Golden Lady

Beata Pater

Po serii „kolorowej” „Black”, „Blue” oraz „Red”, która wcale nie została zamknięta, tym razem Beata Pater postanowiła interpretować standardy w　oprawie akustycznej – często minimalistycznej, delikatnej, wręcz ulotnej.

Album „Golden Lady” jest bardzo eklektyczny. Utwór tytułowy to nagranie pożyczone od Stevie’ego Wondera. W　niedawno udzielonym mi wywiadzie artystka podkreślała, że wybór utworu z jego dorobku to rzecz karkołomna, nieoczekiwana i nigdy wcześniej nie sądziła, że kiedykolwiek odważy się zaśpiewać jego kompozycję. Jednak efekt finalny, poprzez dodanie własnych partii melodycznych i aranżacji, wyszedł fantastycznie.

Czy będzie to swingujący Save Your Love for Me Buddy’ego Johnsona, czy przejmujące The Day It Rained Chuvy – za każdym razem głos Beaty cechuje lekkość frazowania, staranność interpretacyjna oraz emocjonalne podejście do kompozycji. W kilku przypadkach, jak wspomnianym Golden Lady czy Wild Is the Wind Neda Washingtona i Dimitri Tiomkina, można uwierzyć, iż są to piosenki specjalnie napisane dla naszej wokalistki.

I Don’t Remember Ever Growing Up Artie’ego Butlera odchodzi od wzorowego dotychczas wykonania Andy’ego Williamsa. Beata ma niebywały dar, który pozwala jej tchnąć nowe życie w czasem skostniałe już kompozycje.

Niebagatelną rolę w całym tym przedsięwzięciu odgrywa sprawdzony duet ulubionych muzyków artystki. Hiromu Aoki na fortepianie i Buca Necak na kontrabasie nie tylko akompaniują wokalistce, ale jeśli tylko nadarza się okazja, przejmują rolę muzycznych wirtuozów – tak dzieje się w This Is All I Ask i Someone to Light Up My Life.

„Golden Lady” to jedna z najciekawszych polskich pozycji minionego roku. Szkoda, że tak trudno w Polsce dostępna. Podobno w szufladzie Beaty Pater czekają na publikację kolejne odsłony akustycznych nagrań tria. Nie mogę doczekać się na ciąg dalszy.

Autor: Adam Dobrzyński