Miód na serce i trudne wybory

Monika Fabijańska

Panie Redaktorze,

Doszło do nas wydanie JAZZ FORUM z recenzją koncertu Mateusza Kołakowskiego i Dave’a Liebmana w nowojorskim klubie Jazz Standard, i piszę podziękować za pysznie miłe słowa pod naszym i moim adresem. Jak Pan wie, to zawsze miód na skołatane serce. Myślę o tym, że tamten dzień rozpoczynał ten nasz najbardziej dojrzały, niewyobrażalnie przepełniony sezon, a poniedziałkowy koncert Filharmonii Warszawskiej w Metropolitan Museum go zakończy. Dzieli te dwa dni może 10 tygodni, ale ocieram pot z czoła – niemal codziennie mieliśmy „coś”: festiwal teatralny, przeglądy Kantora i Wajdy, koncerty, i sama nie wiem jak ja się mogłam zgodzić, byśmy zrobili aż tyle! Ale poszło naprawdę świetnie, więc to zmęczenie z uśmiechem.
Większym jeszcze, kiedy się czyta takie miłe rzeczy.

Cieszę się także, że Mateusz dostał od Państwa świetną recenzję i zyskał uwagę. Długo z nim jeszcze tamtej nocy rozmawiałam i martwię się, że stoi na klasycznym dla swego wieku rozdrożu: grać chałtury, zarabiać i bawić się (bo przecież jestem taki zdolny), czy odeprzeć wszystkie pokusy i pójść drogą naprawdę trudną, która może się opłaci, a może nie? Młodzi ludzie często się nad tym zastanawiają i ja jakoś zawsze staram się popychać ich w tę drugą stronę. Myślę, że geniuszy rodzi się więcej, niż nimi zostaje. Po prostu talent nie wystarcza. Trzeba wyrzec się wszystkiego, a to wybór piekielnie trudny. Myślę o tym, jak potoczyła się kariera niezwykle zdolnego Leszka Możdżera.

Rozmawialiśmy też o takich wyborach dużo z Mikołajem Trzaską, który na tę „samotność” się zdecydował. Chcę, by cenili go ci, których on ceni i nic na to nie może poradzić. Pokazał tu wielką klasę, i został doceniony, w bardzo kameralnych gronach wyrobionych słuchaczy. Był też niezwykle wdzięczny, że daliśmy mu zagrać to, co chciał zagrać i z kim – tym razem jego partnerami byli Joe McPhee i Joe Rosen. McPhee’ego znałam, ale Rosen to szatan nie perkusista! Mam nadzieję, że będziemy go przywozić częściej.

Raz jeszcze dziękuje za miłe spotkanie, z nadzieją na następne i serdecznymi pozdrowieniami,
 
Monika Fabijańska
Dyrektor
Instytut Polskiej Kultury
w Nowym Jorku