Jazz Jamboree 2020

Brad Mehldau, Ralph Towner, Mino Cinelu – to gwiazdy warszawskiego festiwalu, 22 - 25 października w Stodole

Mimo bardzo trudnej i ryzykownej sytuacji związanej z pandemią imponujący program zaprezentuje w tym roku Jazz Jamboree, które odbędzie się w dn. 22-25 października w warszawskiej Stodole. W zapowiadanym składzie nastąpi jednak kilka zmian. 

Kilka dni temu szef Jazz Jamboree Mariusz Adamiak zamieścił taki komunikat na Facebooku:

Moi Drodzy,
Od wczoraj rządzi trąba, ale powietrzna niestety. Większość zespołów odwołuje swój przyjazd do Polski. Program festiwalu będzie mocno okrojony, ale dalej mamy nadzieję na słuchanie jazzu w te październikowe wieczory. Walczymy wszyscy na licznych frontach. Wiem, że wielu z Was nie przyjdzie i tak ze względu na panujący horror. Festiwal musi trwać. Już drugi raz po Warsaw Summer Jazz Days zmuszony jestem z żalem rozstawać się z muzyką, którą zaplanowałem z olbrzymim wysiłkiem i zaangażowaniem we wszystkich aspektach tego słowa. Wybaczcie i miejcie świadomość, że robię wszystko co w mojej mocy i moich przyjaciół z całej Europy aby ratować festiwal. Takie słowa klucze jak: mam, kwarantanna, rodzina, jestem już seniorem wykluczają kolejnych bohaterów festiwalu... Trzymajcie kciuki.

Program tegorocznej edycji festiwalu Jazz Jamboree musiał ulec zmianie z przyczyn od nas niezależnych, o czym informowaliśmy Was w jednym z ostatnich postów. Liczymy na Wasze zrozumienie, bo sytuacja jest wyjątkowa, dynamiczna i zmienia się już nawet nie każdego dnia, ale nawet i godziny. Wielu artystów musiało albo było zmuszonych zrezygnować z udziału w festiwalu, ale sądzimy , że udało nam się znaleźć w ostatniej chwili muzyków, którzy godnie ich zastąpią.

Ozdobą festiwalu będzie solowy koncert amerykańskiego giganta fortepianu Brada Mehldaua. Wystąpią włączony do programu w ostatniej chwili legendarny amerykański gitarzysta Ralph Towner, pojawią się gwiazdy jazzu europejskiego: m.in. francuski wirtuoz kontrabasu Renaud Garcia-Fons i szwajcarski mistrz puzonu Samuel Blaser, czy brytyjski as saksofonu Andy Sheppard. 

Oczywiście zagra także spory kontyngent polskich artystów: 50-lecie pracy twórczej obchodzić będzie grecko-polski multiinstrumentalista Milo Kurtis koncertem swojego Ensemble’u w spektakularnym składzie (m.in. Andy Sheppard, Leszek Możdżer i Wojciech Waglewski). Zagrają także Joachim Mencel Quintet i Jazzpospolita.

Czwartek, 22 października

Milo Kurtis Ensemble feat. Leszek Możdżer, Wojtek Waglewski, Andy Sheppard
Milo Kurtis - lider, klarnet, trombity, djembe, głos, instr. perkusyjne
Misza Kinsner - saksofon barytonowy, instr. perkusyjne
Masha Natanson - wokal, skrzypce, instr. perkusyjne
Bart Smorągiewicz - saksofon sopranowy, altowy, tenorowy i barytonowy; flet, flet bambusowy
Adeb Chamoun - darabuka, riq, daf, djembe, głos
Bart Pałyga - sarangi tarhu, morin-huur, shah Kaman, śpiew gardłowy i alikwotowy, instr. perkusyjne
Mateusz Szemraj - oud, rubab, cymbały
Jacek Gładkowski - realizacja

gościnnie:
Leszek Możdżer - fortepian
Wojtek Waglewski - gitara
Andy Sheppard - saksofony

