Wytwórnia: GroundUP Music 02547851222 (dystrybucja Universal)
Tarova; Semente; Gemini; Grown Folks; Beep Box; Go; The Simple Life; Palermo; Big Ugly
Muzycy: Cory Henry, Bill Laurance, Justin
Stanton i Bobby Sparks, instr. klawiszowe; Zach Brock, skrzypce; Bob Lanzetti, Mark Lettieri, Chris Mc
Queen, gitary; Jay Jennings, trąbka, flugelhorn; Mike „Maz” Maher,
trąbka, śpiew; Chris Bullock, saksofon tenorowy, flet, flet altowy, klarnet
basowy; Bob Reynolds, saksofon tenorowy; Michael Leauge, gitara basowa, ukelele
bas, Moog bas, piccolo bas, gitara barytonowa; Jason „J.T.” Thomas, Robert
„Sput” Searight, Larnell Lewis, perkusja; Nate Werth, Keita Ogawa, Marcelo
Woloski, instr. perkusyjne
Recenzję opublikowano w numerze 7-8/2016 Jazz Forum.
Culcha Vulcha
Snarky Puppy
Najnowszy krążek znakomitego zespołu prezentuje wszystkie atuty, za które się go tak bardzo ceni. Niebanalne aranżacje, bogactwo sonorystyczne, świetne improwizacje, energetyczne pulsacje, przeciwstawianie brzmień bigbandowych przebiegom kameralnym i zróżnicowany wyrazowo repertuar. Ich estetyka dźwiękowa, skompilowana m.in. z funky, jazzem, rockiem, smooth jazzem, muzyką etniczną i World Music, doskonale odpowiada dzisiejszym oczekiwaniom odbiorców wobec muzyki dojrzałej artystycznie, ale zarazem niewymagającej szczególnego skupienia podczas słuchania.
Na „Culcha Vulcha”, jak w kalejdoskopie, zmieniają się stylistyczne odniesienia, a elektronika, bogate instrumentarium i wielkie umiejętności muzyków pozwalają grupie kształtować te elementy bezbłędnie. A jednak to szerokie spektrum inspiracji, ogromna erudycja i, wydaje się nieograniczona, swoboda wypowiedzi, czynią w tym nagraniu pewien rys nonszalancji. Brakuje w grze łobuzerki, przeładowane pomysłami aranżacje ograniczają swobodę wypowiedzi, a nadmiar pomysłów trochę przytłacza.
Wydaje się, że Snarky Puppy sięgając po wzorce The Brecker Brothers, Steps Ahead i Yellowjackets przedobrzyło faktury kosztem ekspresji. Ale i tak, mimo wszystko, jest to, żeby zacytować tytuł powieści Kurta Vonneguta: „Śniadanie mistrzów”.
Autor: Piotr Kałużny
