Warsaw Summer Jazz Days 2016

Już po raz 25. odbędzie się, organizowany przez Mariusza Adamiaka, festiwal Warsaw Summer Jazz Days. Wszystkie koncerty w SOHO Factory, ul. Mińska 25.

W czwartek 7 lipca wystąpią: Piotr Wojtasik Tribute to Akwarium Project oraz dwie grupy związane z wytwórnią ECM – Tord Gustavsen with Simin Tander and Jarle Vespestad i Michel Benita Ethics. W piątek 8 – Steve Lehman Octet, Steve Coleman Five Elements i Robin Eubanks and Mental Images. W sobotę 9 lipca John Medeski’s Mad Skillet, Marc Ribot & the Young Philadelphians i James „Blood” Ulmer Odyssey Trio. Ostatniego dnia, w niedzielę 10 lipca – laureaci Jazzowego Debiutu Fonograficznego Instytutu Muzyki i Tańca 2016: Forest Tuner i Mateusz Pliniewicz Quartet, następnie trio gitarowe Mutshspiell/Grigorian/Towner i w wielkim finale John McLaughlin & the 4th Dimension.

7 lipca, godz. 19.00

Tord Gustavsen with Simin Tander and Jarle Vespestad
Tord Gustavsen - piano, electronics, synth-bass
Simin Tander - voice
Jarle Vespestad - drums

W swoim nowym albumie wydanym przez EMC Records Tord Gustavsen zwraca swoją uwagę ku interpretacji i nowym opracowaniom starożytnych norweskich hymnów. Dźwięki te, jak sam uważa jako muzyk jazzowy, są jego oryginalnymi i najgłębszymi „standardami”. Uznany na całym świecie norweski muzyk w 2014 roku spotkał afganistańsko-niemiecką wokalistkę Simin Tarner – wschodzącą gwiazdę europejskiego rynku muzycznego. Od tego momentu nawiązali współpracę. Wraz z afganistańskim poetą B. Hamsaay tłumaczyli i opracowywali teksty wybranych norweskich hymnów na afgański język Pashto – ojczysty język ojca Simin. Podczas procesu interpretacji, dialogu i tłumaczenia hymny zaczęły stawać się coraz bardziej sufickie oraz otwarte duchowo, mimo to wciąż wyraźnie zachowywały swoje korzenie. Otrzymany zbiór tekstów świadczy o pasji Simin i Torda do konstytutywnego oddziaływania na siebie fundamentów i wolności – korzeni i otwartości – w muzycznej, duchowej i kulturowej tożsamości.

Zamykając muzyczne dialogi nad starożytnymi hymnami, liberalne trio zagra również nowe kompozycje Torda Gustavsena – bazujące na sufickiej poezji tłumaczonej na język angielski – oraz muzykę instrumentalną. Razem daje to połączenie zmysłowego jazzowego minimalizmu znanego z poprzedniego trio  Gustavsena z ciepłym i wibrującym głosem Simin i głębokimi, elektronicznymi dźwiękami. Po raz pierwszy na scenie Tord używa subtelnej elektroniki dodającej głębokości i warstw do muzycznej struktury w akompaniamencie pianina.

Simi Tander (wokal) – jedna z najbardziej niesamowitych osobowości młodego europejskiego jazzu. Z jej uroczo delikatnym a zarazem równie wyrazistym wokalem Simi buduje mosty między zachodnim jazzem i śpiewem podobnym do arabeski, a eksperymentami w pisaniu utworów i intymnymi balladami. Afganistańsko-niemiecka piosenkarka zarysowała fascynującą drogę od jej środkowo-wschodniego dziedzictwa do współczesnego jazzu. Wraz ze swoim kwartetem nagrała dwa albumy co zaowocowało niezliczoną liczbą współprac z innymi muzykami.

Simi jest wschodzącą gwiazdą na duńskich i niemieckich scenach jazzowych. Jej hipnotyzujące występy na jednych z głównych scen jak np. North Sea Jazz Festival wzbudziły entuzjastyczne recenzje. Jest  zapraszana na międzynarodowe festiwale zarówno w Europie jaki i w Azji np. festiwal jazzowy Jarasum w Południowej Korei.

Michel Benita Ethics
Michel Benita - double-bass
MIeko Miyazaki - koto
NGuyên Lê - guitare
Philippe Garcia - drums
Yoann Loustalot – trumpet

Wczesne lata 80. XX wieku Michel Benita spędził w Paryżu, gdzie robił wszystko, by wykorzystać każdą nadarzającą się okazję i zdobywać nowe doświadczenia, grając wszędzie tam, gdzie chcieli go słuchać. To była dobra szkoła — życie w drodze, od jednego klubu do drugiego. Te lata uwolniły palce Michela od ograniczeń techniki i przyniosły mu miano jednego z najbardziej obiecujących kontrabasistów. Zatem naturalną konsekwencją było zaproszenie Benity w 1986r do gry w pierwszej Orchestre National de Jazz pod batutą François Jeanneau, z której wywodzi się śmietanka nowego pokolenia francuskich muzyków.

Niezależnie od zespołu, w którym się pojawia, Michel Benita zawsze wnosi bogactwo, pewność i melodyjność dźwięku, które w takiej samej mierze zawdzięcza Scottowi LaFaro i jego finezji, jak i Charliemu Hadenowi i wyznawanej przez niego zasadzie prostoty. Nie można zapomnieć również o wpływie stateczności Dave’a Hollanda ani ekspresywnej śpiewności skandynawskich kontrabasistów, jak Arild Andersen i Palle Danielsson.

Wydany w 2010 r. album „Ethics” nadaje nowy wymiar brzmieniu muzyki Michela Benity, dzięki wykorzystaniu japońskiego koto, na którym pięknie gra Mieko Miyazaki, charyzmatyczny muzyk z Tokio. Za marzycielskie partie na trąbce odpowiada Matthieu Michel ze Szwajcarii, natomiast perkusja i elektronika to królestwo Philippe’a Garcii. Grający na gitarze Eivind Aarset z Norwegii nadaje 10 kompozycjom autorstwa Benity charakterystycznej przestrzeni.

Rok 2012 to dwa ważne wydawnictwa. Pierwsze to podwójny album, będący zapisem koncertu Palatino (Romano, Ferris, Fresu, Benita) – zespołu, który ponownie zjednoczył siły na jedyny koncert w hali MC2 w Grenoble (Naïve). Drugie to pierwszy album wyprodukowany przez Manfreda Eichera pod szyldem ECM, nagrany z Trio Libero w skład którego weszli angielski saksofonista Andy Sheppard i Seb Rochford na perkusji.W latach 2013–2014 Michel Benita odbywa tournée z akordeonistą Vincentem Peiranim i pianistą Michaëlem Wollnym („Thrill Box”, ACT). Następnie nagrywa nowy album dla ECM z Andym Sheppardem, członkiem jego nowego kwartetu, skład którego uzupełniają Eivind Aarset i Sebastian Rochford.

