Jazz Forum

Aktualności

Sean Penn w roli Emmeta Raya

SŁODKI DRAŃ

11 października o godz. 20.00 stacja Ale Kino! wyemituje film Woody’ego Allena pt. „Słodki drań”. Obraz jest biografią Emmeta Raya – ekscentrycznego jazzowego wirtuoza gitary, który... nigdy nie istniał.

Prolog filmu przypomina dokument, w którym o Emmecie Rayu rozmawiają inni znawcy gatunku: Ben Duncan, Nat Hentoff, Douglas McGrath, a nawet sam Woody Allen. Problem w tym, że Ray jest postacią fikcyjną – wiele lat przed realizacją filmu wymyślił go sam Allen.

Emmet Ray (Sean Penn) oprócz tego, że jest genialnym jazzmanem, pije na umór, strzela do szczurów, jest kleptomanem, megalomanem i kobieciarzem. Podczas jednego z koncertów w barze w New Jersey poznaje niemą dziewczynę – praczkę Hattie (Samantha Morton), która dość szybko traci głowę dla zdemoralizowanego muzyka. Ale Ray ma swoją dewizę: „artysta musi być wolny” i ani myśli wiązać się na stałe. Nie potrafi jednak odmówić milczącemu spojrzeniu Hattie i w końcu zabiera ją ze sobą w tournée. Ich związek przypomina układ między Gelsominą a Zampano w znakomitej „La Stradzie” Felliniego – Ray nie stroni od alkoholu i chętnie oddaje się erotycznym ekscesom, Hattie przełyka łzy i wiernie czeka. Do czasu, kiedy ekscentryczny gitarzysta ożeni się z pretensjonalną pisarką Blanche (Uma Thurman) zwiedziony jej udawaną klasą i inteligencją.

„Słodki drań” to druga, po znakomitym, stylizowanym na dokument „Zeligu” (1983), fikcyjna biografia w dorobku Woody’ego Allena. Takie chwyty – zwłaszcza w filmach muzycznych – zdarzają się jednak w kinie dość często. Do najbardziej znanych należy z pewnością satyryczny obraz „Oto Spinal Tap” (1984) Roba Reinera, który opowiada o wariackiej trasie koncertowej fikcyjnego zespołu heavy-rockowego z przełomu lat 60. i 70. Inną ciekawą „biografią wymyśloną” jest film Waltera Hilla „Zaginiony blues” (1986), który co prawda przedstawia rzeczywistą postać, bluesmana Roberta Johnsona, ale historia jego paktu z diabłem jest już w całości wytworem reżyserskiej fantazji. Alternatywnych biografii doczekał się również zespół wszech czasów The Beatles – drwili z nich w udanym telewizyjnym filmie „The Rutles” (1978) Gary Weis i Eric Idle z grupy Monthy Pythona, a Michael Apted w „Gwiezdnym pyle” (1974) uczynił ich historię pretekstem do szerszego spojrzenia na przemiany muzyczne i obyczajowe lat 60.

Za pierwszoplanowe role w „Słodkim draniu” zarówno Sean Penn, jak i Samanta Morton otrzymali nominacje do Oscara i Złotego Globu.

Film zostanie wyemitowany z możliwością wyboru wersji językowej (lektor/napisy).

JAM SESSION W REMONCIE

Czołówka polskich jazzmanów zagra razem po latach przerwy 4 listopada br. w miejscu, gdzie mieścił się kiedyś legendarny warszawski Jazz Club Remont.

„Pomysł zorganizowania Jamu powstał zaraz po tym, jak w jednym z opuszczonych pomieszczeń Riviery odkryliśmy zapomniane zbiory zdjęć, plakatów i nagrań dokumentujących dokonania Centrum Klubowego Politechniki Warszawskiej „Riviera-Remont”. Dzięki entuzjazmowi i pomocy osób związanych Jazz Clubem Remont udało się nam zorganizować to wyjątkowe wydarzenie muzyczne” – Karol Oponowicz, CKS.

JAM SESSION W REMONCIE
4 listopada, godz. 21.00
Klub Remont
Warszawa, ul. Waryńskiego 12

Program wieczoru:

21:30 FREE ART JAM SESSION – powrót do korzeni Jazz Clubu Remont

22:15 JAM SESSION, którego gospodarzem będzie Michał Urbaniak z Kwartetem braci Smoczyńskich.

Udział wezmą także m.in. Kazimierz Jonkisz, Andrzej Mitan, Włodek Pawlik, Andrzej Przybielski, Piotr Rodowicz, Janusz Skowron, Wojtek Staroniewicz, Maciej Strzelczyk, Tadeusz Sudnik, Krzysztof Ścierański, Zbigniew Wegehaupt, Krzysztof Zawadzki.

Z uwagi na zaduszkowy okres w trakcie Jamu pojawi się symboliczny tribute dla Zbigniewa Seiferta i Mieczysława Kosza.

Jam Session w Remoncie jest częścią „R-Repetytorium” – cyklu wydarzeń upamiętniających dokonania słynnego CK „Riviera-Remont”.

Głównym wydarzeniem będzie wystawa w Dużej Auli Politechniki Warszawskiej pt. „Riviera-Remont: Prawa czy Symbol?”, prezentująca odnalezione materiały. Wernisaż odbędzie się 3 listopada o godzinie 18:00.

„R-Repetytorium” zwieńczy retrospektywa: „Zbig Rybczyński – Wizje” zorganizowana przez Dyskusyjny Klub Filmowy „KWANT” w KINIE.LAB w dniach: 5 listopada, godz. 20:00, 6 listopada, godz. 17:30 i godz. 20:00.

CKS, czyli Centrum Kultury Studenckiej, to grupa studentów politechniki warszawskiej, którzy zainspirowani fenomenem CK Riviera-Remont dążą do stworzenia miejsca otwartego na wszelka działalność kulturalna.

Organizatorzy:
Centrum Kultury Studenckiej
Katarzyna Ołdziejewska, tel. + 48 500-269-717
Karol Oponowicz +48 500 269 917

III OGÓLNOPOLSKI KONKURS – WSPOMNIENIA MIŁOŚNIKÓW ROCK’N’ROLLA

Marcin Jacobson

Do 30 września br. przyjmowane będą prace na III Ogólnopolski Konkurs „Wspomnienia Miłośników Rock & Rolla”. Wyniki konkursu ogłoszone zostaną w Sopocie 22 października.

Konkurs ten organizowany jest przez Fundację Sopockie Korzenie. Ocena materiałów po raz pierwszy przeprowadzona zostanie w trzech kategoriach – wspomnienia uczestników zdarzeń oraz dokumenty i pamiątki osobiste; opracowania i kolekcje miłośników i fanów; inne prace, np. plastyczne itp.
Prace konkursowe oceniać będzie jury składające się z publicystów muzycznych i animatorów kultury oraz wyspecjalizowanych w temacie muzealników (Jarocin, Opole). Wszystkie prace piśmienne opublikowane zostaną w roku 2012 w formie książkowej.

Regulamin konkursu i karta zgłoszeniowa na:
www.sopockiekorzenie.org.pl

Zadaniem konkursu jest wydobycie z mroków niepamięci wydarzeń jakie potrafią umknąć nawet najbardziej skrupulatnym dokumentalistom; gromadzenie świadectw ludzi, którzy uczestniczyli w mniej lub bardziej istotnych zdarzeniach składających się na historię naszej muzyki rozrywkowej, a przede wszystkim ratowanie przed zniszczeniem dokumentów, wydawnictw, plakatów, fotosów, gadżetów, instrumentów itp., których wartości historycznej po prostu sobie nie uświadamiamy.

Efekty konkursu są ją imponujące. Dla przykładu pierwszy konkurs zaowocował odkryciem zapisu video z jedynego koncertu Czesława Niemena z zespołem Kombi, który miał miejsce w Sztokholmie w 1982 roku. Kolejny przyniósł niezwykły zbiór dokumentów i pamiątek związanych z początkami big-beatu w Krakowie, zgromadzony przez śp. Mieczysława Sudera (Old Boy ze Skoczowa) i jego kolegów.

Konkurs jest jednym ze sposobów ratowania przed degradacją, archiwizowania i systematyzowania dokumentów i pamiątek, które w przyszłości zostaną udostępnione najpierw w Internecie, a potem w Muzeum Muzyki Rozrywkowej i Jazzu, o którego powstanie w Sopocie nasza Fundacja walczy od lat kilku. Należy dodać, że konkurs prowadzony jest przy współpracy z Muzeum Polskiej Piosenki w Opolu oraz Spichlerzem Polskiego Rocka w Jarocinie.

