Traveller

Artur Dutkiewicz Trio

Artur Dutkiewicz jest artystą nieco osobnym. Od początku kariery działa na własnych zasadach, niezależnie od trendów, mód, nowinek. Skupia się na muzyce, rozwoju duchowym, nieprzerwanie koncertuje, głównie za granicą. I taka też, osobna właśnie, jest jego najnowsza płyta.

Muzyka albumu rozwija w dwóch obszarach. Pierwszy to królestwo „czystej formy”, sztuki dość hermetycznej, ale przez to intrygującej. Reprezentują ją m.in. Drops of Innocence, Best Times, Traveller oraz Ma i Neti Neti (to w zasadzie jedna kompozycja). W drugim obszarze mieszczą się utwory nieco lżejszego kalibru, łączące dyskretne nawiązania do polskiego folkloru (Sattvic Mazurka, Pińczów Mazurka) i estetyki Keitha Jarretta (A&B, Hej Hania). W ostatnim numerze, Elephant Dance, następuje jak gdyby rekapitulacja większości elementów, jakie pojawiły się na płycie.

Akcja rozkręca się dość powoli, wrażenia dźwiękowe dozowane są stopniowo, z rozmysłem. Można odnieść wrażenie, że muzycy nie otwierają się od razu na słuchacza, to raczej on musi wykonać pierwszy krok, ustawić percepcję na dopływ mniej oczywistych komunikatów, dać się wciągnąć w podróż w nieznane.

Apogeum wypada mniej więcej w połowie płyty. Tworzy je Traveller, najbardziej rozbudowana, bogata w środki, złożona, a przy tym zagadkowa i pełna niedopowiedzeń kompozycja. Choć stanowi nierozerwalną całość, można w niej wyodrębnić trzy segmenty. Pierwszy to rodzaj grupy tematycznej, gdzie mamy ekspozycję materiału bazowego. Składają się na nią – ujmując rzecz w uproszczeniu – dwa masywne, po­kazane w skrajnych rejestrach motywy,
sekwencja gęstych akordów, krótki, powtó­rzony kilkakrotnie „recytatyw” i łącznik – całość rozgrywa się na tle ekspresyjnej gry sekcji. Następuje faza przetwarzania składników z pierwszego segmentu. To fragment w całości improwizowany, świadectwo ogromnej wyobraźni pianisty, kunsztu instrumentalnego i umiejętności modelowania wyselekcjonowanej wcześniej materii. Słyszymy tu reminiscencje z ekspozycji oraz nowe jakości; po zmianie centrum tonalnego (z „d” na „e” i dalej), pojawia się toccatowa motoryka, wyprowadzone z „recytatywu” figuracje, które przechodzą w ciąg szalonych, swobodnych tonalnie biegników rozrzedzanych quasipunktualistyczną fakturą – porywający moment o ogromnym skomasowaniu emocji. Ostatni fragment utworu jest powrotem do pierwszego, zmodyfikowanego już segmentu, swoista repryza. Odnajdujemy w niej część materiału z ekspozycji, zmienia się charakter muzyki, która teraz staje się bardziej wzniosła i optymistyczna w przekazie (tryb durowy). Całość ma epicki rozmach i niewiarygodną moc oddziaływania.

Znakomity album – wspaniała muzyka, genialne granie wszystkich członków Tria, wyrafinowana przygoda intelektualna!

Autor: Bogdan Chmura