Rok 2015: pierwszy album z Ethics Band wydany przez ECM. Za produkcję przenikliwego krajobrazu dźwiękowego „River Silver”, nagranego w kwietniu 2015 r. w Auditorio Stelio Molo RSI w Lugano, odpowiada Manfred Eicher. Kolejne dwa albumy Benita nagrał z Andym Sheppardem: „Trio Libero” i „Surrounded By Sea”. Wszystkie trzy nagrane w sali koncertowej w Lugano, której atmosfera zachęca do niezwykle intensywnych muzycznych interakcji.

Piotr Wojtasik Tribute to Akwarium Project

Piotr Wojtasik - trumpet
Viktor Toth - sax
Michał Barański - double-bass
Eric Allen - perkusja
Dominik Wania - piano
Marek Kądziela - guitare
Marcin Kaletka - sax
Jakub Marciniak - sax
Sebastian Sołdrzyński - trumpet

Piotr Wojtasik – trębacz, kompozytor urodzony 10 czerwca 1964 roku we Wrocławiu. Karierę muzyczną rozpoczął jeszcze podczas studiów na Akademii Muzycznej w Katowicach w latach 1983-1978. Pierwszych nagrań dokonał z zespołem New Presentation, z którym zadebiutował na festiwalu Jazz Jamboree w 1988 r. W końcu lat 80. współpracował z Young Power. Był to także czas przygotowań do pierwszej autorskiej płyty, którą Piotr Wojtasik nagrał w 1990 r. z udziałem czołówki polskiego jazzu: Janem “Ptaszynem” Wróblewskim, Wojciechem Niedzielą, Andrzejem Cudzichem i Erykiem Kulmem. Kolejne sesje nagraniowe Wojtasika w roli lidera układają się w ciąg nieustających sukcesów i powstają zarówno przy udziale rodzimych artystów, jak i gwiazd światowego jazzu.

W gronie artystów, z którymi dotychczas grał na koncertach i na płytach są słynni polscy jazzmani, wśród których wymienić trzeba Tomasza Szukalskiego, z którym grywał w latach 1997–2001 we wspólnie prowadzonym kwintecie („Escape”), Michała Miśkiewicza, Krzysztofa Popka, Jacka Niedzielę, Macieja Sikałę, Adama Kowalewskiego, Henryka Miśkiewicza, Andrzeja Jagodzińskiego.

Regularnie współpracują z Wojtasikiem gwiazdy z USA, wśród nich tak wybitne osobistości jak saksofonista Dave Liebmann, legendarny kontrabasista Buster Williams, filar zespołów legendarnego Theloniousa Monka, perkusista Ben Riley (razem nagrali płytę „Quest”), Reggie Workmann, Vincent Herring i Gary Bartz, z którymi nagrał w Nowym Jorku w 2006 roku album “We Want to Give Thanks”, znana z wieloletniej współpracy z Archie Sheppem sekcja rytmiczna: Wayne Dockery kontrabas i Wes McCraven perkusja.

Szczególnie jednak wartą podkreślenia jest wieloletnia przyjaźń muzyczna, jaka połączyła Wojtasika z inną legendą amerykańskiej sceny jazzowej Billym Harperem. Obydwaj artyści poznali się jeszcze w drugiej połowie lat 90., kiedy Wojtasik przygotowywał się do nagrania płyty „Quest”. Od tamtej pory zaowocowała ona wieloma wspólnymi trasami koncertowymi, jak również nagraniami płytowymi, w grupach, które firmował Wojtasik i w zespołach Billy’ego Harpera.  

Po 20 latach kariery Piotr Wojtasik stał się jednym z najbardziej cenionych trębaczy i liderów średniego pokolenia. Wielokrotnie wygrywał w ankietach Jazz Top magazynu „Jazz Forum”. Jego płyty są regularnie nominowane do nagrody Fryderyka. Kilkakrotnie też zwyciężał w kategorii Najlepszy Jazzowy Album roku i Najlepszy Jazzowy Muzyk. Zwiedził sceny największych jazzowych festiwali z Montreal Jazz Festiwal na czele, grywał w słynnych klubach, takich jak wiedeński Porgy & Bess czy paryski Sun Set.

Nie nagrywa zbyt często. Do tej pory ma na swoim koncie osiem płyt wydanych pod własnym nazwiskiem, ale ilekroć pojawia się na rynku jego nowe nagranie, zawsze staje się ważną i docenianą pozycją fonograficzną. Tak było w przypadku wspomnianych już albumów, tak było, gdy nagrał „Circle”, album zrealizowany przy udziale poszerzonego składu instrumentów dętych i w towarzystwie legendarnej sekcji Steve’a Lacy’ego: Jean-Jacques Avenel - kontrabas i John Betsch - perkusja czy „Blackout” nagranej z udziałem wybornej śpiewaczki Judy Bady. Najnowszy zespół Wojtasika to kwartet, w składzie którego grają znakomity węgierski saksofonista tenorowy Viktor Toth oraz Michał Barański - kontrabas, Eric Allen - perkusja.

8 lipca, godz. 19.00

Steve Lehman Octet
Steve Lehman - alto sax
Jonathan Finlayson - trumpet
Mark Shim - tenor sax
Tim Albright - trombone
Jose Davila - tuba
Chris Dingman - vibraphone
Drew Gress - double bass
Tyshawn Sorey - drums

Okrzyknięty jedną z najbardziej nowatorskich postaci jazzowej sceny muzycznej początków XXI. wieku oraz uznany za imponującego saksofonistę Steve Lehman jest nie tylko kompozytorem i szeroko rozumianym artystą, ale również wykładowcą i badaczem, który aktywnie działa w ramach eksperymentalnych stylów muzycznych. Steve Lehman tworzył nie tylko dla dużych orkiestr, ale również dla zespołów kameralnych, a jego utwory zostały wykonane przez International Contemporary Ensemble (ICE), So Percussion, Kammerensemble Neue Musik Berlin, JACK Quartet oraz Talea Ensemble. Jego ostatnia płyta Travail, Transformation & Flow (Pi 2009) została uznana przez New York Times za najlepszy album jazzowy. W swojej długoletniej karierze alto-saksofonisty występował i nagrywał nie tylko w kraju, ale również za granicą. Był zaangażowany w pracę z zespołami Anthony’ego Braxtona, Dave’a Burrella, Dave’a Douglasa, Marka Dressera, Vijay Iyera, Olivera Lake’a, Jasona Moran, Meshella Ndegeocello oraz z grupą High Priest of Anti-Pop Consortium. Jego prace zostały przyjęte z entuzjazmem w Artforum, Downbeat Magazine, New York Times, Newsweek, The Wire oraz National Public Radio, BBC i SWR.

