Ziemia Planeta Ludzi

Ziemia Planeta Ludzi

Meditation; Ojevadi; Pasażer; Wujek sam; Zanzi; Zamglone bajoro; De vodka; Zangi; Atalntyda 2012: koniec; Nowy początek
Muzycy: Janek Słowiński, perkusja; Michał Karbowski, gitara; Piotrek Łyszkiewicz, saksofon tenorowy; gościnnie: Marcin Ciupirdo, marimba; Jędrek Kuziela, tabla

Ziemia Planeta Ludzi to wyśmienity młody zespół ze wszech miar udanie podejmujący przede wszystkim chicagowskie tropy. Debiutancka płyta Wrocławian wyraźnie nawiązuje do tamtejszych tradycji i robi to w naprawdę dobrym stylu. Innym, mniej bezpośrednim odniesieniem jest trio Ellery’ego Eskelina z Jimem Blackiem na bębnach. Album przynosi raczej stonowany, ale nasycony jazz, przefiltrowany przez minimalistyczną, transową wrażliwość post-rocka i uzupełniony etnicznym kolorytem.
Muzycy nie muszą żyłować instrumentów by osiągnąć odpowiednią intensywność – co niewątpliwie świadczy o ich klasie.
 
Zespół gra w dość nietypowej konfiguracji – bez basu. Ten brak jednak wcale nie razi, a chwilami dzięki temu muzyka nabiera wręcz przyjemnej zwiewności. Skład podstawowy – perkusję, gitarę i saksofon – w kilku utworach uzupełniają partie marimby oraz tabli. Hipnotyzująca motoryka bębnów spotyka się z wnoszącymi powiew nostalgii oszczędnymi figurami gitary (w duchu Jeffa Parkera), a improwizujący w poetyce lirycznego free tenorzysta niekiedy wzlatuje w bardziej ekstatyczne rejony. Afrykańskie i orientalne wtręty czasem wypadają smakowicie, ale nie zawsze do końca przekonują.  

Tak czy owak album jest jednym z najlepszych debiutów na krajowej jazzowej scenie ostatnich kilku lat. Działalność zawiesił Łoskot i zaprzyjaźniony z autorami niniejszej płyty Robotobibok  – co prawda działa genialny duet Artura Majewskiego i Kuby Suchara (pod nazwą Mikrokolektyw), ale szkoda, że (przynajmniej na razie) nie usłyszymy ich w szerszym składzie. Miejmy nadzieję, że Ziemia Planeta Ludzi godnie wypełniać będzie pustkę po swoich kolegach.

Autor: Łukasz Iwasiński