Russell Malone

Paweł Brodowski

Wybitny amerykański gitarzysta zmarł nagle 23 sierpnia 2024 roku w Tokio.

Będąc na tournee z Golden Striker Trio w Japonii, po koncercie w Blue Note Tokyo dostał ataku serca. Członkowie zespołu – kontrabasista Ron Carter i pianista Donald Vega – kontynuowali trasę w duo.

Russell Lamar Malone urodził się 8 listopada 1963 roku w Albany, w stanie Georgia. Mając cztery lata dostał w prezencie od mamy plastykową gitarę. Dwa lata później grał już w zespole kościelnym – bluesa i gospel. Jazzem zainteresował się, gdy mając lat 12 zobaczył w telewizji koncert zespołu Benny’ego Goodmana z George’em Bensonem na gitarze. Od tej chwili Benson stał się jego pierwszym wielkim idolem. Jego wzorami stali się wkrótce także Wes Mongomery, B.B. King i Pat Martino. Słuchając ich, uczył się grać na gitarze. Był w zasadzie samoukiem.

Kiedy ukończył szkołę średnią, zaczął występować w okolicach Atlanty (w tym okresie grywał na jamach i przyjaźnił się ze swoim rówieśnikiem, gitarzystą polskiego pochodzenia Karolem White’em, który zmarł w Krakowie 13 lipca tego roku). Był muzykiem o szerokich zainteresowaniach, grywał nie tylko jazz, ale także country i rock.

W 1987 poznał organistę Jimmy’ego Smitha, który rok później zaangażował go do swojego zespołu. W tym czasie Malone mieszkał już w Nowym Jorku. Do stałej współpracy zaprosił go słynny pianista, wokalista i bandleader Harry Connick, Jr, z którym w okresie 1990 - 1994 nagrał takie płyty jak „We Are In Love”, „Blue Light Red Light” i „When My Heart Finds Christmas”. Harry Connick Jr. wspominał teraz, iż Malone posiadał artystyczną osobowość, czułe serce i wielkie poczucie humoru, był muzykiem błyskotliwym o szerokiej wiedzy, encyklopedycznej znajomości muzyki amerykańskiej.

W 1992 roku nagrał pierwszy album pod własnym nazwiskiem, zatytułowany po prostu „Russell Malone”. Kontrabasista Milt Hinton, który brał udział w tej sesji, napisał w komentarzu do płyty: „Miałem możliwość nagrywania z wieloma wielkimi gitarzystami ze świata jazzu, takimi jak Charlie Christian, George Barnes, Kenny Burrell, Herb Ellis, Barry Galbraith, Barney Kessel, Mundell Lowe, Bucky Pizzarelli i Wes Montgomery, by wymienić tylko kilku, a Russell Malone poszerza tę muzyczną tradycję”. Historię jazzowej gitary miał w jednym palcu, miał swój własny, wyraźny styl, grał precyzyjnie, oszczędnie, swingował.

Następnym etapem w jego karierze była współpraca, w latach 1994 - 2001 z Dianą Krall. Z jedną z najznakomitszych pianistek i wokalistek jazzowych Malone nie tylko koncertował na całym świecie, ale także gościł na jej bestsellerowych płytach: „All For You: A Dedication To The Nat King Cole Trio”, „Love Scenes”, „Have Yourself A Merry Little Christmas”, „When I Look In Your Eyes” (Grammy za Best Vocal Jazz Performance), „The Look Of Love”. Pozostawił ślad na płytach Diany Krall i w okresie późniejszym: „Christmas Songs” (2005), „Turn Up The Quiet” (2017), „This Dream Of You” (2020).

Nagrywał też z inną wielką wokalistką, Dianne Reeves: „The Calling: Celebrating Sarah Vaughan”, „When You Know”. Koncertował z jej Strings Attached Trio z dwoma gitarzystami (ten drugi to Romero Lubambo). Akompaniował także takim wokalistkom jak Natalie Cole, Rickie Lee Jones, czy Joss Stone.

Gościł na płytach Raya Browna: „Some Of My Best Friends Are... Singers”, „Christmas Songs With The Ray Brown Trio”, „ Some Of My Best Friends Are... Guitarists”.

Współpracował na przestrzeni lat z takimi artystami jak B.B. King, Branford i Wynton Marsalisowie, Christian McBride, David Sanborn, Sonny Rollins, Kenny Barron, Benny Green, Mulgrew Miller, Jack McDuff, Dr. Lonnie Smth, Bobby Hutcherson, Sonny Rollins.

Dał się poznać także jako pedagog. Przez jeden rok akademicki, 2021 – 2022 pracował na Wydziale Jazzu jako adiunkt profesora w William Paterson University w Wayne, w New Jersey.

W Polsce gościliśmy Russella Malone wielokrotnie, po raz pierwszy w 1997 roku na niezapomnianym koncercie Diany Krall w radiowej Trójce, w Studiu im. Agnieszki Osieckiej. Z Golden Striker Trio Rona Cartera występował na Jazzie nad Odrą we Wrocławiu (2010), na Festiwalu Pianistów Jazzowych w Kaliszu (2015), a także m.in. na koncercie Ery Jazzu w Poznaniu (2017).

Paweł Brodowski