Jose Davila jest wszechstronnym, tworzącym w Nowym Jorku trębaczem i tubistą, którego twórczość obejmuje szeroki wachlarz gatunków muzycznych, począwszy od tradycyjnych i nowatorskich jazzowych improwizacji, kończąc na salsie czy muzyce klasycznej. Obecnie jest członkiem zespołu Henry Threadgill’s Zooid oraz zespołów gitarzysty Liberty’ego Ellmana i alto-saksofonisty Steve’a Lehmana. Dzięki współpracy z Threadgillem i Ellmanem Jose Davila odrzucił tradycyjne podejście do sekcji rytmicznej i nadał nowy charakter tubie, która od teraz odgrywa wiodącą rolę  w tworzonych przez nich dźwiękowych pejzażach.

Jonathan Finlayson uznany przez „New York Times” za przenikliwego i zaskakującego trębacza, który jest zafascynowany kompozycją i aranżacją. Opuścił rodzinne miasto Oakland i przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie studiował na The New School for Jazz and Contemporary Music. Obecnie bierze aktywny udział w życiu nowojorskiej sceny muzycznej. Jest długoletnim, zasłużonym członkiem zespołu  Steve Coleman and Five Elements, dzięki któremu zdobył ogromną wiedzę i muzyczne doświadczenie. Współpracuje również z zespołami Raviego Coltrane’a, Steve’a Lehmana, Mary Halvorson i Tomasa Fujiwary.

Mark Shim urodził się w Kingston na Jamajce, obecnie mieszka w Richmond w stanie Virginia. W roku 1994 przeprowadził się do Brooklynu, gdzie grał i nagrywał z Hamiettem Bluiett w Harlemie. Wkrótce potem współpracował z Mosem Allisonem, Betty Carter, Gregiem Osbym oraz zespołem Mingus Big Band.

Po wyjątkowo żywiołowej karierze muzyka chamber jazzu, nowatorskiego artysty jazzowego oraz wykładowcy w Nowym Jorku, puzonista Tim Albright czerpie ogromną przyjemność z kariery wolnego strzelca. Jest członkiem New York Chamber Brass, Atlantic Brass Quintet, Riverside Symphony oraz Argento New Music Project. Jako artysta jazzowy wszedł w skład zespołu Steve’a Colemana, który wydał album „The Five Elements” i współpracował z Marią Schneider, Stevem Lehmanem, Alanem Ferberem oraz Ralphem Alessim.  Jednym z największych sukcesów Tima Albrighta był udział w tworzeniu albumów „Weaving Symbolics” Steve’a Colemana oraz „Travails, Transformation and Flow” Steve’a Lehmana.

Chris Dingman jest osobą, która zarabia na życie uderzając w metalowe pręty a jego nazwisko świetnie do tego pasuje. Jak sam mówi: To coś wspaniałego! Nigdy nie przypuszczałem, że zostanę wibrafonistą. Przygodę z wibrafonem rozpoczął w wieku 12 lat. Dalsze nauki pobierał na Wesleyan University and the Thelonious Monk Institute. Przebojem wdarł się na wyjątkowo konkurencyjną nowojorską scenę muzyczną. Chris Dingman wydał niedawno swój debiutancki krążek „Waking Dreams”.

Drew Gress urodził się w roku 1959 w Yardley w stanie Pensylwania. Jako basista i kompozytor występuje z artystami nowatorskich projektów współczesnej muzyki improwizowanej. Pracuje ostatnio nad projektem „The Irrational Numbers” (Premonition), na którym znalazły bardzo oryginalne kompozycje Drew. Jego wcześniejsze albumy zebrały bardzo pochlebne recenzje m.in. 7 Black Butterflies (2005), Spin & Drift (2001) oraz Heyday (1997). Dalsze plany obejmują utworzenie nowego kwintetu, wydanie solowego album na basie oraz rozpoczęcie prac nad projekemt, w którym elementem wiodącym będzie muzyka elektroniczna.

Tyshawn Sorey jest nie tylko kompozytorem i szeroko rozumianym artystą, ale również wykładowcą i badaczem, który aktywnie działa w ramach eksperymentalnych stylów muzycznych. W swojej długoletniej karierze perkusisty, puzonisty i trębacza występował i nagrywał nie tylko w kraju, ale również za granicą. Był zaangażowany w pracę z zespołami Muhala Richarda Abramsa, Steve’a Colemana, Butcha Morrisa, Peter Evansa, Mishy Mengelberga, Johna Zorna, Vijay Iyer, Wadada Leo Smitha, Dave’a Douglasa, Anthony’ego Braxtona, Steve’a Lehmana oraz Tima Berne oraz wieloma innymi. Został genialnie przyjęty przez większość krytyków muzycznych w Traps, National Public Radio, JazzTimes, The Village Voice, The Wire, The New York Times, Modern Drummer, The Wall Street Journal oraz Downbeat Magazine.

Steve Coleman Five Elements
Steve Coleman - alto saxophone
Jonathan Finlayson - trumpet
Miles Okazaki - guitar
Anthony Tidd - bass
Sean Rickman - drums

Saksofonista altowy, kompozytor, lider zespołu, nauczyciel, komputerowe aplikacje muzyczne. Określenie Steve’a Colemana mianem „wpływowy” to zdecydowanie za mało.
Urodził się w Chicago, w 1978 roku przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie mieszka do tej pory. Chociaż przez lata prowadził wiele zespołów, główna działalność koncentrowała się wokół założonego w 1981 r. zespołu Steve Coleman and Five Elements, który do dziś aktywnie koncertuje. Był jednym z założycieli ruchu M-Base, prowadził kilka zespołów i intensywnie nagrywał. Coleman, początkowo mocno zauroczony grą saksofonistów – Charliego Parkera, Sonny’ego Rollinsa, Johna Coltrane’a, Von Freemana i Bunky’ego Greena – występował i nagrywał z Thadem Jonesem, Samem Riversem, perkusistą Dougiem Hammondem, Cecilem Taylorem, Abbey Lincoln i Davem Hollandem. W jego muzyce można odnaleźć wiele elementów folkloru Afrykańskiej Diaspory, w które wtapiał muzyczne koncepcje starożytnej metafizyki. Przyznał, że najbardziej zależy mu na wykorzystaniu muzyki jako dźwiękowego języka symboli, który wyrażałby naturę ludzkiej egzystencji.