Poza konkursem, Fundacja Sopockie Korzenie może pochwalić się m.in. tym, że z jej inicjatywy Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaczył medalami Gloria Artis (m.in. Franciszek Walicki, Seweryn Krajewski, Jerzy Kosela i Jerzy Skrzypczyk), Marszałek Województwa Pomorskiego oraz Prezydenci Gdańska, Sopotu i Gdyni nagrodami honorowymi i finansowymi kilku innych nie mniej zasłużonych muzyków (Henryk Zomerski, bracia Bernolakowie, Bernard Dornowski).

Fundacja wydała foto-albumy „This Is Jazz” Marka Karewicza i „Muzyka Młodej Generacji” Jacka Awakumowskiego oraz książkę „Wspomnienia rówieśników rock’n’rolla”, będącą pierwszą zbiorem prac nadesłanych na nasz pierwszy konkurs (2010). Zrealizowała plenerowe wystawy: „Big Beat – 50 lat rock’n’rolla w Polsce”, „Muzyka Młodej Generacji – 30 lat minęło” i „Krzysztof Klenczon”. Przygotowała też jubileuszowe koncerty z okazji 40-lecia zespołu Polanie (2009), 45-lecia Czerwonych Gitar i 50-lecia Czerwono-Czarnych (2010) oraz 30-rocznicy śmierci Krzysztof Klenczona i 50-lecia sopockiego Non-Stopu (2011).

Zarząd Fundacji: Wojciech Korzeniewski, Marcin Jacobson, Wiesław Śliwiński

FUNDACJA SOPOCKIE KORZENIE
ul. Wybickiego 48,
81-842 Sopot
fundacja@sopockiekorzenie.org.pl
tel. (+48) 602 297 251, 501 495 404, 58 351 43 82
www.sopockiekorzenie.org.pl

Omar Sosa
fot. David Sproule

JAZZ JANTAR – OMAR SOSA AFRI-LECTRIC QUINTET

Agata Brzóska

Na festiwalu Jazz Jantar 2011 w ramach cyklu All That Jazz Odbędą się dwa koncerty w gdańskiej Filharmonii Bałtyckiej. 16 listopada wystąpi Omar Sosa Afri-Lectric Quintet, 21 listopada – Ron Carter Golden Striker Trio.

Ruszyła już promocyjna sprzedaż biletów.

16.11.2011, godz. 20.00 OMAR SOSA AFRI-LECTRIC QUINTET
21.11.2011, godz. 20.00 RON CARTER GOLDEN STRIKER TRIO

Oto skład zespołu: Omar Sosa Afri-Lectric Quintet:

Omar Sosa - fortepian
Marque Gilmore - peerkusja
Childo Tomas - gitara basowa
Leandro Saint-Hill - saksofony, flet
Joo Kraus - trąbka

Kiedy urodzony na Kubie, a na stałe rezydujący w Barcelonie Omar Sosa wykonuje swoją muzykę w klubie, nie można powiedzieć, że po prostu gra koncert dla zgromadzonej w nim publiczności. Muzyk wyczarowuje serię muzycznych postaci-duchów, tworząc w ten sposób magiczne królestwo, które próżno by porównywać z jakimkolwiek istniejącym światem. Pianista łączy ze sobą najstarsze i najnowocześniejsze muzyczne wzorce, tworząc tym samym kompozycje organicznie doskonałe. Zdaje się, że jego obecny zespół, czyli Afri-lectric Quintet to jego, jak dotąd, najlepszy projekt.

Pierwszy występ Sosy – w dniu hiszpańskiego święta 5 maja (2011) w nowojorskim klubie jazzowym Blue Note – dostarczył niezwykłych przeżyć słuchaczom; od solowego setu na fortepianie wzmocnionego elektroniczną oprawą po niezwykle energetyczny duet z gościem specjalnym, gitarzystą Lionelem Loueke.

Koncert rozpoczął się utworem, który przypominał w swojej oprawie seans spirytystyczny. Sosa pojawił się na scenie ze świeczką w dłoni, po czym zahipnotyzował widownię swoją niezwykłą grą na fortepianie. Utwór stawał się coraz bardziej intensywny podczas gdy na scenę, jeden po drugim, wchodzili pozostali członkowie zespołu. Trębacz Joo Kraus wyszedł pierwszy, nadając muzyce nowych emocji dźwiękiem wytłumionej trąbki. Pojawienie się na scenie kolejnych członków zespołu wzbogacało utwór o kolejne dźwięki – instrumentów dętych, gwizdków, przeszkadzajek i dzwonków, których brzmienie niosło się przez cały klub. Kiedy już cały zespół zgromadził się na scenie, utwór zaczął podążać we wspólnie obranym kierunku, brzmienie nabrało siły, a muzycy z prawdziwą pasją i radością mieszali ze sobą dźwięki, tworząc spójną i pełną emocji kompozycyjną całość. Utwór nabrał przez chwilę tempa muzyki funk, jednak pod sam koniec powrócił do swoich korzeni. (…)

Zespół płynnie przechodził z muzyki o miejskim klimacie w pewną formę kubańskiego rocka, w naturalny sposób demonstrując ogromną różnorodność swoich umiejętności. (…)

Tygodniowy pobyt Sosy w Nowym Jorku był rarytasem dla znającej się na jazzie publiczności, ale też stał się zwiastunem sesji nagraniowej muzyka z tym właśnie składem oraz z… samym Loueke.

Sosa, mający w swoim dorobku ponad dwadzieścia różnorodnych płyt nagranych w niespełna piętnaście lat, jest znany z tego, że niezbyt długo wytrzymuje jako leader jednego składu. Ten bez wątpienia niespokojny muzyczny podróżnik i natchniony kowal swego muzycznego stylu, który potrafi stworzyć brzmienia pulsujące niczym samo serce Afryki jest także niezwykle mądrym konceptualistą i bystrym obserwatorem możliwości, jakie daje muzyka. Miejmy jednak nadzieję, że Sosa zostawi skład zespołu na trochę dłużej i że więcej słuchaczy będzie miało szansę doświadczyć magii, jaką poczuliśmy tym razem w Blue Note.

Dan Bilawsky (allaboutjazz.com, 10.05.2011)

Kubański pianista Omar Sosa połączył afrykańskie motywy z duchem Milesa Davisa i niemieckim rapem. (…) Omar Sosa zna muzykę Afryki lepiej niż którykolwiek inny jazzman, a co najważniejsze, potrafi w oryginalny sposób wykorzystać nie tylko poruszające rytmy, ale i chwytliwe melodie.

Tę zaintonował kubański flecista i saksofonista Leandro Saint-Hill, a podchwycił niemiecki trębacz Joo Kraus. Sosa grał na zmianę to na fortepianie, wybijając miarowy rytm, to na zestawie elektronicznych instrumentów klawiszowych. W basowych rytmach Childo Tomasa słychać było funkowe fascynacje.

Kulminacyjnym momentem był długi utwór poświęcony Milesowi Davisowi, inspirowany tematem So What z albumu „Kind Of Blue”. Sosa wykorzystał też fragment oryginalnej wypowiedzi Milesa. Melodeklamację po niemiecku włączył Joo Kraus. Co ciekawe, Sosa przeniósł muzykę z lat 50. w brzmienie elektrycznego zespołu Davisa z lat 80.

Marek Dusza („Rzeczpospolita”, 21.03.2011)

Głęboko uduchowiony muzyk. Często rezygnuje ze swej nieziemskiej wirtuozerii, by zagrać prostą, ale natchnioną melodię. Zwalnia tempo, by pochylić się nad promieniującymi chóralnymi partiami harmonicznymi.

Howard Reich („Chicago Tribune”)

OMAR SOSA – znakomity kubański pianista i improwizator, mistrz instrumentów perkusyjnych, wokalista i kompozytor. Ukończył słynny hawański Institute Superior de Arte. Zafascynowany z jednej strony Nat King Cole’em czy Chucho Valdesem, a z drugiej nagraniami Oscara Petersona, Herbie’ego Hancocka, Chicka Corei, Keitha Jarretta oraz saksofonistów Charlie’ego Parkera i Johna Coltrane’a, zaczął improwizować i studiować muzykę pianisty Theloniousa Monka, mistrza improwizacji. Na początku lat 90. Omar Sosa rozpoczął swą muzyczną i życiową podróż.

