Curtis Fuller

Wybitny amerykański puzonista zmarł 8 maja 2021 roku  w Detroit w stanie Michigan. 

Curtis Fuller pozostawił bogatą dyskografię, którą wypełniają dokonane na przestrzeni kilku dekad nagrania z najwybitniejszymi liderami jazzu mainstreamowego, jest wśród nich ponad 35 albumów wydanych pod jego własnym nazwiskiem.

Miejsce w historii jazzu zapewnił sobie przede wszystkim udziałem w sesji Johna Coltrane’a „Blue Train” zarejestrowanej przez wytwórnię Blue Note 15 września 1957 roku. Otwiera ten album przeszywający serce majestatyczny dźwięk puzonu Curtisa Fullera. Gdy przychodzi jego kolej na solówkę, Fuller ciągnie improwizację przez pięć chorusów. To on dał tytuł innemu na tej płycie utworowi Coltrane’a – Moment’s Notice, który również wszedł do skarbnicy klasycznych standardów.

Kiedy przybył do Nowego Jorku w 1957 roku, niemal natychmiast stał się jednym z czołowych puzonistów hard bopu, stylu, który podkreś­lał w jazzie korzenie bluesa i gospel. W ciągu owego roku nagrał osiem albumów, w tej liczbie trzy w roli lidera, wydany przez Prestige „New Trombone” oraz przez Blue Note – „Bone & Bari” i „The Opener”.

Curtis DuBois Fuller urodził się 15 grudnia 1932 roku w Detroit, w stanie Michigan. Wcześnie stracił swoich rodziców, którzy pochodzili z Jamajki. Wychowywał się w sierocińcu, już w dzieciństwie interesował się muzyką, początkowo uczył się gry na skrzypcach. Mając 12 lat wybrał się na koncert J.J. Johnsona, był zauroczony brzmieniem puzonu. Inny jego wczesny wzór to Frank Rosolino, który stał się jego nauczycielem. W Detroit przyjaźnił się z młodymi muzykami, którzy wkrótce, tak jak on, weszli do panteonu jazzu, byli wśród nich m.in. pianista Barry Harris i gitarzysta Kenny Burrell. W 1953 Fuller został powołany do wojska. Podczas kilkuletniej służby grał w czarnej orkiestrze wojskowej, do której należeli bracia Cannonball i Nat Adderleyowie, a tak^­że m.in. Junior Mance.

Po wyjściu z wojska w 1957 roku zamieszkał w Nowym Jorku, grał z zespole saksofonisty Yusefa Lateefa, nawiązał współpracę z Milesem Davisem i Johnem Coltrane’em. Tak trafił pod skrzydła wytwórni Blue Note. W 1959 roku został członkiem-założycielem słynnego Jazztetu Arta Farmera i Benny’ego Golsona, a następnie przez trzy lata, do roku 1965, grał w Jazz Messengers. Zespół Arta Blakeya był wówczas u szczytu sławy. Sekstet tworzyli: Freddie Hubbard, Wayne Shorter, Curtis Fuller, Cedar Walton, Jymie Merrit (Reggie Workman) i Art Blakey. W repertuarze Messengersów znalazło się kilka kompozycji Fullera. À La Mode, Arabia i Buhaina’s Delight weszły do księgi ponadczasowych standardów.

Fuller bardzo przeżył śmierć Coltrane’a. Popadł w depresję, wycofał się z czynnego życia muzycznego, pracował przez rok w Korporacji Chryslera na Manhattanie. W 1968 roku przyjął jednak zaproszenie Dizzy Gillespie’ego na światową trasę z jego zespołem. W latach 1975 - 78 grał w Count Basie Orchestra, w późniejszym okresie nagrywał własne płyty, koncertował z takimi liderami jak Woody Shaw i Lionel Hampton.

W latach 90. zaczął chorować na raka płuc. Wraz z pogarszaniem się stanu zdrowia ograniczył koncertowanie, poświęcił się głównie pracy pedagogicznej, uczył m.in. w University of Hartford’s Hartt School of Music. W 1999 roku otrzymał tytuł doktora honorowego Berklee College of Music. W roku 2007 przyznano mu zaszczytny tytuł NAE Jazz Master – najwyższe w Stanach wyróżnienie dla żyjących muzyków. Jego ostatni album, „Down Home”, ukazał się w 2012 roku. Zmarł 8 maja 2021 roku w domu opieki w Detroit. Miał 86 lat.

