Makoto Ozone, wiolonczeliści i Amadeus

Paweł Brodowski

Wspaniały koncert w Teatrze Wielkim na festiwalu Chopin i Jego Europa

W Teatrze Wielkim w Warszawie, w ramach festiwalu Chopin i Jego Europa, miał miejsce w niedzielę19 sierpnia, wspaniały koncert – koncert symfoniczny, ale z akcentami jazzowymi. Grała Orkiestra Kameralna Polskiego Radia Amadeus pod batatutą Agnieszki Duczmal i – w końcowej sekwencji – Anny Duczmal-Mróz. Lepszej orkiestry niż Amadeus w Polsce chyba nie ma.

Makoto Ozone, Agnieszka Duczmal, Orkiestra Kameralna Polskiego Radia Amadeus
fot. Grodzicki

Pierwszą część koncertu wypełniły dwie kompozycje – Ignacego Jana Paderewskiego Suita G-dur na orkiestrę smyczkową i Josepha Hadyna Koncert wiolonczelowy C-dur Hob.VIIb:1. W koncercie wiolonczelowym do orkiestry dołączyli trzej laureaci ostatniego Konkursu Wiolonczelowego im. Witolda Lutosławskiego. Solistą części pierwszej był Chińczyk Yibai Chen - laureat III nagrody, w części drugiej Japończyk Michiaki Ueno – laureat II nagrody, w części trzeciej najmłodszy z nich, 20-letni Japończyk Haruma Sato, zwycięzca konkursu. Wszyscy trzej grali wspaniale, ale popis tego ostatniego był po prostu zniewalający. Publiczność odpowiedziała piorunującym wybuchem entuzjazmu.

Po przerwie sławny japoński pianista Makoto Ozone „przypominał” z towarzyszeniem Amadeusa swoją ujazzowioną wersją Koncertu fortepianowego Es-dur KV 271 Mozarta, wplatając w improwizowane kadencje petersonowskie frazy. Makoto złożył też specjalny hołd Tomaszowi Stańce, z którym kilka lat temu na festiwalu Chopin i Jego Europa wykonał program Chopinowski. Naszemu mistrzowi trąbki zadedykował balladę Komedy Sleep Safe and Warm, która kołysała swingowym rytmem i urzekała echem bluesa. Długo nie milknął aplauz publiczności.

Makoto Ozone, Anna Duczmal-Mróz, Agnieszka Duczmal
fot. Grodzicki

W części ostatniej pałeczkę dyrygenta przejęła córka Agnieszki Duczmal, Anna Duczmal-Mróz. Zabrzmiała „eksperymentalna” Sinfonietta na dwie orkiestry smyczkowe Kazimierza Serockiego (z pierwszej Warszawskiej Jesieni, 1956). Czar powrócił w zagranej na bis z wirtuozowskim wdziękiem i werwą uwerturze Rossiniego William Tell.

Cudowny wieczór, który na długo pozostanie w naszej pamięci.

Paweł Brodowski