Milo Ensemble to zespół złożony z muzyków pochodzących z różnych kontynentów. Jego muzyka jest bardziej zbliżona do korzeni etno i grana na instrumentach akustycznych – saksofony, klarnet, oud, saz, santur, trombity, bębny, kalimby. Zawiera w sobie wpływy muzyki wschodniego regionu basenu Morza Śródziemnego, polskiej muzyki ludowej, zachodniej Afryki, Tybetu i jazzu. Koncert ME jest formą podróży po kontynentach i stylach.

Pomysłodawcą, twórcą i liderem Milo Ensemble jest niestrudzony poszukiwacz nowych brzmień i kultur – Milo Kurtis – współzałożyciel Maanamu, Izraela, członek m.in. Osjana, Voo Voo, Stańko-Szukalski & Milo i innych kultowych, polskich zespołów. Milo zapraszał do nagrań również artystów tej klasy, co Tomasz Stańko, który nagrał z nim dwa albumy (Osjan i Tribute to Don Cherry). Współpracował też na scenie ze słynnym amerykańskim współtwórcą free jazzu Donem Cherrym i Bobem Stewartem – najwybitniejszym tubistą jazzowym świata, grającym m.in. z orkiestrą Gila Evansa – pierwszy występ w Polsce z tą orkiestrą miał miejsce na Jazz Jamboree 1974.

Wśród gości specjalnych zabraknie zapowiadanego wcześniej Johna Surmana. Godnie zastąpi go tego wieczora Andy Sheppard.

Andy Sheppard to jeden z najważniejszych brytyjskich saksofonistów jazzowych i kompozytorów, nagradzany wielokrotnie przez Brytyjską Akademię Fonograficzną w kategorii muzyki jazzowej. Koncertował i nagrywał z najważniejszymi: z trio Paula Bley’a, z zespołami Jimmy’ego Giuffre’a, Arta Farmera, George’a Russella, Stana Getza, Gary’ego Burtona, Mike’a Gibbsa, Gila Evansa. Na początku lat 90. podjął współpracę z Carlą Bley i Steve’em Swallowem tworząc m.in. kwartet The Lost Chords – jedną z najważniejszych grup współczesnego jazzu.Jego autorski kwartet zaistniał brawurowym albumem „Surrounded By Sea” zrealizowanym, w 2015 roku, przez Manfreda Eichera w jego monachijskim bastionie nowoczesnego jazzu, ECM Records.Nagranie to okrzyknięto nie tylko doskonale wtapiającym się w nastrój i motto ECM ( „brzmienie powyżej ciszy”), ale krytycy ukuli także nowe określenie dla muzyki oraz kompozycji saksofonisty: „ dojmującą łagodność”.

Piątek, 23 października

Brad Mehldau, Mino Cinelu & Marek Napiórkowski/Robert Kubiszyn, Jazzpospolita, 

Jazzpospolita
Stefan Nowakowski - bas
Łukasz Borowicki - gitara
Karol Domański - perkusja
Jacek Kita - instr. klawiszowe

Jazzpospolita to jedno z ciekawszych zjawisk muzycznych na polskiej scenie. Zespół, który w ciągu 12 lat wydał siedem płyt i zagrał 400 koncertów, od początku na przekór nazwie wymykał się gatunkowym kwalifikacjom. Działając w czteroosobowym składzie – gitara, bas, klawisze, perkusja – Jazzpospolita wypracowała własne, rozpoznawalne brzmienie i zdobyła liczną grupę fanów. Siłę Jazzpo – jak często o grupie mówią fani – stanowią oryginalne kompozycje, sytuujące zespół na styku jazzu, post-rocka i elektroniki.  W lata 00. zespół wszedł w nowym składzie, z nowym albumem, ale z tą samą ideą, która przyświecała mu od założenia w 2008 r: grania jazzu w niejazzowy sposób, kolektywnego tworzenia muzyki garściami czerpiącej z jazzu, ale nim nie będącej.

