SŁODKI DRAŃ

JF

11 października o godz. 20.00 stacja Ale Kino! wyemituje film Woody’ego Allena pt. „Słodki drań”. Obraz jest biografią Emmeta Raya – ekscentrycznego jazzowego wirtuoza gitary, który... nigdy nie istniał.

Prolog filmu przypomina dokument, w którym o Emmecie Rayu rozmawiają inni znawcy gatunku: Ben Duncan, Nat Hentoff, Douglas McGrath, a nawet sam Woody Allen. Problem w tym, że Ray jest postacią fikcyjną – wiele lat przed realizacją filmu wymyślił go sam Allen.

Emmet Ray (Sean Penn) oprócz tego, że jest genialnym jazzmanem, pije na umór, strzela do szczurów, jest kleptomanem, megalomanem i kobieciarzem. Podczas jednego z koncertów w barze w New Jersey poznaje niemą dziewczynę – praczkę Hattie (Samantha Morton), która dość szybko traci głowę dla zdemoralizowanego muzyka. Ale Ray ma swoją dewizę: „artysta musi być wolny” i ani myśli wiązać się na stałe. Nie potrafi jednak odmówić milczącemu spojrzeniu Hattie i w końcu zabiera ją ze sobą w tournée. Ich związek przypomina układ między Gelsominą a Zampano w znakomitej „La Stradzie” Felliniego – Ray nie stroni od alkoholu i chętnie oddaje się erotycznym ekscesom, Hattie przełyka łzy i wiernie czeka. Do czasu, kiedy ekscentryczny gitarzysta ożeni się z pretensjonalną pisarką Blanche (Uma Thurman) zwiedziony jej udawaną klasą i inteligencją.

„Słodki drań” to druga, po znakomitym, stylizowanym na dokument „Zeligu” (1983), fikcyjna biografia w dorobku Woody’ego Allena. Takie chwyty – zwłaszcza w filmach muzycznych – zdarzają się jednak w kinie dość często. Do najbardziej znanych należy z pewnością satyryczny obraz „Oto Spinal Tap” (1984) Roba Reinera, który opowiada o wariackiej trasie koncertowej fikcyjnego zespołu heavy-rockowego z przełomu lat 60. i 70. Inną ciekawą „biografią wymyśloną” jest film Waltera Hilla „Zaginiony blues” (1986), który co prawda przedstawia rzeczywistą postać, bluesmana Roberta Johnsona, ale historia jego paktu z diabłem jest już w całości wytworem reżyserskiej fantazji. Alternatywnych biografii doczekał się również zespół wszech czasów The Beatles – drwili z nich w udanym telewizyjnym filmie „The Rutles” (1978) Gary Weis i Eric Idle z grupy Monthy Pythona, a Michael Apted w „Gwiezdnym pyle” (1974) uczynił ich historię pretekstem do szerszego spojrzenia na przemiany muzyczne i obyczajowe lat 60.

Za pierwszoplanowe role w „Słodkim draniu” zarówno Sean Penn, jak i Samanta Morton otrzymali nominacje do Oscara i Złotego Globu.

Film zostanie wyemitowany z możliwością wyboru wersji językowej (lektor/napisy).