W rozmowie z Tomaszem Handzlikiem mówił: „To nie była decyzja polityczna. Chodziło o muzykę. Na Kubie wszyscy kochają dobrą muzykę, a ja zakochałem się w jazzie. Ale żeby poznać jego prawdziwą duszę, trzeba jechać do Afryki lub do USA. Zaliczyłem oba kontynenty i przekonałem się, że jazz to muzyka wolności. Jeśli jesteś w stanie to zrozumieć, jeśli potrafisz to zagrać, to zwyciężasz na tym muzycznym ringu. Bo żaden inny styl nie jest tak wymagający, a jednocześnie nieograniczony. Jazz to kosmiczna energia”. („Gazeta Wyborcza”, 4.10.2008).

Zrealizowana w Kalifornii autorska, solowa płyta „Omar Sosa” stała się zaczątkiem kariery oraz licznych propozycji dla utalentowanego pianisty. Za album „Mulatos” otrzymał m.in. nagrodę BBC Radio Award 2004 (najlepszy album world music), nominację do Grammy Award (najlepszy album latin jazzu) oraz wyróżnienie Jazz Journalists Association za najlepszy latin-jazzowy album roku. Na solowej płycie „A New Life” swoimi improwizacjami – w opinii recenzentów – dorównywał takim gigantom jak jego guru Monk, Jarrett czy Art Tatum.

Propagator jazzu w Polsce, Dionizy Piątkowski tak pisze: „Omar Sosa zrealizował ponad dwadzieścia nietuzinkowych albumów, z których znamienita większość stała się ważnymi epizodami w historii muzyki (nie tylko jazzowej). Rekomendujące recenzje w najważniejszych opiniotwórczych magazynach świata pozwalają mniemać, że artysta jest faworyzowanym idolem dzisiejszego jazzu, world music, a przede wszystkim mentorem współczesnego afro-cuban jazzu. (…) Omar Sosa buduje własny afro-cuban świat z karkołomnej relacji między brzmieniem kubańskiej „buena vista”, afrykańskiej tradycji, jazzowego idiomu i doskonałej aranżacji”. (opracowano na podstawie: erajazzu.eu; allaboutjazz.com)

JOO KRAUS – jest jednym z najpopularniejszych muzyków młodego pokolenia, od lat związany z niemiecka sceną nu-jazzu oraz electric-jazzu. Współtworzył brzmienie Kraan, Tab Two, Soulounge, Jazzkantine oraz De Phazz. Jego muzyczne pomysły, brawurową grę na trąbce oraz charakterystyczne brzmienie usłyszeć można w nagraniach zarówno jazzowego Pee Wee Ellisa (album „Different Rooms”), grupie Passport Klausa Doldingera, albumach Johanesa Endersa („Human Radio”), Petera Fesslera („Lovers, Fools & Dreamers”), ale także w rockowych formacjach BAP, Furry In The Slaughterhouse. Największą popularność, uznanie i nagrody przyniosły trębaczowi nagrania i koncerty w Tab Two, niemieckim duecie (z basistą Helmutem Hattlerem), który stał się forpocztą hip-jazzu, drum’n’base i acid-jazzu w Europie w latach 90. W 2003 roku Joo Kraus zrealizował autorski, bestsellerowy album „Public Jazz Lounge” w którym nu-jazzowym brzmieniom poddał wielkie standardy jazzu (Birdland Joe Zawinula) czy soulu (Gataway grupy Earth, Wind & Fire). Współpracował z Omaro Portuondo, Compayem Seguendo oraz pozostałymi muzykami legendarnego zespołu Afro-Cuban. (opracowano na podstawie: erajazzu.eu)

LEANDRO SAINT-HILL – kubański saksofonista, po przeprowadzce do Hamburga zaczął pracować z najważniejszymi przedstawicielami europejskiej sceny nu-jazzowej i latin-jazzowej, a także z Johnem Scatmanem, Gonzalesem Rubalcabą.

Festiwal Jazz Jantar 2011
All That Jazz
Polska Filharmonia Bałtycka im. Fryderyka Chopina,
Gdańsk, ul. Ołowianka 1

OMAR SOSA AFRI-LECTRIC QUINTET
16.11.2011, godz. 20.00

BILETY

20 zł – super promocja / sprzedaż w dniach 8 – 31.08.2011 lub do wyczerpania limitu*
30 zł – studenci Akademii Muzycznej w Gdańsku i na Kartę do Kultury
40 zł – studenci*
50 zł – normalne / sprzedaż w dniach 1– 30.09.2011
70 zł – normalne / sprzedaż w dniach 1 – 31.10.2011
90 zł – sprzedaż od 2.11.2011
* sprzedaż biletów wyłącznie w Klubie Żak (od 1.09.2011 do wyczerpania limitu), za okazaniem ważnej legitymacji studenckiej lub Karty do Kultury przy zakupie biletów (1 legitymacja – 1 bilet)

Wszystkie miejsca numerowane. Liczba biletów w danej cenie limitowana. Zakupione bilety nie podlegają zwrotom. Sprzedaż i rezerwacje biletów w danych kategoriach cenowych tylko w podanych terminach.

Sprzedaż biletów w Klubie Żak, na www.eventim.pl (od 1.09.2011) oraz w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej (tylko w dniu koncertu).
Na koncercie obowiązuje zakaz fotografowania i rejestrowania.

Agata Brzóska, Specjalista ds. PR

www.klubzak.com.pl <http://www.klubzak.com.pl>
www.jazzjantar.pl <http://www.jazzjantar.pl>
www.gdanskdancefest.pl <http://www.gdanskdancefest.pl>

Ron Carter

JAZZ JANTAR – RON CARTER GOLDEN STRIKER TRIO

Agata Brzóska

Ruszyła już promocyjna sprzedaż biletów.

16.11.2011, godz. 20.00 OMAR SOSA AFRI-LECTRIC QUINTET
21.11.2011, godz. 20.00 RON CARTER GOLDEN STRIKER TRIO

Oto skład zespołu Rona Cartera The Golden Striker Trio

Ron Carter - kontrabas
Mulgrew Miller - fortepian
Kevin Eubanks - gitara

Nazwa zespołu bierze swój początek z płyty „The Golden Striker”, nagranej w 2003 roku przez legendarnego kontrabasistę jazzowego Rona Cartera, któremu towarzyszyli młodsi o pokolenie Russell Malone na gitarze i Mulgrew Miller na fortepianie. Album zawiera zarówno standardy, jak tytułowy utwór należący do repertuaru nieżyjącego już pianisty Johna Lewisa, czy wielokrotnie reinterpretowane Adagio z „Concierto de Aranjuez”, a także cztery utwory napisane przez Cartera i po jednym autorstwa zaproszonych do współpracy muzyków, którzy wykazali się dużym talentem kompozytorskim. Wielkim atutem powstałego materiału jest dojrzałość wzajemnego oddziaływania muzyków, którzy potrafią dać sobie przestrzeń i korzystać z niej bez popadania w rozbudowane popisy maestrii technicznej.

Niespełna dwa lata temu ten legendarny kontrabasista wystąpił we Wrocławiu - publiczność III Światowego Festiwalu Kontrabasowego zgotowała mu wtedy w sali filharmonii zasłużoną owację na stojąco. Wszyscy, z którymi rozmawiałem po tamtym koncercie, mieli to samo przemyślenie: to jest jazz, jaki wszyscy znają, ale dlaczego tak niewielu go gra? Może dlatego, że wymaga olbrzymiej dojrzałości muzycznej, ogromnej konsekwencji i całkowitego – nie zawaham się użyć tego słowa – zaprzedania się konkretnemu stylowi. Ron Carter łączy te wszystkie cechy.
Rafał Zieliński, Adam Domagała (Gazeta Wyborcza Wrocław / 3.04.2010)

Muzykalność tego trio jest tak wykwintna, a dzielenie się pomysłami bezinteresowne do takiego stopnia, że przechodzenie od określonych tematów, poprzez odkrywane wspólnie niuanse, po solowe wypowiedzi następuje płynnie i naturalnie.

Thomas Conrad („Jazz Times”)

RON CARTER – jeden z najsłynniejszych kontrabasistów jazzowych swoją karierę zaczął w wieku 20 lat. W latach 60. współpracował z tak wybitnymi przedstawicielami nowoczesnego jazzu, jak Eric Dolphy, Don Ellis, Cannonball Adderley, Mal Waldron i Thelonious Monk. W latach 1963-68 współtworzył słynną sekcję rytmiczną Milesa Davisa, wraz z Herbie’m Hancockiem i Tonym Williamsem. Stał się jednym z najbardziej rozchwytywanych muzyków sesyjnych i na swoim koncie ma kilkaset płyt.

