Convergence

Malia & Boris Blank

Malia to kobieta wyjątkowa, silna a zarazem doświadczona przez los. Kolejna, która poddała się mastektomii. I pięknie, odważnie o tym opowiadająca. Niedawno w rozmowie ze mną powiedziała: „Kiedy patrzę na to z perspektywy kobiet z zachodniej części Europy, myślę, że otrzymałyśmy szczególne przywileje. Musimy tylko być na nie otwarte, czyli badać piersi, chodzić do lekarza i co najważniejsze, słuchać samych siebie i własnego ciała, bo ciało może ci dużo powiedzieć. Więcej niż lekarz.”

Na poprzedniej, świetnie przyjętej, płycie „Black Orchid” pokazywała poprzez utwory Niny Simone, jakie dla kobiet najważniejsze są wartości, jak powinny bronić swoich racji, walczyć z przeciwnościami losu. A potem samej przyszło jej zmagać się… o życie.

Najnowsze dzieło „Convergence” to dwa kroki naprzód w muzycznym rozwoju artystki. Płytę przygotowała wspólnie z Borisem Blankiem dzięki któremu jazz i elektronika odnajdują wspólny mianownik współtworząc soundtrack do nieistniejącego filmu. O swojej współpracy z połową duetu Yello powiedziała mi, że: „Ta płyta, to efekt naszej wspólnej pracy, a nie wkład tylko jednego z nas. Byliśmy bardzo zaangażowani w ten projekt, a rezultat jest świetny. Nie było między nami żadnych pytań, żadnych antagonizmów, ani trudności – wszystko działało tak jak powinno”.

To słychać w każdym z jedenastu utworów. Od pierwszych dźwięków klimatycznego Celestial Echo, poprzez tajemniczy Embraceable Moon czy przebojowy I Feel It Like You mamy do czynienia z najwyższej próby muzycznymi propozycjami. Boris odpowiada za muzykę i aranżacje, a także produkcję, Malia za śpiew i teksty. A mówią one o tym, co czuła po postawieniu przez lekarzy diagnozy i o tym, jak przeszła przez leczenie. O jej relacji z mężem, córką, o muzycznych fascynacjach, a wśród nich pojawia się Elvis Presley! Teksty przedstawiają także rodzinę artystki, siostry i brata. Malia powraca też pamięcią do rodzinnego Malawi, zdecydowanie rozliczając się z przeszłością.

Kiedy słuchamy Touching Ghosts wystarczy zamknąć oczy a nasza wyobraźnia zacznie projekcję nienazwanego filmu, którego reżyserem mógłby być sam David Lynch. Wspomniany wcześniej Presley, w zupełnie nowatorski sposób znajduje ujście za sprawą reinterpretowanego przeboju Fever, gdzie muzyczne doświadczenie Blanka z macierzystego Yello, doskonale współgra z silnym, uwodzicielskim i wręcz hipnotycznym głosem Malii.

Autor: Adam Dobrzyński