Jean-Luc Ponty w Bydgoszczy!

Legendarny francuski skrzypek wystąpi ze swoim zespołem 9 kwietnia w Filharmonii Pomorskiej. Będzie to jedyny koncert w pełnym składzie w Polsce.

Jean-Luc Ponty and His Band
Jean-Luc Ponty - violin
Will. Lecomte - piano, keyboards
Guy Nsangue Akwa - bass
Damien Schmitt - drums

Dokładnie 73 lata temu urodził się jeden z największych skrzypków w historii nie tylko jazzu, ale i muzyki w ogóle. Człowiek, który przejął pałeczkę po Stephanie Grappellim i stanął w forpoczcie ekipy, która wyniosła ów instrument na nowy poziom. Muzyk, o którego albumach można powiedzieć, że są prawdziwą biblią, wzorcem z Sevres dla muzyki fusion – Jean-Luc Ponty.

W wieku 16 lat rozpoczął studia w konserwatorium muzycznym, które ukończył dwa lata później z najwyższym wyróżnieniem – Premier Prix. Przez trzy kolejne lata grał w orkiestrze symfonicznej na skrzypcach. W tym samym czasie udzielał się w lokalnym jazzbandzie, grając na klarnecie. Jego fascynacje jazzowe skupiały się wokół muzyki Milesa Davisa i Johna Coltrane’a, pod wpływem którego zaczął grać przez krótki czas na saksofonietenorowym.
W 1964 roku założył wraz z Rene Urtregerem kwartet jazzowy, który odniósł sukces na festiwalu w Antibes. To pozwoliło mu na pracę z wieloma znakomitymi muzykami. W 1966 roku nagrał wraz ze Stuffem Smithem, Stéphane'em Grappellim i Svendem Asmussenem („Violin Summit”) płytę koncertową i podpisał kontrakt z wytwórnią World Pacific.

Na przełomie lat 60. i 70. skierował swą twórczość w stronę awangardy, nagrywając solowe płyty (np. „Electric Connection”) oraz współpracując z Frankiem Zappą i jego Mothers of Invention. W roku 1974 dołączył do nowo sformowanego składu Mahavishnu Orchestra, prowadzonego przez Johna McLaughlina, uczestnicząc w nagrywaniu dwóch albumów („Apocalypse” oraz „Visions of the Emerald Beyond”), jednak już rok później rozpoczął samodzielną karierę, nagrywając niemal co roku solowe płyty jazzrockowe. Na jego albumach pojawiają się takie gwiazdy jak Allan Holdsworth, Daryl Stuermer, Scott Henderson. Sam Ponty rzadko występuje jako sideman u innych wykonawców.

W 1994 wraz z basistą i gitarzystą grupy Return to Forever – Stanleyem Clarkiem i Alem Di Meolą nagrali podczas Montreux Jazz Festival akustyczny album „The Rite of Strings” i często występują w tym zestawie. Prowadzi także grupę pod nazwą JLP Band, w składzie: William Lecomte (instr. klawiszowe), Guy Nsangué Akwa (gitara basowa), Damien Schmitt (perkusja), Taffa Cissé (instr. perkusyjne). W dyskografii ma nagrana z najwybitniejszymi jazzmani na ponad 30 płytach.  W 1969 roku Frank Zappa skomponował muzykę do solowej płyty Jean-Luc „King Kong” (World Pacific). W 1972 roku Elton John zaprosił Ponty przyczynić się do jego album „Honky Chateau„ W ciągu roku – za namową Franka Zappy – Ponty wyemigrował do Stanów Zjednoczonych,  Los Angeles. Podczas współpracy z Mahavishnu Orchestra Johna McLaughlina powstał znaczący album „Apocalypse”  (1974) oraz wersje solowe dla wytworni Atlantic Records.

W dorobku ma szereg własnych kompozycji wykonywanych rzez Pittsburgh New Music Ensemble, The Radio City Orchestra w Nowym Jorku, a także z orkiestrami symfonicznymi w Montrealu, Toronto, Oklahoma City i Tokio.
W 1997 roku Jean-Luc Ponty tworzy nowa grupę w stylistyce fusion. skupiającą muzyków amerykańskich i  afrykańskich

W kwietniu 2012 Ponty rozpoczyna występy z akustycznym trio z gitarzystą Birélim Lagrène i basistą Stanley Clarke. W 2014 Ponty nagrywa znaczący album jazzowy pt. „D-Stringz” z Birélim Lagrènem i Stanleyem Clarkiem dla Impulse/ Universal Music France.

Jean-Luc Ponty używa często 5-strunowych skrzypiec elektrycznych a nawet 6-strunowych, którym nadal nazwę Violectra. Był też jednym z pierwszych, który zastosował system midi umożliwiający użycie dźwięków syntezatora.
Znaczący moment w karierze to zaproszenie w 2011 roku przez wybitnego pianistę  Chick Corea do grupy Return to Forever na serię koncertów pod nazwą „Return to Forever IV”, który był czwartym wcieleniem tego zespołu. W ciągu swej kariery występował we wszystkich niemal  krajach świata a dorobek nagraniowy to dziesiątki płyt.