W czasie współpracy z Davisem i później występował i nagrywał z takimi artystami, jak George Benson, Stanley Turrentine, New York Jazz Sextet/Quartet, Sonny Rollins, V.S.O.P. (Carter, Hancock, Williams, Wayne Shorter i Freddie Hubbard), McCoy Tyner i Milestone All Stars. Od czasu do czasu prowadził też własne zespoły i nagrywał płyty. Podobnie napięty terminarz miał w latach 80. jako częsty partner muzyczny m.in. Hubbarda, Cedara Waltona, Jima Halla i George’a Duke’a. W tym samym czasie po raz kolejny w towarzystwie kolegów z kwintetu Davisa wyruszył w trasę po USA, z tym że tym razem bez Shortera i Hubbarda, za to z Wyntonem Marsalisem. Magazyn „Detroit News” przyznał mu tytuł Najwybitniejszego Basisty Dziesięciolecia, magazyn „Down Beat” – Basisty Roku, od Narodowej Akademii Sztuk i Techniki Rejestracji otrzymał tytuł Najbardziej Wartościowego Muzyka. W roku 1993 otrzymał nagrodę Grammy dla Najlepszego Jazzowego Zespołu Instrumentalnego – The Miles Davis Tribute Band, a w 1998 kolejną za „Call Sheet Blues” – kompozycję do filmu „Round Midnight” („Około północy”). Carter należy do najwybitniejszych kontrabasistów w całej historii jazzu. Dysponuje oszałamiającą techniką, której jednak nie nadużywa, koncentrując się przede wszystkim na pracy w sekcji rytmicznej, grając z precyzyjnym, motorycznym wyczuciem rytmu. Jest wymarzonym akompaniatorem śpiewaków: w swojej dyskografii ma płyty z Arethą Franklin i innymi sławami wokalnego jazzu, a jego duet z Helen Merrill w „My Funny Valentine” z 1968 r. jest od 30 lat obiektem analiz młodych kontrabasistów. Podobne piętno doskonałości nosi jego solo we własnym utworze „Third Plane”. Jednakże największa siła Cartera leży w grze sekcyjnej i choćby z tych powodów jego klasyczne nagrania z Davisem, w których tyle do powiedzenia miała właśnie sekcja, są świadectwem jego niedościgłego mistrzostwa. (na podstawie: Dionizy Piątkowski / „Encyklopedia muzyki popularnej – Jazz”)

Ron Carter, który największe uznanie zyskał – w pewnym sensie niesłusznie – dzięki graniu ze słynnym kwintetem Milesa Davisa, pozostaje przez tyle lat renomowaną postacią światowego jazzu, że trudno wyobrazić sobie, by istniał jakiś miłośnik tej muzyki nieświadomy wkładu Cartera w ewolucję gry na kontrabasie oraz rozwój jazzu.
Franz A. Matzner (allaboutjazz.com)

Wybrana dyskografia Rona Cartera:

Out There (1960; z Erikiem Dolphym) / How Time Passes (1960; z Donem Ellisem) / Seven Steps To Heaven (1963; z Milesem Davisem) / Lifetime (1964) / Maiden Voyage (1965; z Herbiem Hancockiem) / Miles In The Sky (1968; z Davisem) / All Blues (1973) / Blues Farm (1973) / Spanish Blue (1975) / VSOP – Live Under The Sky (1977) / Pastels (1977) / Third Plane (1979) / Parade (1980) / Etudes (1983) / Ron Carter Plays Bach (1988) / Carnaval (1990; z Hankiem Jonesem, Sadao Watanabe, Tonym Williamsem) / Panamanhatten (1991; z Richardem Galliano) / Ron Carter Meets Bach (1992) / A Tribute To Miles (1994; z Hancockiem, Wayne’em Shorterem, Wallace’em Roneyem, Tonym Williamsem) / The Boss And I (1997) / Black Daffodils (1998; z Mikio Masudą) / So What (1998) / When Skies Are Grey (2000) / Stardust (2002) / The Golden Striker (2003)

MULGREW MILLER – amerykański pianista i kompozytor, który jako dwudziestolatek rozpoczął zawodową karierę od występów w znakomitej orkiestrze Duke’a Ellingtona pod wodzą Mercera Ellingtona. Współpracował również z wokalistką Betty Carter i Art Blakey’s Jazz Messengers. Jeden z założycieli kwintetu Tony’ego Williamsa. Doświadczenie zdobyte u boku sław ustabilizowało jego pozycję jednego z najbardziej pożądanych pianistów na nowojorskiej scenie. W latach 90. Miller rozwijał swoją karierę jako lider w kilku triach i kwintetach, nagrywając płyty dla wytwórni Landmark i RCA/Novus, a także koncertując w Stanach i Europie z zaprzyjaźnionym pianistą Kennym Barronem, któremu zresztą, jako jedynemu współczesnemu pianiście ustępuje pod względem ilości wydawnictw. Od 1999 roku współpracuje z basistą Nielsem-Henningiem Ørsted Pedersenem.

KEVIN EUBANKS – gitarzysta i kompozytor pochodzący z muzycznej rodziny, urodzony w Filadelfii. W młodości zafascynowany fusion i progresywnym rockiem, gry na gitarze uczył się w Berklee College of Music. W latach 1980-81 należał do Art Blakey’s Jazz Messengers, by później współpracować z takimi artystami, jak McCoy Tyner, Roy Haynes, czy Dave Holland. Wydał szereg płyt dla wytwórni Elektra, GRP, a także prestiżowej Blue Note Records. Zainteresowania muzyczne wykraczające daleko poza jazz – od country przez pop, soul po blues i rock – zapewniły nu miejsce w słynnym „The Tonight Show” telewizji NBC, w którym został liderem zespołu i dyrektorem muzycznym programu, zastępując na tym stanowisku samego Branforda Marsalisa. Po osiemnastu latach postanowił zakończyć telewizyjny rozdział swojej kariery, a nowy epizod w życiu muzyka otworzyło wydanie w 2010 roku płyty „Zen Food”, dzięki której przypomniał o mistrzowskim opanowaniu fachu gitarowego w ambitnym repertuarze i wysublimowanym talencie kompozytorskim.

Festiwal Jazz Jantar 2011
All That Jazz
Polska Filharmonia Bałtycka im. Fryderyka Chopina,
Gdańsk, ul. Ołowianka 1

21.11.2011, godz. 20.00
RON CARTER GOLDEN STRIKER TRIO

BILETY

Sprzedaż biletów w Klubie Żak, na www.eventim.pl (od 1.09.2011) oraz w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej (tylko w dniu koncertu).
Na koncercie obowiązuje zakaz fotografowania i rejestrowania.

Agata Brzóska, Specjalista ds. PR

www.klubzak.com.pl <http://www.klubzak.com.pl>
www.jazzjantar.pl <http://www.jazzjantar.pl>
www.gdanskdancefest.pl <http://www.gdanskdancefest.pl>

Jaga Jazzist

NORDLAND ART FESTIVAL 2011 W ŁODZI

W dn. 6 - 8 października odbędzie się w Łodzi druga edycja Nordland Art Festival 2011. Wśród zaproszonych ze Skandynawii wykonawców: Jaga Jazzist, Hakon Kornstad, French Films, Bottled in England, Food, Fuck Yuo I Am Robot.

Nordland Art Festival to wydarzenie, które z jednej strony prezentuje w Łodzi coraz popularniejsze na świecie projekty muzyczne z krajów skandynawskich i bałtyckich. Z drugiej wspiera sektory kreatywne Łodzi i Polski przez promocję wśród dziennikarzy i branży muzycznej z Norwegii, Szwecji czy Danii lokalnych oraz krajowych zespołów. Spotyka się tu muzyka i biznes z Polski oraz Europy.

W głównej części festiwalu odbędzie się co najmniej dziewięć koncertów na dużych scenach. Na małych, klubowych scenach zagrają młodzi polscy wykonawcy (talent stage skierowana do przedstawicieli branży muzycznej poszukujących talentów). W sali kinowej pokazanych zostanie około 50 filmów.

Miejsca koncertów: Klub Wytwórnia, Filharmonia Łódzka, kluby w obrębie ulicy Piotrkowskiej.