Robin Eubanks and Mental Images
Robin Eubanks - electric trombone
Mike King - piano and keys
Bors Kozlov - bass
Obed Calvaire - drums

Robin Eubanks jest czołowym puzonistą swojego pokolenia. Niezależnie, czy występuje ze swoimi zespołami, Mental Images lub EB3, czy też The SF Jazz Collective, Dave Holland Quintet / Big Band, Robin jest artystą, którego wpływ na publiczność ma wielką moc i trwałość. Nowym albumem Klassik Rock Volume 1 Robin potwierdza swoją pozycję progresywnego giganta muzyki.

Eubanks urodził się w muzykalnej rodzinie: jego brat, Kevin Eubanks, był dyrektorem muzycznym w The Tonight Show; ich matka była nauczycielką muzyki; drugi brat, Duane, jest uznanym trębaczem; a wujek Ray Bryant był wybitnym i legendarnym pianistą jazzowym.

Po studiach na University of the Arts w Filadelfii przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie rozpoczął swoja muzyczną podróż, która prowadziła go przez występy z takimi wielkimi artystami, jak między innymi Art Blakey, Elvin Jones, Eddie Palmieri, Sun Ra, Barbra Streisand, The Rolling Stones i Talking Heads Za swoją grę na albumach Wide Angles Michaela Breckera oraz What Goes Around i Overtime Dave'a Hollanda otrzymał nagrody Grammy.

W 2014 r. Robin Eubanks został wyróżniony tytułem Najlepszego Puzonisty przez krytyków „JazzTimes”, a kilkakrotnie był uznawany Puzonista Roku przez czytelników i krytyków „Downbeat” Otrzymał również stypendium Chamber Music America i grant kompozytorski ASCAP. Jego zainteresowania kompozytorskie są bardzo zróżnicowane. Eklektyczny kompozytor biegle odnajdujący się w wielu stylach posługuje się wieloma muzycznymi językami. Jak? Zasadniczą rolę odgrywa połączenie mistrzowskie opanowanie fachu oraz wrodzonego talentu, które przypomina połączenie matematyki i magii.

9 lipca, godz. 19.00

John Medeski’s Mad Skillet
John Medeski - keybd
Kirk Joseph - sousaphone
Terence Higgins - drums
Will Bernard - guitar

Początkiem zespołu był koncert podczas nowoorleańskiego festiwalu w 2015 roku. Wtedy narodził się Mad Skillet, kopiąc i krzycząc, śmiejąc się i płacząc, przedstawiając przekrój jazzu, bluesa, psychodelic rock i R&B przesiąkniętych groovem Nowego Orleanu. Zespół  tworzą klawiszowiec John Medeski ( Medeski, Martin & Wood), nowoorleański  mistrz Kirk Joseph (Dirty Dozen Band, Backyard Groove), gitarzysta Will Bernard i perkusista Terence Higgins (Dirty Dozen Band, Ani DiFranco).

John Medeski: „Terence i Kirk to doskonała sekcja rytmiczna. Są przepełnieni muzyczną tradycją Nowego Orleanu, ale zawsze gotowi do tworzenia w dowolnym kierunku, w którym muzyka.  Niezmiernie rzadko zdarza się znaleźć muzyków o tak głębokich muzycznych korzeniach, którzy są również otwarci na eksperymenty. Zawsze bardzo chciałem z nimi zagrać, aby poczuć się jak Superman wychodzący z budki telefonicznej!”

John Medeski znany jest ze swego energetycznego podejścia do jazzu, głównie w  ramach pionierskiego trio Medeski, Martin & Wood.  Współpracuje często z Johnem Zornem, Johnem Scofieldem, jak również  gra w super-grupie chwalony super-grupy The Word, Spectrum Road and Phil &b Friends . W 2013 roku wydał solowy album fortepianowy „A Different Time” w Okeh/Sony Records.

Marc Ribot & the Young Philadelphians
Marc Ribot - guitar
Jamaaladeen Tacuma - bass
Grant Calvin Weston - drums
Mary Halvorson - guitar

String Trio:
Max Haft - violin
Sabome Ajrendt - viola
Nathan Bontrager - cello

Marc Ribot urodził się w 1954 r. w Newark w stanie Nowy Jork. Jako nastolatek grał na gitarze w wielu garażowych zespołach, jednocześnie ucząc się u swojego mentora, haitańskiego gitarzysty klasycznego i kompozytora Frantza Casseusa. Po przeprowadzce do Nowego Jorku w 1978 r. Ribot występował w soulowo-punkowym zespole Realtones, a w latach 1984–1989 w Lounge Lizards Johna Luriego. W latach 1979–1985 Ribot pracował jako muzyk studyjny z takimi artystami, jak Brother Jack McDuff, Wilson Pickett, Carla Thomas, Rufus Thomas, Chuck Berry i wielu innych.

W swojej ponad 35-letniej karierze Ribot wydał pod swoim nazwiskiem ponad 20 albumów, zagłębiając się w zróżnicowane stylistycznie obszary – od pionierskiego jazzu z Albertem Aylerem i zespołem w postaci Spiritual Unity(Pi Recordings), po współpracę z kubańskim synem Arsenio Rodrígueza, która zaowocowała wydanymi w Atlantic Records dwoma uznanymi albumami pod nazwą „Marc Ribot Y Los Cubanos Postizos”. Solowe albumy Ribota to „Marc Ribot Plays The Complete Works of Frantz Casseus” (Les Disques Du Crepuscule), „The Book of Heads” Johna Zorna (Tzadik), „Don't Blame Me” (DIW), „Saints” (Atlantic), „Exercises in Futility” (Tzadik) oraz najnowszy „Silent Movies” wydany w 2010 r. przez Pi Recordings, który Village Voice nazwało „smutnym majstersztykiem” i który znalazł się na listach najlepszych w 2010 r. między innymi LA Times.

Aktualnie Ribot występuje z kilkoma projektami, w tym z zespołem Marc Ribot Trio – free-jazzową grupą z legendarnym Henrym Grimesem na kontrabasie i Chadem Taylorem na perkusji; z dynamicznym trio Ceramic Dog z kontrabasistą Shahzadem Ismailym oraz perkusistą Chesem Smithem, projektem, gdzie filadelfijska dusza spotyka muzykę harmolodyczną Ornette'a Colemana: The Young Philadelphians z Jamaaladeenem Tacumą i Calvinem Westonem.

Jedna z najbardziej pożądanych gitarzystek muzyki improwizowanej – Mary Halvorson występuje w Nowym Jorku od 2002 r. od czasu ukończenia studiów na kierunku muzyki jazzowej w Wesleyan University i New School. Krytycy nazywają ją „niespotykanym talentem” (Lloyd Sachs – JazzTimes), „najmniej przewidywalną improwizatorką” (Howard Mandel – City Arts), „jedną z najbardziej pasjonujących i oryginalnych gitarzystek w muzyce jazzowej – i nie tylko” (Steve Dollar –Wall Street Journal) oraz „jedną z najwspanialszych liderek zespołu” (Francis Davis –Village Voice). Shaun Brady z gazety The Philadelphia City Paper dodaje: „Halvorson od dawna zmienia brzmienie gitary jazzowej przez swój elastyczny, czasem płynny, czasem rwany, ale wyjątkowy styl gry”.