Jeden z najwybitniejszych puzonistów jazzu nowoczesnego zmarł 8 maja 2021 roku w domu opieki w Detroit. Miał 86 lat.

Curtis Fuller pozostawił bogatą dyskografię, którą wypełniają dokonane na przestrzeni kilku dekad nagrania z najwybitniejszymi liderami jazzu mainstreamowego, jest wśród nich ponad 35 albumów wydanych pod jego własnym nazwiskiem.

Miejsce w historii jazzu zapewnił sobie przede wszystkim udziałem w sesji Johna Coltrane’a „Blue Train” zarejestrowanej przez wytwórnię Blue Note 15 września 1957 roku. Otwiera ten album przeszywający serce majestatyczny dźwięk puzonu Curtisa Fullera. Gdy przychodzi jego kolej na solówkę, Fuller ciągnie improwizację przez pięć chorusów. To on dał tytuł innemu na tej płycie utworowi Coltrane’a – Moment’s Notice, który również wszedł do skarbnicy klasycznych standardów.

Kiedy przybył do Nowego Jorku w 1957 roku, niemal natychmiast stał się jednym z czołowych puzonistów hard bopu, stylu, który podkreś­lał w jazzie korzenie bluesa i gospel. W ciągu owego roku nagrał osiem albumów, w tej liczbie trzy w roli lidera, wydany przez Prestige „New Trombone” oraz przez Blue Note – „Bone & Bari” i „The Opener”.

Curtis DuBois Fuller urodził się 15 grudnia 1932 roku w Detroit, w stanie Michigan. Wcześnie stracił swoich rodziców, którzy pochodzili z Jamajki. Wychowywał się w sierocińcu, już w dzieciństwie interesował się muzyką, początkowo uczył się gry na skrzypcach. Mając 12 lat wybrał się na koncert J.J. Johnsona, był zauroczony brzmieniem puzonu. Inny jego wczesny wzór to Frank Rosolino, który stał się jego nauczycielem. W Detroit przyjaźnił się z młodymi muzykami, którzy wkrótce, tak jak on, weszli do panteonu jazzu, byli wśród nich m.in. pianista Barry Harris i gitarzysta Kenny Burrell. W 1953 Fuller został powołany do wojska. Podczas kilkuletniej służby grał w czarnej orkiestrze wojskowej, do której należeli bracia Cannonball i Nat Adderleyowie, a tak^­że m.in. Junior Mance.

Po wyjściu z wojska w 1957 roku zamieszkał w Nowym Jorku, grał z zespole saksofonisty Yusefa Lateefa, nawiązał współpracę z Milesem Davisem i Johnem Coltrane’em. Tak trafił pod skrzydła wytwórni Blue Note. W 1959 roku został członkiem-założycielem słynnego Jazztetu Arta Farmera i Benny’ego Golsona, a następnie przez trzy lata, do roku 1965, grał w Jazz Messengers. Zespół Arta Blakeya był wówczas u szczytu sławy. Sekstet tworzyli: Freddie Hubbard, Wayne Shorter, Curtis Fuller, Cedar Walton, Jymie Merrit (Reggie Workman) i Art Blakey. W repertuarze Messengersów znalazło się kilka kompozycji Fullera. À La Mode, Arabia i Buhaina’s Delight weszły do księgi ponadczasowych standardów.

Fuller bardzo przeżył śmierć Coltrane’a. Popadł w depresję, wycofał się z czynnego życia muzycznego, pracował przez rok w Korporacji Chryslera na Manhattanie. W 1968 roku przyjął jednak zaproszenie Dizzy Gillespie’ego na światową trasę z jego zespołem. W latach 1975 - 78 grał w Count Basie Orchestra, w późniejszym okresie nagrywał własne płyty, koncertował z takimi liderami jak Woody Shaw i Lionel Hampton.

W latach 90. zaczął chorować na raka płuc. Wraz z pogarszaniem się stanu zdrowia ograniczył koncertowanie, poświęcił się głównie pracy pedagogicznej, uczył m.in. w University of Hartford’s Hartt School of Music. W 1999 roku otrzymał tytuł doktora honorowego Berklee College of Music. W roku 2007 przyznano mu zaszczytny tytuł NAE Jazz Master – najwyższe w Stanach wyróżnienie dla żyjących muzyków. Jego ostatni album, „Down Home”, ukazał się w 2012 roku. Zmarł 8 maja 2021 roku w domu opieki w Detroit. Miał 86 lat.