WYKONAWCY

Jaga Jazzist to jeden z najpopularniejszych na świecie nu-jazzowych zespołów. Założony w 1994 roku przez braci Larsa i Martina Horntvethów kolektyw liczy aktualnie aż dziewięciu członków. Grupa nie skupia się jedynie na nu-jazzie, nie stroni też od elektroniki i brzmień progresywnych. Ostatni, wydany w zeszłym roku album Jaga Jazzist „One Armed-Bandit” zaskoczył wieloma post-rockowymi akcentami. Ich koncerty to prawdziwe show, poza tradycyjnym składem – gitara, bas, klawisze perkusja – muzycy grają na instrumentach dętych, kontrabasie czy cymbałach.

http://www.youtube.com/watch?
http://www.jagajazzist.co76m

JESSE to pochodzący z Helsinek duet elektronicznych muzyków. Ich instrumentami są syntezatory i laptopy. Poruszają się w stylistyce od electro po trash. Ale potrafią też wplatać w swoją muzykę rockowe klimaty. Keke i Ana często powołują się na Kraftwerk, ale ich muzyka to całkowicie autorskie pomysły, w których nie ma miejsca na sztampowe sample.

http://www.youtube.com/watch?v=QyXGbY-
http://www.myspace.com/haistakaa

French Films to dziś najgorętszy młody zespół na fińskiej scenie muzycznej. Na szczyty list przebojów wdarł się pierwszym singlem „Golden Sea”. Złożona z pięciu członków grupa pod przewodnictwem Johannesa i Joniego gra muzykę na pograniczu indie rocka i post punka. Ich inspiracje sięgają od Joy Division do The Cure, ale także tanecznych lat 80. Choć French Films powstali dopiero w zeszłym roku już w maju zespół rusza w trasę po Europie, odwiedzi m.in. Niemcy, Danię, Francję i Austrię. Zagra na kilku festiwalach, a także da indywidualne koncerty. Ich występ w ramach Nordland Art Festival będzie pierwszą wizytą French Films w Polsce.

http://www.youtube.com/watch?v=4HrysKg1te0
http://www.myspace.com/frenchfilmsofficial

Hakon Kornstad to weteran norweskiej sceny jazzowej. Saksofonista ma na swoim koncie kilkanaście płyt, zarówno solowych, jak i wydanych w kooperacji z innymi muzykami. Współpracował z najznamienitszymi gwiazdami współczesnego jazzu, np. Patem Methenym i Anją Garbarek. Jego płytę „Elise” z 2008 „New York Times” nazwał „klejnotem”. Pismo „Jazz Times” uznało Kornstada za jedną z największych nadziei współczesnego jazzu, a wpływowy magazyn „All About Jazz” o albumie „Eight Tunes We Like” pisał: „jedna z najlepszych płyt 2005 roku”. Hakon Kornstad łączy klasyczne brzmienie saksofonu z improwizacjami. Kornstad podczas koncertów nie tylko gra na saksofonie, ale też na żywo miksuje swoją muzykę. Norweg daje kilkadziesiąt koncertów rocznie, mieszka w Nowym Jorku i Oslo.

http://www.youtube.com/watch?v=1itY5apHPQg
http://www.kornstad.com

Fuck Yuo I Am Robot muzykę tworzą w cyberprzestrzeni wymieniając się stworzonymi dźwiękami za pomocą internetu. Na co dzień Eerik mieszka w holenderskim Rotterdamie, a Martin w estońskim Tallinie. Spotykają się niemal wyłącznie podczas koncertów. Swoją muzykę określają mianem hardcore electro. To elektronika bez kompromisów rozpisana na dwa syntezatory i laptopa. Pierwszy album „Compensator For The Accelerator” wydali w 2007 roku. Ich remiksy pojawiły się na kilku kompilacjach. W styczniu tego roku wydali nową płytę.

http://www.youtube.com/watch?v=SRqQXK1N9uQ
http://fuckyuoiamarobot.com

Food to norwesko-brytyjska grupa. Do niedawna działała jako kwartet, dziś pozostaje duetem złożonym z muzyków, którzy ją założyli. Thomas Stronen zajmuje się generowaniem elektronicznych dźwięków i obsługą wielu nietypowych instrumentów: gongów, przedziwnych strunowych urządzeń, elektronicznej perkusji. Iain Ballamy tworzy do tego melodyjne i liryczne kompozycje na saksofonie. Muzycy chętnie współpracują z innymi gwiazdami jazzu oraz elektroniki. Swój szósty krążek nagrywali przy współpracy z Nilsem Petterem Molvaerem, Janem Bangiem i Christianem Fenneszem.

Strona: http://www.myspace.com/foodx
Przykładowa muzyka: http://www.youtube.com/watch?v=j1zNGUfv6H0

Blisko Pola z dużą odwagą łączą rock z jazzem i ambientem, trans z bluesem i psychodelią. Motywem dominującym są instrumenty perkusyjne. W towarzystwie kontrabasu, gitary, altówki czy syntezatora, powstaje odrębny świat, który wciąga od pierwszych taktów. Nad wszystkim panuje hipnotyczny głos wokalisty, który przywołuje na myśl styl Jonsiego z Sigur Ros. W tej chwili grupa pracuje nad drugą płytą, która prawdopodobnie ukaże się pod koniec tego roku.

http://www.myspace.com/bliskopola

www.nordlandartfestival.pl
www.facebook.com/nordlandfestival

Ravi Coltrane
fot. Monika i Wiktor Naturscy

SOPOT – DREAM TEAM W DREAM CLUBIE

Joanna Kukla

W sopockim Dream Clubie we wtorek 23 sierpnia wystąpią światowej sławy jazzmani, prosto z Nowego Yorku: Ravi Coltrane - saksofon, Ralph Alessi - trąbka, Mark Helias - bas, Tyshawn Sorey - perkusja.

Ravi Coltrane

Ur. 1965-08-06, Huntington, Nowy Jork (USA), saksofonista, kompozytor, pedagog. Syn najwybitniejszego innowatora nowoczesnego jazzu Johna Coltrane’a oraz Alice Coltrane.

Miał do czynienia z różnorodnymi jazzowymi przedsięwzięciami; jako lider nagrywał albumy, które spotykały się z pozytywnymi opiniami krytyków; był producentem albumów innych artystów (w tym jego matki); pracował u boku największych gwiazd jazzu; nadzorował nowe wydania ważnych jazzowych albumów, które długo nie były dostępne; założył niezależną wytwórnię płytową. Już siedemnaście lat podąża muzyczną drogą życiową i wydaje się, że od początku było to jego przeznaczenie.

Urodził się w 1965 roku w Long Island (Nowy Jork) jako drugi syn Johna i Alice Coltrane. Wychował się w okolicach Los Angeles. Imię otrzymał po Ravim Shankarze – indyjskiej legendzie grającej na sitar. Mimo tego, iż dorastał słuchając różnorodnej muzyki w szkole średniej zaczął grać na klarnecie.

Wspominał Ravi: „Moja mama w domu codziennie grała na pianinie i organach. Zabierała nas na swoje występy i sesje nagraniowe. Puszczała płyty mojego taty z muzyką klasyczną. Bardzo wcześnie zacząłem słuchać muzyki r’n’b, soul i muzyki popularnej w tamtych czasach – James Brown, Stevie Wonder, Sly Stone, Motown Music, Earth Wind i Fire.

Później zacząłem interesować się zespołami Prince i The Beatles, słuchałem więcej muzyki symfonicznej – Stravinsky, Dvorak. Byłem tez wielkim fanem muzyki filmowej. Muzykę jazzową ceniłem wysoko, ale musiałem trochę dojrzeć i przejść przez głębokie zmiany w mojej rodzinie, zanim stała się ona siłą dominującą w moim życiu”.

W 1968 roku zapisał się do California Institute of Arts, żeby pogłębiać swoje wykształcenie muzyczne, koncentrując się na saksofonie.

W 1991 roku Ravi zaczął współpracować z Elvinem Jonesem, sławnym perkusistą jego taty z lat sześćdziesiątych. Posmakował wtedy pierwszy raz jazzowego życia. W przeciągu roku od tego wydarzenia przeniósł się no Nowego Jorku i zaczął grywać z różnymi muzykami; byli to m.in. Jack DeJohnnette, Rashied Ali, Wallace Roney, Antoine Roney, Geri Allen, Kenny Barron, Cindy Blackman, Joe Lovano, Joanne Brackeen, Gerry Gibbs, Graham Haynes i Steve Coleman. Współpraca Raviego z Colemanem w latach 90. (włączając w to udział w tournee Colemana i pojawienie się na kilku jego płytach) była dla dobrze zapowiadającego się saksofonisty bardzo inspirująca.

