłużej. Jednak potem pojawiają się kolejne wątki muzyczne i didaskalia, co tylko utwierdza słuchacza w prze­­konaniu, że zespół Przemysława Chmie­la ma ogromne wyczucie w grze zespołowej.

False Prophets zaczyna się od kontrabasowego sola, by potem płynnie przejść w swingujący motyw. Kolejne utwory są nie mniej ciekawe i zróżnicowane. Muzyka jest stosunkowo przystępna, z wyraźnie zapadającymi w pamięci liniami melodycznymi oraz z umiarkowanym zacięciem do improwizacji. Na większą swobodę w eksperymentowaniu grupa pozwala sobie w energetycznej kompozycji tytułowej i Improvisation II, gdzie budowanie klimatu i nastroju oparte jest na tym, co charakteryzuje muzykę w duchu współczesnej kameralistyki.

Debiutancka płyta Przemysława Chmiela powinna przypaść do gustu zarówno zwolennikom jazzowej tradycji, akademickiego myślenia o muzyce, jak i fanom wielobarwnej improwizacji. Wydaje się przy tym, że zes­pół naturalnie zachowuje stylistyczny balans i nie szuka kompromisów na siłę. 

Autor: Piotr Wojdat