Mino Cinelu jest światowej sławy guru instrumentów perkusyjnych. Pochodzi z francuskiej Martyniki. Międzynarodową popularność zdobył w zespole Milesa, a także w składzie słynnej grupy Weather Report. Jego barwna, pełna wyobraźni paleta brzmień zwróciła uwagę takich artystów jak Dizzy Gillespie, Gil Evans, Pat Metheny, Cassandra Wilson, Herbie Hancock, Antônio Carlos Jobim, Wayne Shorter, Branford Marsalis, Al Di Meola, Sting czy Peter Gabriel. Wielokrotnie współpracował również z naszą wokalistką Anną Marią Jopek.

Brad Mehldau
Brad Mehldau - fortepian solo

Brad Melhdau, nagrywa i występuje od wczesnych lat 90. Jego styl gry na fortepianie często porównywany jest do Billa Evansa. Tą opinię podtrzymuje zresztą sam Melhdau, choć istnieją znaczne różnice w koncepcji muzycznej tych dwóch artystów. Repertuar Melhdaua to nie tylko standardy jazzowe i własne, oryginalne kompozycje, ale także piosenki alternatywnego zespołu Radiohead, klasyki The Beatles czy folkowe songi Nicka Drake’a. Właśnie z powodu udanego przeniesienia popowych piosenek na jazzowy idiom Melhdau bywa często chwalony. Elegijny charakter jego muzyki i charakterystyczna umiejętność kontrapunktycznej improwizacji z niezależnymi głosami czynią z niego jednego z najważniejszych pianistów jazzowych ostatnich dekad. Solowy recital Mehldaua to gratka dla miłośników intymnego, osobistego, a zarazem mistrzowskiego i pełnego dramaturgii, jazzowego grania.

Sobota, 24 października

Joachim Mencel Quintet, Jim Black Trio, Ark Noir

Joachim Mencel Quartet
Joachim Mencel - fortepian, lira korbowa
Rafał Sarnecki - gitara
Michał Barański - kontrabas
Lukasz Żyta - perkusja

Joachim Mencel – uznany polski pianista, kompozytor, główny propagator nowoczesnego jazzu wykonywanego na lirze korbowej (vielle à roue) ma niezwykle bogaty dorobek. Komponował m.in. muzykę filmową, dla orkiestr i baletu, koncertował ze swoimi projektami jazzowymi i występował z legendarnymi muzykami, takimi jak Lee Konitz, Dino Saluzzi, Richard Galliano, Dave Liebman, Eddie Henderson, Charlie Mariano.

Jego najnowsze projekty są związane z lirą korbową, instrumentem który popularny był zwłaszcza w średniowieczu i renesansie, a rozsławili go wędrowni pieśniarze oraz trubadurzy.
Spróbujcie wyobrazić sobie jak mogą na tym instrumencie zabrzmieć utwory Johna Coltrane’a i Ornette’a Colemana. To całkowicie niestandardowe, oryginalne podejście Mencla do klasyków współczesnego jazzu zostało docenione za wielką wodą, gdzie muzyk nagrał ostatnio płytę dla słynnej wytwórni Origin zatytułowaną „Brooklyn Eye” w doborowym towarzystwie wybitnych amerykańskich improwizatorów (gitarzysta Steve Cardenas, basista Scott Colley i perkusista Rudy Royston).

