Ghost Song

Cécile McLorin Salvant

Kto wie, może Cécile McLorin Salvant albumem „Ghost Song” przekracza granicę tego, co zwykliśmy nazywać „wokalistyką jazzową”? A jeśli nie, byłby to triumf tego idiomu, oznaka jego żywotności i otwartości na świat. Już pierwszy utwór, zaśpiewany (podobnie jak ostatni) a cappella w kościele w tradycyjny irlandzkim stylu sean-nōs, zapowiada, że to nie będzie płyta, jakich wiele. Mnogość konwencji i technik wokalnych oszałamia: kołyszące R&B, piosenka kabaretowa, gospelowy zaśpiew rodem z Alabamy, popowy przebój z lat 70, americana z gitarą graną slide’em…

Bez obaw, to nie są tanie stylizacje czy niedojrzały eklektyzm. Cécile jest tak silną osobowością, że może iść, gdziekolwiek zechce, nigdzie się nie zgubi i zawsze pozostanie sobą. Po prostu różnorodność jest chyba naturalnym środowiskiem dla Amerykanki, której matka była Francuską, ojciec Haitańczykiem, która w domu nasiąkała jazzem i muzyką z Karaibów, a w Konserwatorium Dariusa Milhauda w Aix-en-Provence studiowała śpiew klasyczny i barokowy.

Zresztą nie samo przekraczanie stylistycznych granic jest najważniejsze w tym nagraniu. Jazzowy rdzeń muzyki Salvant jest jednak bardzo mocny i na pewno dominuje w drugiej części płyty. Dla miłośnika jazzu ucztą będzie nie tylko słuchanie, co oczywiste, śpiewu liderki, ale również zespołowego drugiego tła. Szczególnie świetną pracę wykonuje Sullivan Fortner, były pianista Roy Hargrove’a, pokazujący się na tym albumie jako fenomenalny akompaniator.

Pracując nad „Ghost Song” wokalistka pozwoliła sobie, jak sama mówi, na akceptację tego, co w niej samej ekscentryczne i szalone. Według niej centralnym utworem płyty jest skondensowany, naładowany emocjami I Lost My Mind, napisany w szczycie pandemii, w którym na robotyczne repetycje tekstu nakłada się narastające, eksplodujące ostatecznie, potężne brzmienie organów kościelnych. Takich nietuzinkowych aranżacyjnych pomysłów czy niewielkich, ale smakowitych produkcyjnych rodzynków można znaleźć na albumie jeszcze wiele.

Zestaw autorskich kompozycji Salvent dopełniają ciekawe wybory repertuarowe: Until, jedna z tych piosenek Stinga, która mogłaby zostać standardem jazzowym, Wuthering Heights z debiutanckiego singla Kate Bush, genialnie zaaranżowany drobiazg Otimistic Voices z filmowego musicalu „Czarnoksiężnik z krainy Oz” z 1939 roku, The World Is Mean z „Opery za trzy grosze” Brechta i Weila, stara angielska pieśń folkowa Unquiet Grave oraz… No Love Dying autorstwakolegi po fachu, wokalisty Gregory’ego Portera.

W 2020 roku Cécile McLorin Salvant zdobyła stypendium Nagrody MacArthurów, nazywane „grant geniuszy”. W przeszłości kapitule słynnej nagrody zdarzały się już wybory dyskusyjne lub zwyczajnie nietrafione. Tym razem na pewno się nie pomyliła.
Tomasz Gregorczyk

Autor: Tomasz Gregorczyk