Seymour Reads The Constitution!

Brad Mehldau

Jakże inny to krążek od ostatniego, solowego albumu Brada Mehldaua „After Bach”. Wizja reinterpretacji bachowskiego kanonu w zestawieniu z autorskimi kompozycjami pianisty inspirowanymi muzyką Jana Sebastiana Bacha leży na kompletnie innym biegunie. Natomiast „Seymour…” to popis klasycznego jazzowego comba. Tutaj trzech wirtuozów świetnie obracających się w dosyć wysublimowanej estetyce, gdzie granice między gatunkami płynnie zacierają się, dokonuje spektakularnego pokazu jazzowej empatii. Ta muzyka jest w pewien sposób tak klarowna, że wręcz transparentna, ukazująca intencje i osadzone w kompozycjach emocje.

Osiem utworów, w tym zarówno autorskie lidera (Spiral, Ten Tune i utwór tytułowy), jazzowe standardy, ale i zapożyczenia z muzyki pop (Great Day Paula McCartneya i Beatrice Sama Riversa – to wszystko u Mehldaua osiąga nieczęsto spotykane w jazzie nasycenie. To, co mnie najbardziej zdumiewa w tym graniu, to fakt, że u Mehldaua nie czuje się szwów między jazzem a muzyką klasyczną – współczesną, ten stylistyczny ścieg jest niezauważalny, choć artysta balansuje jak linoskoczek między nutami i emocjami.

Mehldau stroni od ekscentrycznych sztuczek. Potencjał buduje na konsekwencji i elokwencji. Jego jazzowa erudycja sprawia, że nawet proste rzeczy osiągają artyzm ekstremalny. Amerykański pianista nie musi ogłaszać z każdą płytą kolejnej jazzowej rewolucji. Buduje swoją pozycję kreatywnością i solidnością. To jest wpisane w jego artystyczne motto.

Nie skupiam się na konkretnych utworach. Warto zwrócić uwagę na to, że każdy z członków zespołu współtworzy muzykę na tej płycie. Nie ma tu typowego podziału na solistę przy fortepianie i akompaniatorów w sekcji rytmicznej.

Autor: Piotr Iwicki