Po trzech latach nauki u wizjonerskiego kompozytora i saksofonisty, Anthony'ego Braxtona, Mary Halvorson stała się członkiem kilku jego zespołów, włączają trio, septet i 12+1-tet. Pojawia się na sześciu albumach Braxtona.  Halvorson występowała również u boku kultowego gitarzysty Marca Ribota w jego zespole Sun Ship (kwartet grający muzykę Johna Coltrane'a) oraz z basistą Trevorem Dunnem w jego Trio-Convulsant. W ostatniej dekadzie pracowała z tak różnymi artystami, jak Tim Berne, Taylor Ho Bynum, Tomas Fujiwara, Curtis Hasselbring, Myra Melford, Jason Moran, Joe Morris, Tom Rainey czy Mike Reed.

Głównym ujściem dla talentu kompozytorskiego Mary Halvorson pozostaje jej długoletnie trio, składające się z kontrabasisty Johna Héberta i perkusisty Chesa Smitha. Od wydanego w 2008 r. debiutanckiego albumu „Dragon’s Head”, zespół był uznawany przez Downbeat Magazine za wschodzącą gwiazdę jazzu pięć lat z rzędu. Kwintet Mary Halvorson, dodatkowo z trębaczem Jonathanem Finlaysonem i saksofonistą altowym Jonem Irabagonem, wydał pod szyldem Firehouse 12 dwa docenione przez krytykę albumy: „Saturn Sings” i „Bending Bridges”. Ostatnio do zespołu dołączyło dwóch kolejnych członków – saksofonista tenorowy Ingrid Laubrock puzonista Jacob Garchik – tworząc wspólnie septet, który można usłyszeć na wydanym w 2013 r. albumie „Illusionary Sea”. Mary Halvorson współprowadziteż duet chamber-jazzowy ze skrzypaczką Jessicą Pavone, awangardowy zespół rockowy People oraz zespoły Thumbscrew i Secret Keeper. Mary Halvorson została wyróżniona przez Village Voice tytułem Najlepszego Gitarzysty Nowego Jorku 2011 r. oraz nazwana wschodzącą gwiazdą jazzu i muzyki gitarowej przez „Downbeat Critics” w latach 2010, 2011 i 2012. 

James „Blood” Ulmer Odyssey Trio
James Blood Ulmer - guitar, vocals, flute
Charles Burnham - violin
Warren Benbow - drums

Od blisko 40 lat James „Blood” Ulmer jest ikoną jazzu. Jego bardzo indywidualistyczna muzyka stanowi połączenie różnych wpływów, z którymi stykał się od dzieciństwa spędzonego w Południowej Karolinie, gdzie nauczył się grać na gitarze i śpiewał w zespole gospel. Ulmer – przez lata lider wielu niewielkich zespołów – zapisał się na kartach historii światowej muzyki, a Larry Birnbaum, dziennikarz magazynu „Down Beat”, opisał go jako skrzyżowanie Jimiego Hendrixa, Boba Dylana i Mike'a Bloomfielda. „International Musician” uznał Ulmera za prawdopodobnie najbardziej innowacyjnego i kreatywnego gitarzystę/kompozytora na dzisiejszej scenie muzycznej.

Nazwany wcześniej przez Grega Tate’a – krytyka muzycznego „Village Voice” – „brakującym ogniwem między Jimim Hendrixem i Wesem Montgomerym z jednej strony, a P-Funk i Mississippi Fredem McDowellem z drugiej” James Blood Ulmer budował swoją karierę, wykonując nieoczekiwane zwroty i redefiniując zastane status quo. Muzyczne korzenie Ulmera, urodzonego i wychowanego w czasach segregacji rasowej na wsi w Południowej Karolinie, wywodzą się z Kościoła Baptystów i muzyki gospel, która otaczała go od najmłodszych lat. W wieku dwudziestu kilku lat Ulmer wyjechał do Pittsburgha, gdzie zaczął występować jako zawodowy muzyk w klubach Chitlin’ Circuit Środkowego Zachodu z zespołami grającymi R&B i jazz organowy. Po przeprowadzce do Nowego Jorku i spotkaniu Ornette'a Colemana Ulmer odnalazł swoje prawdziwe brzmienie. Występy u boku mistrza muzyki harmolodycznej na legendarnych nowojorskich scenach jazzowych sprawiły, że gra Ulmera na gitarze rozkwitła, przeistaczając się w jedyny w swoim rodzaju idiosynkratyczny styl, który wykracza poza granice gatunku. Wydał wiele uznanych albumów, które do dzisiaj pozostają klasyką, w tym „Tales of Captain Black”, „Freelancing”, „ Black Rock” i „Odyssey”. W XXI wieku Ulmer nadal pracuje, zajmując zaszczytne miejsce w historii muzyki jako zasłużony senior bluesa. Przede wszystkim jednak pozostaje jedynym i wyjątkowym Jamesem „Bloodem” Ulmerem.

10 lipca, godz. 19.00

Laureaci Jazzowego Debiutu Fonograficznego Instytutu Muzyki I Tańca 2016:

The Forest Tuner Mateusz Sobiechowski - piano
Adam Tadel - bass
Piotr Budniak - drums
Szymon Białorucki - trombone

Kwartet The Forest Tuner wymyka się z głównego nurtu wschodzących zespołów jazzowych. Najbardziej ceni prostotę, przez co tworzy muzykę przejrzystą i bogatą w piękno akustycznego brzmienia instrumentów. Dziecięce niemal melodie opowiadane są przez muzyków z ogromną dojrzałością. Muzyka kwartetu urzeka tanecznością, poczuciem humoru i szczerą radością płynącą od wykonawców.

