Grateful

Thärichens Tentett

Peace of Mind; Give Your Heart a Break; Keep It Yourself; Tell Me That You Love Me Still; Hold Me Fast; Grateful; Kitty; How High the Moon – Song of My Heart; My Here and Now; Duet for One; All Gone Now; Why
Muzycy: Nicolai Thärichen, fortepian, bandleader; Michael Schiefel, śpiew; Sven Klammer, trąbka, flugelhorn; Jan von Klewitz, saksofon altowy i sopranowy, klarnet; Andreas Spannagel, saksofon tenorowy, flet; Nikolaus Leistle, saksofon barytonowy, klarnet basowy; Sören Fischer, puzon; Kai Brückner, gitary; Johannes Gunkel, bas; Kai Schönburg, bębny

Nicolai Thärichen to pochodzący z Berlina kompozytor, pianista, aranżer i, w szerokim sensie tego słowa, bandleader. Ma on do dyspozycji tentet złożony z wybitnie utalentowanych berlińskich muzyków, ze zjawiskowym wokalistą Michaelem Schiefelem na czele.

Teksty do większości utworów zostały napisane przez słynnego szkockiego wizjonera psychiatrii Ronalda D. Lainga, uważanego za kontestatora oficjalnej doktryny i łączonego z antypsychiatrią. Zainteresowanych odsyłam do odpowiednich artykułów w Internecie oraz książek, tu tylko nadmieniam, że chodzi o bardzo ciekawą i nietuzinkową postać. Nie po raz pierwszy wykorzystano jego teksty do projektu muzycznego, uczynili to już w 1978 r. kompozytorzy Ken Howard i Alan Blaikley. Tym razem mamy do czynienia z zupełnie nowym muzycznym opracowaniem tekstów Lainga, w którym nacisk położono w równym stopniu na jakość kompozycji i aranżacji, jak i na ukazanie przesłania tekstów.

Wszystko mi się na tej płycie podoba. Utwory są napisane z polotem, finezją, zgodnie z najlepszymi tradycjami zarówno muzyki bigbandowej, jak i klasycznej. Błyskotliwe aranżacje Thärichens Tentett wykonuje z oszałamiającą lekkością i karkołomną wirtuozerią. Nie sposób też nic zarzucić partiom solowym (obok fortepianu lidera szczególnie zachwycił mnie saksofon i flet Andreasa Spannagela).

Muzyka na „Grateful” zadaje także kłam tezom o braku poczucia humoru niemieckich artystów. Utwory skrzą się tu od subtelnych i inteligentnych żartów muzycznych, w rodzaju rozbijania powagi kompozycji nagłymi odjazdami w stylu free, bądź wykorzystania hip-hopu (np. w Keep It Yourself).

W repertuarze płyty znalazło się także miejsce dla dwóch standardów: How High the Moon Morgana Lewisa do tekstu Nancy Hamilton oraz I Let a Song Go Out of My Heart Duke’a Ellingtona. Oba równie znakomicie zaaranżowane przez Thärichena.

Na osobną uwagę zasługuje śpiew Michaela Schiefela. To jeden z najciekawszych wokalistów, jakich usłyszałem w ostatnich latach. Dysponuje oryginalną barwą, szeroką skalą głosu, a wszystko to wsparte jest nienaganną techniką wokalną. Dzięki niemu teksty Lainga wchodzą w osobistą relację pomiędzy artystą a słuchaczem, stają się poruszające, a jednocześnie ściśle splecione z materią muzyczną.

Autor: Marek Romański