Bro/Knak

Jakob Bro/Thomas Knak

Jakob Bro jest przede wszystkim kompozytorem, a dopiero w drugiej kolejności – gitarzystą. Przekonuje o tym na kilku ostatnich albumach, ale nigdzie nie jest to aż tak wyraźne jak na płycie najnowszej „Bro/Knak”.
To dwupłytowy album, który w założeniu ma pewien charakterystyczny dualizm – jest to całość połączona wspólną koncepcją i materiałem dźwiękowym. Jednak nie sposób nie zauważyć, że każda z tych płyt jest odrębną historią, mającą własne cechy.

Pierwsza z nich, zatytułowana „Bro”, to kompozytorski tour de force Duńczyka. Właściwie należałoby ją traktować jako rodzaj suity, choć poszczególne jej części są autonomicznymi utworami, to jednak wyraźnie widoczny jest ogólny zamysł całej płyty. Otwiera ją i zamyka temat Northern Blues Variation – najpierw grany solo przez pianistę Davida Virellesa, a później przez trio złożone z lidera na gitarze, Billa Frisella, kontrabasistę Thomasa Morgana, z towarzyszeniem chóru.

Dalej mamy piękną, klasyczną w formie i bardzo skandynawską w nastroju kompozycję Color Sample – zbudowaną na minimalistycznych frazach wiolonczeli, harfy i ambientowej gitarze lidera. Wspaniałym, arabeskowym solem popisuje się tu Kenny Wheeler.

Później następuje seria krótkich, niezmiennie atrakcyjnych melodycznie, utworów, o różnym charakterze, który czasem narzucają zaproszeni muzycy, jak w przypadku Roots, gdzie udział Frisella wprowadza klimat Americany.
Centralnym punktem tej płyty jest moim zdaniem Roots Piano Variation zagrana solo przez Paula Bleya. To ponad 16-minutowa improwizacja, prezentująca niepodrabialną pianistykę Bleya, żyjącą jakby w oderwaniu od wszelkich trendów, którą czaruje od wielu lat. Bley jest gdzieś pomiędzy Jarrettem, Evansem, Monkiem, a pianistami free. To swobodny, spontaniczny ciąg skojarzeń, dla których punktem wyjścia jest temat Jakoba Bro i jednocześnie najbardziej jazzowy fragment płyty.

Druga płyta „Knak” zawiera remiksy materiału dokonane przez muzyka ze sceny elektronicznej – Thomasa Knaka. Muzyka remiksowana jest z założenia twórczością autotematyczną. To swego rodzaju wariacje dokonywane przy pomocy studyjnych sztuczek, a także dodanych postprodukcyjnie dźwięków i beatów.

Autor: Marek Romański