The Forest Tuner powstał w 2014 roku, z inicjatywy Szymona Białoruckiego, po okresie studiów, które odbył w Hochschule Luzern (Szwajcaria), kształcąc się u wybitnego puzonisty – Nilsa Wograma. Kwartet ten, to połączenie kreatywnych osobowości Mateusza Sobiechowskiego, Adama Tadela Piotra Budniaka oraz Szymona Białoruckiego – studentów i absolwentów Akademii Muzycznych w Krakowie i Katowicach. Mają oni w swoim dorobku nagrody i występy na największych festiwalach w Polsce i Europie: Getxo Jazz, B-Jazz, EuropaFest, Warsaw Summer Jazz Days, Jazz Juniors, Krokus Jazz Festival, Czech Jazz Contest i inne. Członkowie zespołu współpracowali lub współpracują m.in. z artystami takimi jak: Janusz Muniak, Mike Russell, Zbigniew Namysłowski, Ori Dakari, Jan Smoczyński, Nikola Kołodziejczyk…

Mateusz Pliniewicz Quartet

Mateusz Pliniewicz - violin
Nikola Kołodziejczyk - piano
Marcin Jadach - bass
Szymon Madej - drums

Fot. Rafał Nowak

„Mateusz Pliniewicz – Warsztat Dźwięku” to formacja złożona z czterech muzyków współpracujących ze sobą od 2008 roku. Połączenie fortepianu, skrzypiec, akustycznej sekcji rytmicznej i elektroniki,  umożliwia kreowanie nowego wymiaru muzyki, do tej pory niespotykanej. Nie obce im są sonorystyczne eksperymenty, ogromna ekspresja, pomysłowość oraz otwartość i ciekawy dialog ze współczesnym brzmieniem muzyki. Kolektywne improwizacje budowane na fundamencie wrażliwości muzyki klasycznej i nieprzewidywalności free jazzu są doskonałą okazją do zagłębienia się w tej niesamowitej przestrzeni tworzonej przez muzyków. Zespół wykonuje autorski program. 

Szymon Madej – perkusja, obecnie student wydziału jazzu i muzyki rozrywkowej w Katowicach. Członek zespołów takich, jak m.in. Joachim Mencel Artisena Band, Ted Pearce & Cultural Xchange, Lichtański Sound Lab , Bartosz Dworak Quartet, F.O.U.R.S. Wystepował na jednej scenie z takimi artystami, jak: Andy Middleton, Victor Mendoza, Rafael Alcala, Gerald T.Smith, Colin Vassel i wieloma innymi.  W swoim dorobku ma na koncie m.in. Grand Prix na Lotos Jazz Festival - Bielska Zadymka Jazzowa(2013,2014),Nagroda indywidualna, na Krokus Jazz Festival (2013), Grand Prix na Jazz Juniors (2013).

Marcin Jadach – kontrabasista, gitarzysta basowy młodego pokolenia. Absolwent  Instytutu Jazzu Akademii Muzycznej w Katowicach. Chętnie udzielający w szeroko pojętych alternatywnych przedsięwzięciach muzycznych. Laureat wielu nagród, między innymi Jazz Juniors, Bielska Zadymka Jazzowa . Związany z grupą Orange The Juice, projektem The Transgress i Minimatikon. W roli sidemana miał okazję współpracować  czołowymi muzykami polskiej sceny jazzowej.

Nikola Kołodziejczyk - pianista, kompozytor, dyrygent, zdobywca nagrody Fryderyk 2015 w kategorii jazzowy debiut roku. Stypendysta Berklee College of Music World Scholarship Tour, zdobywca wielu nagród - m.in.na Transatlantyk Instant Composition Competition, Bielskiej Zadymce Jazzowej, Krokus Jazz Festival, Jazz Juniors i innych. Półfinalista Bosendorfer Solo Piano Competition na Montreux Jazz Festival 2007

Jego muzyka była wykonywana oraz zamawiana przez: Metropole Orkest feat. Richard Bona (Holandia/Kamerun), Filharmonia Wrocławska oraz Festiwal Jazztopad, Filharmonia Łódzka i festiwal Kolory Polski, Jazz Orchester Regensburg, Nederlands Blasers Ensemble(Holandia), Konglomerat Big Band, Amine et Hamza M'Raihi (Tunezja), Concept Art Orchestra (Czechy), Nigel Kennedy Orchestra of Life Strings, Akademicka Orkiestra Barokowa (Katowice), Anna Hawkins (Nowa Zelandia), Michał Polcyn "Cuiaviana", Aga Kiepuszewska "Silence", Orkiestra L'Autunno, Multiplayer Ensemble, Karolina Skrzyńska, Adam Bałdych "Storyboard", Kid Brown, Małgorzata Hutek, Fusion Strings i innych.

Maria Schneider, zdobywczyni dwóch nagród Grammy pisze o nim: „Jestem pod głębokim wrażeniem jego muzyki. To muzyka potężna, twórcza, dopracowana do najmniejszych szczegółów, z duszą - dość niezwykła. Jego muzyczne przestrzenie są wspaniałe, a pomysły są bardzo oryginalne. Niesamowity pianista, kompozytor i dyrygent”.

Mateusz Pliniewicz – skrzypce, absolwent katowickiego Instytutu Jazzu Akademii Muzycznej w klasie Henryka Gembalskiego. Swoje doświadczenie muzyczne zdobywał współtworząc różne projekty muzyczne począwszy od elektronicznego duetu z Nikolą Kołodziejczykiem poprzez kwintet free jazzowy "Nóż w wodzie", który jest ukłonem w stronę muzyki Krzysztofa Komedy jak również zespoły wykonujące muzykę z pogranicza folku, rocka, tanga czy klasyki.  Jest liderem kwartetu jazzowego „Warsztat Dźwięku", który wykonuje jego autorski materiał. Występował u boku takich zespołów jak: Bernard Maseli On the Road, Dean Brown Band, Acoustic Acrobats, Klezzmates, Tangreen, Szeherezada, Tryptyk Ormiański, 

Mutshspiell/Grigorian/Towner
Ralph Towner - guitar
Wolfgang Muthspiel - guitar
Slava Grigoryan - guitar

Wolfgang Muthspiel – uznany gitarzysta i kompozytor, wzbudza zainteresowanie na całym świecie swoją szczerością, inteligencją i brawurową muzykalnością. Występy Muthspiela wyróżnia kontrast między wyciszoną charyzmą i elegancją, a olśniewającą techniką i skłonnością do podejmowania muzycznego ryzyka. Bardzo osobisty język muzyczny tego artysty charakteryzuje otwartość w zakresie struktury kompozycji. Poza projektami jazzowymi Muthspiel nieustannie komponuje dla zespołów grających współczesną muzykę klasyczną. Dzięki szerokiemu wachlarzowi swoich zainteresowań muzycznych Wolfgang Muthspiel został wyróżniony w Austrii tytułem Muzyka Jazzowego Roku w 1997 r. oraz otrzymał nagrodę „European Jazzprize” w 2003 r.

Wolfgang Muthspiel, syn chórmistrza – amatora, urodził się w niewielkim miasteczku Judenburg w Austrii w 1965 r. W wieku sześciu lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach, ale gdy miał 15 lat zamienił je na gitarę. Studiował w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Graz w klasie zarówno gitary klasycznej, jak i jazzowej. Jest laureatem wielu krajowych konkursów muzyki klasycznej oraz Międzynarodowego Konkursu Gitarowego w Mettmann w Niemczech. Muthspiel wcześnie zainteresował się improwizacją.

