Music Is

Bill Frisell

Nie jest to pierwszy solowy projekt zaproponowany przez jednego z najwspanialszych współczesnych gitarzystów. Część repertuaru na debiutanckim albumie „In Line” (1983 r.), gdzie wyłożył swoje credo artystyczne, dalej na eklektycznym „Ghost Town” (2000 r.) oraz na silnie ekspresyjnym „Silent Comedy” (2013 r.) Frisell wykonał w pojedynkę. Widać jednak, że po takie skromne instrumentalnie formy, lecz zróżnicowane stylistycznie, mistrz gitary sięga raczej rzadko. Jak sam przyznaje, preferuje grę zespołową, a projekty solowe są dla niego tak, jak samotne podróże, do których trzeba się należycie przygotować.

Nie jest więc zaskoczeniem, że niniejszy album w małym stopniu przypomina wymienione wyżej tytuły, jednakże natychmiast rozpoznajemy charakterystyczny styl wielkiego muzyka. Połowę płyty wypełniają znane wcześniej kompozycje gitarzysty, reszta ma tu swoją premierę. Frisell przedstawił cały materiał w formie dość minimalistycznej, finezyjnie ażurowej i ułożonej ze starannie dobranych tonów. Zgodnie z Davisowsko-Monkowską filozofią nie spotykamy tu dźwiękowych kaskad, a tylko nuty ważne, o pięknym wybrzmieniu. Rozciągnięta panorama muzyczna hipnotyzuje mocą przekazu, a nie nagromadzeniem efektów.

Właściwie proste melodie, które można kojarzyć ze stylem country, przybierają szaty mistrzowskiego wyrafinowania o jazzowym zabarwieniu. Niezwykle cennym jest dokonanie porównania interpretacji znanych utworów z wcześniejszymi wersjami, często zespołowymi. Najciekawiej wypadnie to dla czarującej kompozycji Frisella Rambler. Tutaj mistrz potraktował ją raz na wskroś progresywnie ubarwiając zapętleniami, raz z klasycznym pietyzmem. Kiedyś z Kennym Wheelerem przekazał w tej melodii cały romantyzm latynoskiego muzykowania, potem jej upajającą melancholię akompaniując Gabrieli, w końcu luzackie potraktowanie w jazz-rockowym marszu z Gingerem Bakerem i Charlie’m Hadenem. Takie umiejętności muzycznego kameleona, jakim jest Frisell, posiadają tylko nieliczni.

Autor: Cezary Gumiński