Jim Black Trio
Jim Black - perkusja
Elias Stemeseder - fortepian, instr. klawiszowe
Felix Henkelhausen - kontrabas

Urodzony w Kalifornii perkusista Jim Black stał się w latach 90. jednym z najważniejszych sidemanów nowojorskiej sceny Downtown. Z jego usług korzystała rzesza muzyków, wśród których najważniejsi byli m.in. John Zorn, Dave Douglas, Chris Speed, Tim Berne, Ellery Eskelin, czy Ned Rothenberg. Z tej listy wynikać by mogła inklinacja Jima Blacka do jazzu eksperymentalnego, ocierającego się o awangardę, a czasem o World Music. To jednak niepełny obraz – bo czuł się on równie dobrze w składach rockowych czy popowych (udzielał się m.in. w koncertowej grupie wokalistki i skrzypaczki Laurie Anderson). Powszechnie uważany jest za wielkiego innowatora i jednego z najciekawszych perkusistów jazzu.W nielicznych wolnych od koncertów i nagrań chwilach udziela się jako pedagog w nowojorskiej School for Improvisational Music. Jim Black jest współtwórca i spoiwem wielu zespołów, w tym m.in. Pachora i Human Feel. Jego autorskim pomysłem jest kwartet AlasNoAxis, z którym nagrał wiele albumów dla prestiżowej wytwórni Winter & Winter z Monachium.

Ark Noir

Ten młody kolektyw z siedzibą w Monachium, przeciwstawia się najbardziej typowym skojarzeniom gatunkowym. Łączy rytmy inspirowane elektroniką z instrumentalną improwizacją, tworząc nowe dźwięki wywodzące się z wielu wpływów. Ark Noir bada wszechświat elektronicznego beatu w połączeniu z wolnością improwizacji. Kwintet używa syntezatorów, samplerów i wielu efektów, aby stworzyć dźwiękowe krajobrazy. Debiutancki album zespołu „Tunnel Visions” przenosi słuchaczy przez wir postapokaliptycznych, psychodelicznych i polirytmicznych wibracji, często zacierając granice między jazzem a muzyką elektroniczną.

Niedziela, 25 października

Ralph Towner, Renaud Garcia Fons, Samuel Blaser/Marc Ducret/Masatoshi Kamaguchi/Gerry Hemigway

Ralph Towner – gitara, fortepian

Ralph Towner urodził się w 1940 w Chehalis. Swoją karierę rozpoczął jako wykształcony gitarzysta. W latach 70. dołączył do grupy Consort kierowanej przez pioniera world music Paula Wintera. Wraz z kolegami z zespołu (Paul McCandless, Glen Moore, Collin Walcott) Towner opuścił The Winter Consort w 1970 i utworzył legendarną i kultową grupę Oregon, która nagrała szereg znaczących i niezapomnianych płyt. Nagrania te łączyły w sobie muzykę folk, klasyczne formy muzyki indyjskiej i improwizacje inspirowane jazzem awangardowym.W tym samym czasie Towner rozpoczął długotrwałą współpracę z wytwórnią ECM, która firmowała prawie wszystkie jego solowe nagrania, począwszy od wydanej w 1972 płyty „Trios/Solos” – pierwszej nagranej przez Townera w roli leadera.

U monachijskiego wydawcy nagrał łącznie 30 albumów, współpracując między innymi z Keithem Jarrettem Johnem Abercrombie, Egberto Gismontim, Wolfgangiem Muthspielem, Garym Burtonem, Janem Garbarekiem, Kennym Wheelerem, Garym Peacockiem i Arildem Andersenem. Towner występował też często jako sideman, w tym na utrzymanym w konwencji jazz fusion albumie grupy Weather Report zatytułowanym „I Sing the Body Electric” (1972).

Zarówno z grupą Oregon, jak i w swoich solowych nagraniach, wykorzystuje często technikę overdubbingu, co pozwala mu grać na fortepianie (lub syntezatorze) oraz gitarze w tym samym utworze; najbardziej znacząco wykorzystuje tę technikę na albumie z 1974 „Diary”, gdzie gra duety fortepianowo-gitarowe w większości spośród 8 zamieszczonych na albumie utworów. Towner podczas swoich solowych koncertów swobodnie kształtuje formy, zmieniające się klimaty, wspaniałe barwy i wszechobecny liryzm, które utrzymują słuchacza w stanie permanentnej koncentracji. Nie epatuje techniką, skupiając się na urodzie brzmienia, detalach kolorystycznych i niuansach dynamiki, a jego improwizatorska inwencja zawsze budzi respekt.