Po pojawieniu się na blisko 30 płytach jako postać drugoplanowa, w 1997 roku Ravi wszedł do studia, żeby nagrać swój pierwszy album jako lider.

Płyta „Moving Pictures” wydana przez wytwórnię RCA Victor była debiutem, który pokazywał wszechstronne doświadczenie Coltrana. Doprowadziła go do stworzenia grupy na potrzeby jego pierwszego tournee (należeli do niej pianista Andy Milne, basista Daryl Hall i perkusista Steve Hass; czasem w zastępstwie grywali również basista James Genus i pianista George Colligan) i koncertowania w całej Ameryce Północnej i Europie. W 1999 roku ożenił się z Kathleen Hennessy, w tym samym roku urodził się jego syn William. Jego drugi album wydany w wytwórni Round Box w 2000 roku został ciepło przyjęty przez krytykę. Ujawnił on rosnące ambicje saksofonisty, który zrównoważył ze sobą ezoteryczne nowe wersje starych nagrań z fascynującymi i ważnymi oryginałami.

Raviego przede wszystkim pochłania praca z jego własną grupą, ale w ostatnim czasie występował również gościnnie z artystami takimi, jak: McCoy Tyner, Pharoah Sanders, Carlos Santana, Wayne Shorter, Herbie Hancock, Chick Corea, John McLaughlin, Michael Brecker, George Duke, Stanley Clarke Jeff „Tain” Watts, Branford Marsalis, Mark Turner, Jacky Terrasson.

Ravi Coltrane jest dość zajęty, poświęcony i bardzo zdecydowany, jeśli chodzi o jego decyzję, żeby uczynić z muzyki swoją artystyczną profesję. „Chcę zostać wciągnięty w muzykę, która jest naprawdę szczera – która nie próbuje podążać za trendami czy wpasowywać się w czyjeś wyobrażenie, jak ma wyglądać jazz. Bird, Miles, Monk, Coltrane i Wayne Shorter zasługują według mnie na najwyższe uznanie, ponieważ ich miłość do tradycji i wiedza o niej nigdy nie była większa od ich potrzeby podążania własną drogą. Oni potrzebowali być sobą. To jest mój cel, moje pragnienie - z miłością uznawać źródła, które na mnie oddziałują, ale jednak próbować iść naprzód, być otwartym i wyczulonym na wszelkie ruchy na muzycznej scenie; pragnę tworzyć muzykę, która mówi o moim doświadczaniu dnia dzisiejszego.”

www.ravicoltrane.com

Ralph Alessi

Wybitny amerykański trębacz, kompozytor i pedagog - dyrektor SIM Od 1991 roku jest aktywnym uczestnikiem nowojorskiej sceny jazzowej i avant-jazzowej. Ralph Alessi nagrywa i występuje z takimi muzykami jak: Steve Coleman, Uri Caine , Don Byron, Ravi Coltrane, Sam Rivers, Fred Hersch, Drew Gress, Tim Berne, Kenny Werner, Michael Cain, Curtis Fowlkes.

Jest odważnym improwizatorem i wymagającym instrumentalistą. Jako lider wydał siedem płyty, m.in.: „Hissy Fit”, „Vice Virtue”, „This Against That” (ten album znalazł się na liście magazynu Jazz Times jako jeden z dziesięciu najlepszych albumów 2002 roku) „Look” – wraz z zespołem This Against That.

Ostatnia płyta w jego dyskografii nosi tytuł: „Cognitive Dissonance” i nagrana została z udziałem pianisty, uznawanego za jednego z najważniejszych dla rozwoju jazzu – Jasona Morana. Jako nauczyciel Ralph jest członkiem wydziałów w Five Towns College i w Eastman School of Music. Jest założycielem i dyrektorem School for Improvisational Music (www.schoolforimprov.org), niekomercyjnej instytucji, która obecnie zajmuje się prowadzeniem warsztatów muzycznych w Brooklynie. Od 2002 roku wykłada na wydziale jazzowym w New York University.

www.ralphalessi.com

Mark Helias

Kompozytor i basista Mark Helias jest regularnie widywany w Nowym Jorku w miejscach, gdzie coś się dzieje. Po edukacji w muzycznej szkole średniej i na Uniwersytecie Rutger pod opieką Homera Menscha w 1977 rozpoczął międzynarodową karierę muzyczną z Anthony Braxton Quartet. Od tamtej pory miał przyjemność współpracować z Edwardem Blackwellem, Anthonym Davisem, Deweyem Redmanem, Rayem Andersonem, Donem Cherrym i Gerrym Hemingwayem.

Helias jest płodnym artystą – skomponował muzykę do dwóch filmów, utwory muzyki kameralnej oraz dzieła dla dużych zespołów i orkiestr. Był producentem albumów innych artystów dla wytwórni Gramavision, Enja, New World, Sound Aspects i Akant/DIW.

Jego trio Open Loose z Tonym Malabym i Tomem Raineyem stał się na muzycznej scenie Nowego Jorku archetypowym zespołem improwizującym. Helias daje solowe koncerty na basie, ale można go również usłyszeć w innowacyjnym basowym duecie The Marks Brothers, z kolegą, basistą Markiem Dresserem. Prowadzi zajęcia w klasie kontrabasu oraz kreatywnej improwizacji jazzowej w Sarah Lawrence College, New School i School for Improvised Music. Powierzono mu również poszerzenie zakresu edukacji o zagadnienia muzyki współczesnej i nowej.

Albumy z jego muzyką są wydawane od 1984 roku. W skład jego dyskografii wchodzą m.in. „Split Image” (1984), „The Current Set” (1987), „Desert Blue” (1989), „Attack The Future” (1992), „Loopin’ the Cool” (1995), „Fictionary” (1998), „Come Ahead Back” (1998), „New School” (2001), „Verbs Of Will” (2004), i najnowszy „Atomic Clock” (2006).

www.markhelias.com

Rezerwacja telefoniczna: 785 880 402

Informacja o biletach:
Przedsprzedaż: 80 zł
W dniu koncertu: 100 zł
Bilety do kupienia w Zatoce Sztuki i Dream Clubie

BŁĘKITNE ŚWIATŁO MAGDY PISKORCZYK

W Singapurze i Malezji ukazała się na CD kompilacja zatytułowana „Jazz Addiction”, prezentująca 17 utworów wykonywanych przez współczesne wokalistki pochodzące z różnych stron świata. Jedną z nich jest Magda Piskorczyk.

Ta konstelacja wokalistek to m.in. Molly Johnson, Adrienne Hindmarsh, Irene Atman, Ida Landsberg, Daisy Chute, Katrine Madsen, Dee Daniels, Stephanie Porter, Sofia Laiti.

Utworem zamykającym składankę jest I’d Rather Go Blind śpiewany przez Magdę – z albumu „Blues Travelling”. Płyta „Jazz Addiction” ukazała się w serii audiofilskiej DW Mastering (24bit 96kHz).

Brytyjski magazynu „Blues Matters!” opublikował w najnowszym numerze (2011/61) 4-stronicowy wywiad z Magdą Piskorczyk, zatytułowany: „A Blue Light Behind the Iron Curtain. An Uplifting Interview with Magda Piskorczyk” (Błękitne światło za żelazną kurtyną. Podnoszący na duchu wywiad z Magdą Piskorczyk).

Jej rozmówcą jest Brian Kramer, muzyk pochodzący z Brooklynu, aktualnie mieszkający w Szwecji, znany m.in. ze współpracy z Erikiem Bibbem (płyta Erica „Home To Me”). Brian jest bardzo aktywny na sztokholmskiej scenie bluesowej, tam też, w klubie Stampen Magdę poznał, zobaczył na scenie i na chwilę dołączył do niej (wideo: http://youtu.be/HZqAXo6lhTY).

Fragment wywiadu:

BRIAN: Eric [Bibb] helped confirm for me that you don’t have to only focus on the “low-down” blues to understand where the spirit comes from. There is just as important a “positive/uplifting” side to blues that rarely gets explored or used as a main focus.

I find that you also have an ability to inspire people with your music and your movements. You had all the ladies at Club Stampen screaming for more (and all the guys wishing for something else...). Do you have this in your mind as a focus or intention; to make people feel good or happy with your performance?