W 1986 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, najpierw zatrzymując się w Bostonie na studia w New England Conservatory u Micka Goodricka i Davida Leisnera. Później otrzymał pełne stypendium w Berklee College of Music. W Berklee poznał Gary’ego Burtona, który zaprosił go do współpracy w Gary Burton Quintet w roli gitarzysty, którego brakowało od odejścia z zespołu Pata Metheny’ego 12 lat wcześniej. W latach 1995–2002 Muthspiel mieszkał w Nowym Jorku, biorąc udział w wielu zróżnicowanych projektach muzycznych z artystami takimi jak Rebekka Bakken, Trilok Gurtu, Brian Blade, Dhafer Youssef, Youssou NʼDour, Maria Joao, Dave Liebman, Peter Erskine, Paul Motian, Marc Johnson, Bob Berg, Gary Peacock, Don Alias, Larry Grenadier, John Patitucci, Dieter Ilg.

„Muthspiel łączny doskonałą technikę popartą klasycznym wykształceniem z rozbieganą muzyczną wyobraźnią, czerpiąc inspiracje z całego bogactwa historii muzyki, od Bacha przez blues po Beatlesów” – London Times.

„Wolfgang Muthspiel jest olśniewającym talentem współczesnego pokolenia jazzu gitarowego” – The New Yorker. „Naturalny talent wirtuozerski. Z gitary elektrycznej wydobywa dźwięki tak lekkie jak trącenia strun harfy, natomiast jego grę na skrzypcach charakteryzuje czujność i żelazna konsekwencja. Częściowo komponowana, częściowo improwizowana muzyka obejmują utwory będące hołdem na cześć Strawińskiego, Paula Motiana – kolegi po fachu – oraz Beatlesów” – The New York Times

Slava Grigoryan urodził się w 1976 r. w Kazachstanie, razem z rodziną wyemigrował do Australii w 1981 r. Jako laureat Międzynarodowego Konkursu Gitary Klasycznej w Tokio Slava podpisał w 1995 r. kontrakt z wytwórnią Sony Classical Label działającej pod egidą Sony Music Entertainment Australia i od tej pory wydał już cztery solowe albumy. Występował na wielu krajowych i międzynarodowych festiwalach, takich jak Brighton International Festival, Harrogate International Arts Festival, Dresden Misikfestpiel, Newbury Festival w Wielkiej Brytanii, Guitar Festival of Great Britain, Darwin International Guitar Festival, GFA Festival w La Jolla w Kalifornii, Wirral International Guitar Festival, AL Bustan Festival w Bejrucie, New Zealand Arts Festival oraz Sydney Festival.

Grał z wieloma światowej klasy orkiestrami z całego świata, włączając Londyńską Orkiestrę Filharmoniczną, BBC Concert Orchestra, Orkiestrę Symfoniczną z Melbourne, Orkiestrę Symfoniczną z Sydney, Northern Sinfonia, Izraelską Orkiestrę Symfoniczną, Dresden Radio Orchestra, a ostatnio Orkiestrę Symfoniczną Klagenfurt w Austrii oraz Halle Orchestra z Manchesteru. W 1998 r. Slava zdobył wyróżnienie „Young Australian of the Year” (Młody Australijczyk Roku) w kategorii sztuka, a we wrześniu 2000 r. wystąpił jako solista z Australian Chamber Orchestra w ramach festiwalu 2000 Sydney Olympic Arts Festival.

Jego debiutancki album z muzyką klasyczną Sonatas and Fantasies został wydany przez ABC Classics w marcu 2002 r. i otrzymał nagrodę dla najlepszego albumu z muzyką klasyczną podczas gali wręczenia nagród ARIA 2002. W 2003 r. wytwórnia wydała dwa kolejne albumy Slavy Grigoryana – Play (z Leonardem Grigoryanem) oraz Saffire (Australian Guitar Quartet), który zdobył nagrodę ARIA 2003 za najlepszy album z muzyką klasyczną.

Ralph Towner w królestwie współczesnej muzyki jest innowatorem z nieustannie świeżymi pomysłami mimo kariery trwającej już ponad 30 lat. Urodził się 1 marca 1940 r. w Chehalis w stanie Washington w muzycznej rodzinie – jego matka była nauczycielką gry na fortepianie, a ojciec trębaczem. W 1958 r. Towner rozpoczął studia na University of Oregon na kierunku sztuki, który później zmienił na kompozycję. Niedługo potem poznał kontrabasistę Glena Moore’a, który zostanie jego „życiowym” partnerem muzycznym w zespole Oregon. W tym czasie Towner odkrył wczesne nagrania Billa Evansa, którego wpływy słychać w stylu gry i kompozycji Townera. Wkrótce Towner kupił dla żartu gitarę klasyczną, która na tyle go urzekła, że w latach 60. XX wieku wyjechał do Wiednia, by uczyć się gry na gitarze u Karla Scheita. W 1968 r. Towner przeniósł się do Nowego Jorku, by dać się uwieść słynnej nowojorskiej scenie jazzowej, lądując w końcu w zespole Paul Winter Consort, gdzie scementowała się jego przyjaźń i muzyczna współpraca z Glenem Moorem, Paulem McCandlessem i Collinem Walcottem. Chemia, którą łączyła ich na scenie, urzeczywistniła się w pełni w zespole Oregon. Paul Winter podarował Townerowi pierwszą 12-strunową gitarę. Od tej pory Towner nasycał swoją muzykę niepowtarzalnym brzmieniem 12 strun, czego efektem jest powszechne wśród miłośników jazzu natychmiastowe skojarzenie dwóch słów-kluczy: „12-strunowa” i „jazz” z nazwiskiem Ralpha Townera. Współpraca Townera z producentem Manfredem Eicherem z ECM Records rozpoczęła się w 1972 r., zapewniając przestrzeń niezbędną do rozwoju Townera jako lidera i współpracownika innych gigantów jazzu. W ciągu następnych lat Towner z zespołem Oregon przełamywał kolejne muzyczne granice. W okresie współpracy z ECM Towner ukazał swoje najbardziej minimalistyczne, a jednocześnie najodważniejsze oblicze. Wydany w 1980 r. w ECM album Solo Concert były konceptualnie żywiołowy – recital solowej muzyki gitarowej. Solowa forma artystycznego wyrazu stała się później znakiem rozpoznawczym Townera, czego dowodem są albumy „Ana” i „Anthem”. W okresie, kiedy solowa kariera Townera ewoluowała, jego współpraca z Oregon również przechodziła transformacje, jak wszystkie długotrwałe związki. Niestety w 1984 r. perkusista Collin Walcott i manager Jo Härting zginęli w wypadku samochodowym busa zespołu Oregon. Siedzący z tyłu pojazdu Towner i McCandless nie odnieśli żadnych poważnych obrażeń. Jednak rany emocjonalne były bardzo głębokie. Na początku wydawało się wątpliwym, by kiedykolwiek można było zastąpić nieoceniony talent Walcotta.

