As I Am

Alicia Keys

As I Am (Intro); Go Ahead; Superwoman; No One; Like You’ll Never See Me Again; Lesson Learned (feat. John Mayer); Wreckless Love; The Thing About Love; Teenage Love Affair; I Need You; Where Do We Go From Here; Prelude to a Kiss; Tell You Something (Nana’s Reprise); Sure Looks Good to Me
Muzycy: Alicia Keys, śpiew, fortepian, Wurlitzer, klawikord; Mark Batson, klawinet, programowane smyczki i perkusja; Steve Mostyn, gitara, gitara basowa; David Ryan Harris, gitara; Sean Hurley, gitara basowa; Trevor Lawrence Jr., Mark Robohm, Steve Jordan, perkusja i inni

Chyba nikogo nie trzeba przekonywać, że Alicia Keys jest jedną z najwybitniejszych wokalistek soulowych młodego pokolenia. Ta dziewczyna jest po prostu nieprzyzwoicie utalentowana. Pisze cholernie chwytliwe piosenki, znakomicie sobie akompaniuje na fortepianie, jest śliczna jak obrazek, no i jeszcze do tego ten głos! Po latach dominacji podobnych do siebie jak krople wody tancereczek udających, że śpiewają na syntetycznych podkładach, wypichconych przez często słynniejszych od nich samych producentów, już pierwsze nagranie Alicii Keys „Fallin’” było objawieniem. Na przekór panującej ówcześnie modzie nie wahała się ona zademonstrować silnego, ekspresyjnego głosu i wyraźnej inspiracji „niemodną” Arethą Franklin.
Trzecia studyjna płyta Alicji pokazuje, że obdarzona ona jest też niespokojnym duchem, który nie pozwala jej trzymać się jednego stylu, nawet jeśli dzięki niemu zdobyła wielką sławę i takież pieniądze. Natomiast kierunek jej ewolucji jest z pewnością zaskakujący i może ją kosztować utratę części fanów. Panna Keys już poprzednio pokazywała, że kręcą ją old-schoolowe brzmienia, ale tym razem poszła na całość.

Znaczna część utworów na tej płycie brzmi niemal jak soul-popowe nagrania Tamla-Motown czy nawet Dionne Warwick z lat 60. Niemal – bo smyczki czy dęciaki są tu jed-nak na ogół syntetyzowane a nie „live”. Nadaje to na przykład takiemu No One dość nie-zwykłe elektroniczno-dancehallowe brzmienie.

Autor: Marek Garztecki