MAGDA: Singing and playing music makes me feel free, makes me feel high. I don’t need any drugs or alcohol to get high you know... And when I sing I feel like I’m overwhelmed with good spirit, with good emotions that I want to share with people who listen to my music. And I also want to share it with my band who are very important for me. Sure, I want to give people as much as possible from depth of my heart. I want to give them joy, happiness, nostalgia...

I want them to feel what I feel when I sing. I always react with the audience. I take my guitar or mic and I go to the people not for making a good show but to see their faces, their eyes, their beautiful smiles. When concert goes on and the audience respond to the feelings I give them, then there is a beautiful circle of good energy between us that start to exist. So you might say that yes, I want people to be the part of the music I create on stage.

I want to remove this line between the “artist on stage” and the audience. I want to be as close as possible to the people. In physical and emotional point of view as well. So that is why I ask people to clap their hands, strike their fingers, I ask them to stand up and sing or shout with me for example. And I’m not doing it to satisfy myself but simply I do it for them so they could experience this beautiful freedom which exists in the music.

Magazyn „Blue Matters!” ukazuje się od 1999 roku pod hasłem „Blues bez klapek na oczach” (Blues Without The Blinkers).

www.bluesmatters.com

Więcej informacji:
www.magdapiskorczyk.com

Andrzej Olejniczak

LETNIA AKADEMIA JAZZU – ANDRZEJ OLEJNICZAK I ADZIK SENDECKI

Matylda Cygan

Bohaterami kolejnego spotkania Letniej Akademii Jazzu w łódzkiej Wytwórni w czwartek 11 sierpnia będą dwaj nasi wybitni muzycy od lat mieszkający za granicą: saksofonista Andrzej Olejniczak (Hiszpania) i pianista Władysław „Adzik” Sendecki (Niemcy). Ich wspólny koncert dedykowany będzie Krzysztofowi Komedzie.

Program dnia

11:30 - 14:00 Andrzej Olejniczak – wykład pt. „Saksofon w jazzie i muzyce filmowej”
Andrzej Olejniczak o saksofonie wie wszystko. Uczestnictwo w jego wykładzie i warsztatach to jednocześnie pozyskanie ogromnej wiedzy i przyjemność obcowania z wielkim polskim jazzmanem.

14:00 - 15:30 Andrzej Olejniczak - warsztaty
W trakcie warsztatów Andrzej Olejniczak omówi z uczestnikami IV Letniej Akademii Jazzu praktyczne aspekty wykorzystania saksofonu w jazzie.

19:20 - 19: 50 Projekcja „Wybrańcy Bogów umierają młodo” – reż. K. Bukowski

20:00 Andrzej Olejniczak & Adzik Sendecki Quartet – koncert pt.: „Komeda Memory"

Duet wspaniałych instrumentalistów – Andrzeja Olejniczaka i Władysława „Adzika” Sendeckiego niezwykle rzadko pojawia się na polskich scenach – obaj muzycy na co dzień realizują inne projekty. Ich koncert podczas IV Letniej Akademii Jazzu to sentymentalny powrót do lat świetności formacji Extra Ball i Sun Ship, a jednocześnie nowoczesne, europejskie spojrzenie na jazz dedykowane Krzysztofowi Komedzie.

Koncert będzie transmitowany online na żywo. Aby obejrzeć transmisję wystarczy wejść na tę stronę w godzinach transmisji (między godz. 20:00 a 22:00).

Wystawy
W trakcie trwania Akademii w Wytwórni można obejrzeć wystawę fotografii Krzysztofa Komedy autorstwa Marka Karewicza, ekspozycję prac malarskich Antoniego Studzińskiego, przed laty perkusisty legendarnego zespołu „Melomani”, oraz plakatów filmów, do których muzykę napisał Komeda – pochodzących ze zbiorów łódzkiego Muzeum Kinematografii oraz czeskiej wystawy rysunków zatytułowanej „Jazz w karykaturze”.

Wstęp na wszystkie wykłady, warsztaty, wystawy i projekcje w ramach IV LAJ jest wolny.

Matylda Cygan, Specjalistka ds. PR

Wytwórnia
Toya Studios Sp. z o.o.
ul. Łąkowa 29
90-554 Łódź

www.wytwornia.pl
www.toyastudios.pl

Gary Guthman

JAZZ NA STARÓWCE – GARY GUTHMAN

NULL

W najbliższą sobotę 13 sierpnia na festiwalu Jazz na Starówce w Warszawie wystąpi ze swoim polskim kwartetem amerykański mistrz trąbki Gary Guthman.

Gary Guthman Quartet: Gary Guthman - trąbka, Filip Wojciechowski - fortepian, Paweł Pańta - kontrabas, Cezary Konrad - perkusja

Gary Guthman urodził się w Portland w stanie Oregon, USA. Przeszedł klasyczny cykl studiów muzycznych. Jego profesorem był pierwszy trębacz Oregon Symphony Fred Sautter. W 1980 Guthman przeniósł się do Kanady i wygrał przesłuchania na pozycję pierwszego trębacza w Edmonton Symphony Orchestra.

Jako solista występował ze wszystkimi największymi orkiestrami symfonicznymi w Kanadzie, jak m.in. Vancouver Symphony, Edmonton Symphony, Calgary Philharmonic, Winnipeg Symphony i Toronto Symphony. Koncertował również w USA z The Memphis Symphony, Austin Symphony, The Oregon Symphony, The Orlando Philharmonic.

W świecie jazzu i rozrywki występował z takimi gwiazdami jak Tony Bennett, Aretha Franklin, Dionne Warwick, Tom Jones, Burt Bacharach, Paul Anka, Bee Gees, Gary Guthman przez wiele lat uprawiał działalność pedagogiczną prowadząc klasę trąbki (University of British Columbia, Vancouver, Grant MacEwan Community College – Edmonton, Red Deer College – Canada). Prowadził także wiele kursów mistrzowskich oraz był liderem licznych zespołów jazzowych. Dał wiele wykładów improwizacji jazzowej na uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych.

W 2003 Guthman otrzymał doroczną nagrodę krytyki amerykańskiej jako solista i aktor rewii muzycznej Forever Swing, która przez dwa lata z wielkim sukcesem odbywała tournee po USA.

Jest wykonawcą, autorem, producentem i aranżerem trzech przedsięwziąć: „A Tribute to Harry James”, „The Trumpet Greats” i „Swing, Swing, Swing”, z którymi podróżuje po całym świecie. W 2004 odbyła się premiera jego produkcji „Swingmatism”, która dziesięciokrotnie uświetniała Vancouver Jazz Festival.

W ciągu przeszło 30 lat swojej muzycznej kariery Guthman występował jako solista z 200 orkiestrami symfonicznymi na kilku kontynentach, lecz najwyżej ceni sobie występ z New York Pops Orchestra w Carnegie Hall w Nowym Jorku na zaproszenie Skitcha Henderssona, założyciela i wieloletniego dyrektora New York POPs.

www.garyguthman.com

Kwartet Gary’ego Guthmana tworzą czołowi polscy muzycy jazzowi: znakomity pianista klasyczny i jazzowy Filip Wojciechowski, wirtuzoz kontrabasu Paweł Pańta, mistrz jazzowej perkusji Cezary Konrad.

www.filipwojciechowski.art.pl
www.cezarykonrad.com

17. Międzynarodowy Plenerowy Festiwal jazz na Starówce 2011
Warszawa, Rynek Starego Miasta, 2 lipca - 27 sierpnia, w kolejne soboty, początek koncertów o godz. 19.00

Do końca festiwalu pozostały jeszcze trzy koncerty:

13 sierpnia
Gary Guthman Quartet

Mistrz amerykańskiej trąbki w najnowszym projekcie. Jeden z najpopularniejszych trębaczy-solistów występował na świecie z najważniejszymi orkiestrami symfonicznymi oraz gwiazdami rozrywki i jazzu jak: Tony Bennett, Aretha Franklin, Tom Jones.

20 sierpnia
Caecilie Norby-Lars Danielsson Quartet „Arabesque”

Królowa skandynawskiego wokalu, dziesięciokrotnie nominowana do duńskiej nagrody Grammy, porównywana do Dinah Washington, Arethy Franklin oraz mistrz europejskiego kontrabasu w najnowszym projekcie „.Arabesque”.