Samuel Blaser, Masatoshi Kamaguchi, Marc Ducret, Gerry Hemingway.

Samuel Blaser - puzon
Masatoshi Kamaguchi - bas
Marc Ducret - gitara
Gerry Hemingway - perkusja

Ten pochodzący ze Szwajcarii puzonista i kompozytor jest jednym z najlepszych współczesnych puzonistów jazzowych. Często porównywany do mistrza puzonu, Alberta Mangelsdorffa, czy nawet polskiej legendy trąbki – Tomasza Stańki. Samuel w swojej grze cechuje się ogromną muzyczną dojrzałością, wrażliwością, wyobraźnią i perfekcyjną techniką gry, które wzbudzają podziw melomanów, muzyków oraz krytyków. Blaser jest aktywnym muzykiem amerykańskiej i europejskiej sceny jazzu oraz muzyki współczesnej. W swoim dorobku artystycznym ma ponad 30 albumów. Współpracował między innymi z Vienna Art. Orchestra, François Lindemann Sextet, Animal Forum, jest liderem zespołów The Samuel Blaser Quartet z Russem Lossingiem na klawiszach, Masą Kamaguchi na kontrabasie oraz Gerrym Hemingwayem na perkusji, a także formacji Samuel Blaser Trio z Marciem Ducret na gitarze i Peterem Bruunem na perkusji. Wielokrotnie nagradzany za swoją muzyczną działalność może poszczycić się takimi wyróżnieniami, jak Benny Golson Prize (2000 r.) czy J.J Johnson Prize (2006 r.).

Na Jazz Jamboree Blaser wystąpi ze swoim kwartetem, w którym zagrają wielkie indywidualności współczesnego jazzu, czyli Masatoshi Kamaguchi, Marc Ducret i Gerry Hemingway.

Renaud Garcia Fons
Renaud Garcia Fons - kontrabas

Renaud Garcia-Fons urodził się w 1962 roku w pobliżu Paryża, jednak jego rodzice pochodzą z Katalonii – regionu północno-wschodniej Hiszpanii. Swoją muzyczną edukacje rozpoczął w wieku 5 lat od nauki gry na fortepianie i gitarze klasycznej. W wieku lat 16 zainteresował się kontrabasem, a różne techniki gry na tym instrumencie studiował w Paryskim Konserwatorium. Jego otwartość na sztukę sprawiła, że nie ograniczył się jedynie do technicznych możliwości instrumentu. Kontrabasista wybrał wolność wynikającą z improwizacji i zgłębiania wiedzy na temat różnych gatunków muzyki. Jego wyobraźnią muzyczną zawładnęła myśl o skrzyżowaniu dróg jazzu, folkloru flamenco oraz tradycyjnej i współczesnej muzyki klasycznej. Zaowocowało to spotkaniami z wybitnymi artystami europejskiego i światowego jazzu, jak: Daniel Humair, Louis Sclavis, Michael Riessler, Michel Portal, Marc Ducret, Nguyen Le, Gianluigi Trovesi, Mino Cinelu, Michel Godard, Rabih Abou-Khalil, Steve Swallow, Howard Levy, Gerard Maras, Orchestra de Contrebasses, The Orchestre National du Jazz. Jego obecne muzyczne inspiracje wynikają z kilku źródeł, z jednej strony czuje się związany z tradycją flamenco, a z drugiej pasjonuje go muzyka dawnego Orientu. W ostatnich latach najchętniej wykonuje koncerty w duecie z bardzo różnymi instrumentalistami, oraz w trio z Antonio „Kiko” Ruizem (gitara flamenco) i Negrito Trasante (instrumenty perkusyjne).

Więcej informacji: www.adamiakjazz.pl