Z czasem na szczęście okazało się, że muzyczny przekaz zespołu Oregon był na tyle żywiołowy, że po okresie żałoby przyszła również pora na spontaniczną ekspresję. W kolejnych latach dwóch światowej klasy perkusistów, charakteryzujących się podobną wirtuozerią rytmiczną – Trilok Gurtu w 1992 r. i Mark Walker w 1997 r. dołączyło do zespołu, by dzielić i rozwijać wizję Oregon. W 2000 r. nastąpiła niesamowita eksplozja tej wizji wraz z wydaniem Oregon in Moscow – podwójnego albumu nagranego z Wielką Orkiestrą Symfoniczną im. P. Czajkowskiego, za który zespół zdobył cztery nominacje do Grammy.

John McLaughlin & the 4th Dimension
John McLaughlin - guitar
Gary Husband - keyboards
Etienne Mbappe - bass
Ranjit Barot - drums

John McLaughlin, jeden z największych wirtuozów gitary w muzyce jazz-rockowej poświęcił się poszukiwaniom duchowej pasji, dzięki której jego muzyka nieustannie ewoluuje i pozostaje otwarta na nowe wpływy. Niezależnie, czy jest to shredding na gitarze elektrycznej, czy ciche „gotowanie” na akustycznej – intensywność gry i niedoceniana wirtuozeria McLaughlina od zawsze nadawały dźwiękom wychodzącym spod jego palców witalności, a jego największe dokonania, czy to jako solisty, czy członka zespołu są jednymi z najlepszych nagrań w historii muzyki jazz fusion.

McLaughlin urodził się 4 stycznia 1942 r. w Yorkshire w Anglii. Na gitarze zaczął grać w wieku 11 lat. Początkowo ciągnęło go w stronę bluesa i swingu. Współpracował w tym czasie z brytyjskimi artystami, takimi jak Georgie Fame, Graham Bond, Brian Auger, i Ginger Baker. Własny zespół założył w 1968 r., a na początku 1969 r. zadebiutował doskonałym albumem „Extrapolation”. W tym samym roku przeniósł się do Nowego Jorku, aby dołączyć do rewelacyjnego jazz-rockowego zespołu Tony’ego Williamsa Lifetime, pojawił się również na klasycznym już albumie „Emergency!” Za pośrednictwem Williamsa, McLaughlin został zaproszony do zespołu Milesa Davisa i stał się ważnym elementem kamieni milowych muzyki jazz-rockowej, takich jak „In A Silent Way”, „Bitches Brew” i „A Tribute to Jack Johnson”. Chcąc zagłębić się w muzykę akustyczną i dźwięki Wschodu, w 1970 r. McLaughlin nagrał klasyczną „My Goal’s Beyond”; niedługo „później odszedł z zespołu Davisa, a po nagraniu kolejnego solowego albumu, Devotion”, zaszył się w leśnych drewutniach.

Na scenie pojawił się znowu w 1971 r. jako lider Mahavishnu Orchestra, nowatorskiego zespołu, który odegrał ważną rolę w definiowaniu i popularyzacji nurtu wczesnej muzyki jazzowo-rockowej. W latach 80. McLaughlin komponował, eksperymentując z muzyką klasyczną i jazzową. W latach 90. regularnie nagrywał z zespołami, grając na gitarze elektrycznej i akustycznej. Do ważniejszych albumów z tego okresu należy zaliczyć akustyczny „Time Remembered: John McLaughlin Plays Bill Evans” z 1993 r.; „After The Rain” z Elvinem Jonesem i Joey’em DeFrancesco z 1995 oraz „The Promise” z 1996 r., na której gitarzysta pojawiał się razem z partnerami ze swojego trio akustycznego: Di Meolą i de Lucią, a także razem w trio z DeFrancesco i perkusistą Dennisem Chambersem. Między innymi z tym samym perkusistą nagrał także ostatnim album w dekadzie „Heart of Things” – agresywną odsłonę elektrycznego jazzu.

Wiek XXI zastał McLaughlina w nostalgicznym nastroju, czego dowodem jest album„ Remember Shakti: The Believer”, będący zapisem występu na żywo. U boku McLaughlina grającego na gitarze elektrycznej wystąpił U. Shrinivas na mandolinie elektrycznej, V. Selvaganesh na kanjirze i ghatam oraz legendarny Zakir Hussain grający na tabla. Zespół odbył tournée i rok później wydał „Saturday Night in Bombay”. W 2004 r. wytwórnia WEA w Niemczech wydała pokaźny 17-płytowy box set „McLaughlina Montreux Concerts”, na które składały się występy z lat 1974–1996. Wydany w 2006 r. album „Industrial Zen” jest odzwierciedleniem rozbisurmanienia ambicji gitarzysty.

W 2008 r. McLaughlin wydał album Floating Point będący kontynuacją wielu pomysłów przedstawionych na „Industrial Zen”. Ostatni utwór na płycie zatytułowany „Five Peace Bandsłużył również jako nazwa supergrupy składającej się z McLaughlina i Chicka Corei z okazji jednorazowego światowego tournée. Pozostali członkowie tworzący zespół to saksofonista Kenny Garrett, perkusista Vinnie Colaiuta i basista Christian McBride. Album pod tym samym tytułem wydano w 2009 r. „To The One”, album studyjny nagrany z zespołem 4th Dimension został wydany przez Abstract Logix wiosną 2010 r. Dwa lata później McLaughlin pojawił się z Now Here This, nagranym z perkusistą 4th Dimension, Ranjitem Barotem.

Termin tegorocznej edycji, 7 – 10 lipca, nie jest zbyt fortunny. W tym czasie rozgrywane będą finałowe spotkania Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2016 (półfinały 6 i 7 lipca, finał 10 lipca), a ponadto w naszej stolicy gościć będzie Szczyt NATO, którego gospodarzem ma być Stadion Narodowy, miasto będzie sparaliżowane, most Poniatowskiego zamknięty i dojazd na Pragę utrudniony – miejscem festiwalowych koncertów będzie, jak w ostatnich latach, SOHO Factory przy ul. Mińskiej 25 na Kamionku.

Ale wspaniały program powinien wszystkie trudności i rozterki wynagrodzić fanom, którzy stawiają jazz ponad wszystko.

Informacje o biletach:

www.warsawsummerjazzdays.pl