27 sierpnia
Omar Puente Sextet

Na finał po raz pierwszy w Polsce kubański wirtuoz skrzypiec i popularyzator współczesnej muzyki kubańskiej. Koncertował na całym świecie z takimi muzykami jak Tito Puente, Ruben Gonzales, Tony Bennett, Courtney Pine. Wykonuje jazz z elementami muzyki klasycznej i kubańskiej

Organizator, Producent:
Fundacja Jazz Art
Dyrektor festiwalu: Krzysztof Wojciechowski
Rzecznik prasowy: Iwona Strzelczyk Wojciechowska

Honorowy Patronat Festiwalu:
Prezydent M. St. Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz

www.jazznastarowce.pl

DEE DEE BRIDGEWATER „MIDNIGHT SUN”

Karolina Majewska

Nowy krążek Dee Dee Bridgewater „Midnight Sun”, który ukaże się pod koniec sierpnia, to swego rodzaju podsumowanie czterdziestoletniej kariery amerykańskiej wokalistki.

Dee Dee Bridgewater jest trzykrotną zdobywczynią nagród Grammy (ostatnia nagroda przyznana w 2011 w kategorii Najlepszy Wokalny Album Jazzowy za „Eleonora Fagan (1915-1959): To Billie With Love From Dee Dee”. Artystka osobiście wybierała i nadzorowała proces powstawania i remasteringu nagrań.

Piosenki na „Midnight Sun” wybrane zostały z jej wcześniejszych uhonorowanych wieloma nagrodami albumów: „Dear Ella”, „Keeping Tradition”, „This Is New”, „J’ai Deux Amours”, „Love & Peace: A Tribute To Horace Silver” oraz „Eleanora Fagan”. Są to m.in. przeboje: Kurta Weilla (Speak Low), Sammy’ego Cahna (I’m a Fool to Want You, I Fall in Love Too Easily), Johnny’ego Mercera (Midnight Sun), Alana Jaya Lernera (Here I’ll Stay), Charlesa Treneta (Que Reste-T-Il?) i Billie Holiday (Good Morning Heartache).

Na płycie znalazło się 10 zremasterowanych utworów oraz jeden niewydany wcześniej bonus – L’Hymne A L’Amour.

Tracklista:

1. Midnight Sun (Dear Ella)

2. Angel Eyes (Keeping Tradition)

3. Que Reste-t-Il? (J'ai Deux Amours)

4. Lonely Woman (Love & Peace: A Tribute to Horace Silver)

5. Speak Low (This Is New)

6. I’m A Fool to Want You/I Fall in Love Too Easily (Keeping Tradition)

7. L’Hymne a l’Amour (J’ai Deux Amours )

8. The Island (Keeping Tradition)

9. Here I'll Stay (This Is New)

10. Precious Thing/Till the Next Somewhere feat. Ray Charles (Victim of
Love)

„Midnight Sun” jest czwartym albumem wydanym przez własną wytwórnię Dee Dee Bridgewater – DDB Records. Premiera: 26 sierpnia 2011.

Od ponad czterdziestu lat Dee Dee Bridgeater znajduje się w ścisłej czołówce najlepszych wokalistek jazzowych na świecie. Zasłynęła dzięki swoim niezapomnianym interpretacjom standardów jazzowych. Pierwsze kroki jako artystka stawiała w legendarnym Thad Jones-Mel Lewis Big Band, w latach 70. występowała z takimi gwiazdami, jak Max Roach, Sonny Rollins, Dexter Gordon i Dizzy Gillespie. Po krótkim romansie z muzyką pop przeprowadziła się do Paryża i powróciła do jazzowych korzeni. Dla wytwórni Universal nagrała wiele płyt, począwszy od albumu ¬„Keeping Tradition” wydanej w 1993 roku. Wszystkie otrzymały nominacje do nagród Grammy, a dwupłytowa dedykacja dla Elli Fitzgerald, „Dear Ella”, otrzymała dwie statuetki.

Bridgewater równocześnie realizuje się w teatrze. Jest także laureatką nagród (Tony)za rolę „Glindy, dobrej wiedźmy z Południa” w „The Wiz” w 1975 roku. Inne tytuły, w których wystąpiła, to: „Sophisticated Ladies”, „Black Ballad”, „Carmen” i „Lady Day”, hołd dla Billie Holiday, za który Bridgewater otrzymała brytyjską Laurence Olivier Nomination, dla najlepszej aktorki musicalowej. Była również pierwszą afroamerykańską aktorką, która zagrała rolę Sally Bowles w „Kabarecie” wystawionym w Mogador Theatre w Paryżu.

Jest także honorowym ambasadorem organizacji FAO (United Nations’ Food and Agriculture Organization). Od dwudziestu lat prowadzi również na antenie NPR własny show JazzSet.

www.deedeebridgewater.com <http://www.deedeebridgewater.com>

http://www.universalmusic.pl

VII KONKURS KOMPOZYTORSKI IM. KRZYSZTOFA KOMEDY

Leszek Kułakowski

Do 2 listopada przyjmowane będą zgłoszenia na VII Konkurs Kompozytorski im. Krzysztofa Komedy, który organizowany jest w Słupsku w ramach Komeda Jazz Festival. Suma nagród: 20,000 zł.

To unikalny w skali światowej i jedyny tego typu konkurs w Polsce. Jego idea wynika z założenia, iż fenomen jazzu, postrzeganego jako uniwersalny język artystyczny, jest bez wątpienia jednym z elementów łączących europejską i światową kulturę i jej tradycje.

Konkurs adresowany jest do młodych twórców, dla których jazz jest wartością wspólną, łączącą różne narodowe doświadczenia muzyczne. Celem konkursu jest promocja dokonań kompozytorskich młodych kompozytów (do 35 lat).

Konkurs odbywa się w dwóch kategoriach: „Tematów jazzowych” – przeznaczony dla muzyków komponujących tematy jazzowe i „Open” dla kompozytorów muzyki artystycznej inspirujących się fenomenem jazzu. Nadsyłane kompozycje młodych twórców ocenia jury, złożone z wybitnych artystów i kompozytorów.

Termin nadsyłania kompozycji: 2 listopada 2011.

Suma nagród: 20.000 zł.

Regulamin i szczegóły na stronie
www.komedajazz.com

MACY GRAY WYSTĄPI NA TORWARZE

Universal Music Poland

Na warszawskim Torwarze 30 maja br. wystąpi amerykańska wokalistka Macy Gray. Jej najnowszy album „Covered” ukaże się nakładem wytwórni Universal już 10 kwietnia.

„Covered” jest kolekcją coverów, głównie z repertuaru rockowych zespołów, ale w oryginalnych interpretacjach Macy Gray. Na płycie znajdą się m.in. niepowtarzalne, często zaskakujące wersje utworów Arcade Fire, Metalliki czy Radiohead! Jako swoją największą inspirację nie tylko wokalną, ale też w podejściu do muzyki Macy Gray wymienia Ninę Simone, ponieważ „nie przejmowała się tym co ludzie pomyślą”.

Obok kariery muzycznej, Macy Gray spełnia się również na polu filmowym – artystka właśnie zakończyła zdjęcia do filmu „The Paperboy”, w którym wystąpią również John Cusack, Zach Effron, Nicole Kidman i Matthew McConaughey. Film będzie miał swoją premierę w maju na festiwalu w Cannes.

„COVERED”
Here Comes the Rain Again (Eurythmics)
Creep (Radiohead)
You Want Them Nervous (skit featuring J.B. Smoove)
Smoke 2 Joints (The Toyes)
La La La (Teaching The Kids) (featuring Layann Al Saud, Avery Albert, Happy Hinds & Siena Stelber)
Teenagers (My Chemical Romance)
The Power of Love (featuring Hugh Salk)
Nothing Else Matters (Metallica)
Sail (AWOL Nation)
I Try Is Cool and All But…(skit featuring Nicole Scherzinger)
Maps (Yeah Yeah Yeahs)
Love Lockdown/Buck (Kanye West/Nina Simone)
Mel Rap (featuring Mel Hinds)
Bubbly (featuring Idris Elba) (Colbie Caillat)
Wake Up (Arcade Fire)
Really? (skit featuring MC Lyte)

KONCERT MACY GRAY
Warszawa, 30.05.2012, godz. 20.00
Miejsce: Hala Torwar

BILETY :
Dostępne w cenach:
• 295 zł | 265 zł | 195 zł | 125 zł

Do nabycia od 19.03.2012:
• Internet
www.paradam.pl
www.tickepro.pl
www.ticketportal.pl

Punkty sprzedaży bezpośredniej w:
Salonach EMPIK
Media Markt
Saturn