GOODBYE, CHARLIE!

JF

Charlie Mariano zmarł 16 czerwca w Kolonii, RFN. Miał 85 lat. Legendarny amerykański saksofonista był jednym z pionierów bebopu, ale także jazzu fusion i muzyki świata.

Podczas kariery, która trwała ponad 60 lat, grał m.in. w orkiestrze Stana Kentona, z Charlesem Mingusem, Eberhardem Weberem, United Jazz + Rock Ensemble i niezliczonymi zespołami, jako lider i sideman. Charlie Mariano był wspaniałym artystą, a także niezwykle ciepłym, otwartym człowiekiem, przystojnym mężczyzną o ogromnym uroku osobistym.

Jak pisał Ian Carr w encyklopedii „The Rough Guide to Jazz”, jego cała kariera była „poglądową lekcją stopniowego rozwoju artystycznego. Podobnie jak Miles Davis, na każdym etapie grał muzykę współczesną, pozostając zawsze otwartym na nowe idee i nigdy nie pozwalając, by jego twórcze arterie stwardniały”.

Urodził się 12 listopada 1923 roku w Bostonie. Podczas II wojny światowej służył w armii amerykańskiej. Przez trzy lata studiował w Berklee (szkole działającej wówczas jeszcze jako „Schillinger House”). Karierę rozpoczął pod koniec lat 40., ale wypłynął w Orkiestrze Stana Kentona w latach 1953 - 55. Grając na saksofonie altowym pozostawał pod wpływem Charlie’ego Parkera, ale już wtedy ujawniał silne oryginalne cechy. Dwa i pół roku spędził w Los Angeles, gdzie współpracował z takimi muzykami jak Shelly Manne i Frank Rosolino.

Powrócił do Bostonu, gdzie w roku 1959 poślubił japońską pianistkę Toshiko Akiyoshi i sformował z nią kwartet. Występowali razem w Stanach i Japonii. Na początku lat 60. współpracował też z Charlesem Mingusem, z którym nagrał słynne albumy „The Black Saint and the Sinner Lady” i „Mingus, Mingus, Mingus”.

Przez sześć lat uczył w Berklee. W roku 1967 rozwiódł się z Toshiko i wtedy założył grupę Osmosis, jeden z pierwszych zespołów grających w stylu fusion, wprowadzając do jazzu elementy muzyki ludowej innych kultur, popu i rocka. Podróżował do Indii i na Daleki Wschód. Podczas jednej z tych podróży odkrył i wprowadził do jazzu nagaswaram, hinduski instrument przypominający obój.

Na początku lat 70. osiadł na stałe w Europie, początkowo mieszkał w Holandii, a potem w Niemczech. Grał z takimi zespołami jak Abmush (Stu Martin, Barre Phillips, Peter Warren), Pork Pie (Jasper van’t Hof, Philip Catherine), Eberhard Weber’s Colours (z którym to zespołem nagrał w roku 1975 dla ECM album „Yellowfields”), the United Jazz and Rock Ensemble (m.in. Albert Mangelsdorff, Kenny Wheeler, Ian Carr, Barbara Thompson, Volker Kriegel, Wolfgang Dauner, Eberhard Weber, Jon Hiseman).

Pod koniec lat 80. nawiązał współpracę z popularnym niemieckim pieśniarzem, kompozytorem i aktorem  Konstantinem Weckerem, a w latach 90. utworzył kwartet Nassim grający muzykę świata z elementami hinduskimi i afrykańskimi.  Współpracował z libańskim mistrzem oud Rabihem Abou-Khalilem („Between Dusk And Dawn”, „Blue Camel”). 

W roku 1992 gościł na płycie polskiego pianisty Jana Fryderyka Dobrowolskiego „Two Concerts In Cologne”, zaś od roku 2000 współpracował m.in. z naszym, mieszkającym w Niemczech  kontrabasistą Vitoldem Rekiem, z którym nagrał trzy płyty: „The Polish Folk Explosion” (2002), „Opus Absolutum” (2003) i „Cathedral vol. 1” (2005). W Polsce występował kilka razy – pod koniec lat 70. w zespole United Jazz + Rock Ensemble, w 1993 w poznańskim Eskulapie i jesienią 1994 w Piwnicy Pod Baranami w Krakowie. 

Jego dyskografia obejmuje kilkadziesiąt autorskich płyt. Nagrywał m.in. dla Imperial, Prestige, Bethlehem, World Pacific, Candid (z Toshiko Akiyoshi w 1960), Regina, Atlantic, Catalyst, MPS, CMP, Leo i Calig. Ukażą się wkrótce jego dwie nowe płyty nagrane w okresie ostatniego roku, jedna z marokańskim mistrzem oud Chaoukim Smahi i Billym Cobhamem, druga z Jasperem van’t Hofem i Philipem Catherine.

Charlie Mariano od kilku lat walczył z rakiem. Ostatnie miesiące życia spędził w kolońskim hospicjum. Odszedł we śnie, była przy nim żona Dorothee, a także dwie córki, które przyjechały ze Stanów. Jego ciało zostało skremowane, a prochy będą złożone w grobie rodzinnym w Bostonie.