Szczęście

Patrycja Zarychta

Bywają artyści, którzy przewijają się przez telewizyjne talent shows i robią zawrotną karierę. Tak zawrotną, że nikt o nich po kilku miesiącach nie pamięta, a mocno promowane płyty lądują w koszach z przecenami. Co innego osoby, które wizytę w telewizyjnym studiu traktują tylko jako jedno z wielu doświadczeń i niezależnie od blichtru świateł i kamer po prostu… ciężko pracują. Tę drugą drogę wybrała Patrycja Zarychta, absolwentka katowickiego Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej. Nie tylko śpiewa (na koncie ma m.in. współpracę z Wojtkiem Pilichowskim i Michałem Wierbą), ale i uczy śpiewać innych na Wydziale Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego. Jest obecna na polskiej scenie od kilku lat i nie spieszyła się zbytnio z wydaniem debiutanckiego albumu. Warto było poczekać.

 „Szczęście” to dziewięć utworów spiętych klamrą w postaci eterycznych Intro i Outro, to zróżnicowana podróż w krainę
soulu czy r’n’b, pełna udanych flirtów z elektroniką i jazzem (sporo się tutaj dzieje w warstwie aranżacyjnej). Całość składa się na obraz bardzo dobrego, popowego albumu o nieprzeciętnych melodiach i zaskakujących rozwiązaniach aranżacyjnych. Wystarczy wziąć pierwszy na płycie Microworld, gdzie znalazło się miejsce i dla ciekawie poprowadzonej, nastrojowej partii wokalnej wspartej ascetycznym, elektronicznym podkładem, i brawurowej partii solowej elektrycznego piana opartej o podkład żywcem wyjęty z On the Run Pink Floyd, i na jazzowe frazy duetu Jarek Bothur – Jerzy Małek. A to wszystko w ciągu zaledwie trzech i pół minuty – prawdziwy mikroświat!

A to dopiero początek – w programie płyty jest jeszcze m.in. udana wycieczka w świat elektroniki (Completely to synth-pop z zupełnie nie synth-popowymi harmoniami), kilka udanych ballad (Slowly) oraz przebojowe Set Me Free z gitarową partią autorstwa ojca wokalistki.

Cztery utwory skomponował Michał Urbaniak. Spośród nich najciekawiej wypada Kobieta, gdzie subtelny groove w finale spotyka się z drapieżną partią skrzypiec kompozytora. Ale i funkowe Keep Dream Alive z saksofonowymi popisami Jarka Bothura robi wrażenie. To także jedna z niewielu okazji, by posłuchać Patrycję śpiewającą nieco mocniej i wyraziście.

Niepotrzebne są utwory dodatkowe, które spokojnie można było zostawić jako ciekawostki do późniejszych edycji płyty, bowiem to, co się dzieje między pierwszą a jedenastą ścieżką na tym CD w zupełności słuchaczowi wystarcza. Nie ma potrzeby powtarzania Set Me Free w polskiej wersji ani poszerzania płyty o trzy dobre, choć nie wyróżniające się zbytnio wersje koncertowe. Zresztą to, co obecnie Patrycja Zarychta robi na żywo (vide jej ostatni występ w klubie 12on14) wymagać będzie na pewno osobnej płytowej dokumentacji!

Przyznam, że rzadko w ostatnich latach zdarzało mi się sięgnąć po sygnowaną przez wokalistkę płytę, która wywoływałaby we mnie tyle pozytywnych reakcji. To po prostu doskonale wyprodukowany album, na którym jazz, elektronika, soul i pop zderzają się ze sobą w niezwykle udany sposób. Bardzo dobry start.

Autor: Michał Wilczyński