Case Of Surprise

The Intuition Orchestra

Każda nowa płyta The Intuition Orchestra to wydarzenie, każdy koncert to mistrzowskie spojrzenie na świat awangardy, mitycznej krainy jazzu, trudnej w swojej definicji, wymagającej od odbiorcy otwarcia, zrozumienia, eksperymentatorskiej czasem odwagi i chęci uczestnictwa w ścieraniu się kompletnie odległych od siebie muzycznych światów. Bo w muzyce zespołu zawsze obecne są elementy jazzu, klasyki, elektroniki, coraz silniej akcentowane pierwiastki wspomnianej awangardy, z wyraźnymi inspiracjami muzyki świata. Ale wszystko to może być zburzone w sekundę, gdy na pierwszy plan przedostają się połączenia dźwięków ostre, wręcz nieprzyjemne, dzikie, czasem psychodeliczne.

W tym świecie chaosu jest i doza wyciszenia (Blue Darkness Will Cover All of Us Anyway), nieco nerwu współczesnego świata (And Then It Begins) oraz klasycznego ujęcia formy (But Nobody Here Only Weyoutbey). Ten drobny wycinek stanowi jedynie fragment trwającej blisko czterdzieści cztery minuty suity, na którą składa się dwadzieścia jeden krótszych form, tylko w jednym z przypadków przekraczających cztery minuty.

Na czele tej „Intuicyjnej Orkiestry” stoi od samego początku Ryszard Wojciul (głównie saksofonista i klarnecista), niegdyś członek zespołów Róże Europy czy Sztywny Pal Azji, współtwórca kilku awangardowych projektów, od kilku lat jeden z szefów czołowej jazzowej wytwórni For Tune. Stały skład zespołu z Bolesławem Błaszczykiem i Jackiem Alką błyszczącym na perkusji w wielu z tych kompozycji uzupełniają dwie młode wokalistki. Ich głosy są tu traktowane jak instrumenty, z szeroką paletą środków ekspresyjnych, czasem zawodzących, drażniących, innym razem kojących, czarujących i niezwykle mocnych w swoim przekazie. Całość dopełnia, znany przede wszystkim z zespołu Pulsarus, Dominik Strycharski, który podłączając swoje instrumenty do własnej konstrukcji maszynerii uzyskuje jedyne w swoim rodzaju brzmienie.

„Case Of Suprise” to album trudny, zniewalający, mocno improwizowany, ale jednak zamknięty w swojej formie. Sugeruje to także wspo-mniane dwadzieścia jeden utworów noszących tytuły, które kolejno składają się na wersy poematu autorstwa jednej z wokalistek, Marty Grzywacz. To album, który zyskuje za każdym kolejnym przesłuchaniem.

Autor: Adam Dobrzyński