Overnight Tales

Mateusz Gawęda

Kiedy tworzę listę muzyków, dla których miniony rok był dobry, którzy zaznaczyli się najbardziej w krajobrazie polskiego jazzu, to wiem, że musi tam znaleźć się miejsce dla Mateusza Gawędy. Jego obecność w licznych projektach (m.in. Silberman and Three of the Perfect Pair, PeGaPoFo, czy Cracow Jazz Collective) uświadomiła nam, że pojawił się u nas kolejny świetny pianista.

Debiutancki album tria Gawędy to spełnienie wiązanych z nim nadziei, a także dowód, że jako lider i kompozytor wypada równie znakomicie. „Overnight Tales” to bodaj najmniej awangardowe z jego dotychczasowych dokonań. Płyta utrzymana jest w konwencji – szeroko rozumianego – głównego nurtu współczesnego jazzu. Oznacza to, że pianista swobodnie porusza się w całej tradycji jazzowej, włącznie z free jazzem, a także – co dziś jest już normą – potrafi łączyć ją z tradycją klasycznej pianistyki.

Sześć, wypełniających album kompozycji lidera, zgodnie z tytułem krążka, ma w sobie coś z atmosfery noir. Najlepiej też słucha się ich wieczorem, kiedy nic nas nie rozprasza i możemy im poświęcić pełną uwagę. To muzyka natchnionego artysty-erudyty, który wie, że melodyjne tematy przyciągają uwagę słuchacza, ale też, że można je poprowadzić w stronę impresjonistycznych, tajemniczych akordów, szybkich, dynamicznych pasaży, czy wreszcie fragmentów abstrakcyjnych, ekspresjonistycznych. Jego gra zaskakuje bogactwem środków i jednocześnie smakiem i elegancją w ich doborze.

Kolejnym zaskoczeniem jest niemal organicznie związana z grą Gawędy sekcja rytmiczna. Alan Wykpisz i Grzegorz Pałka nigdy nie wysuwają się na plan pierwszy, a jednocześnie idealnie budują napięcie i tworzą przestrzeń dla fortepianu. Bez nich trudno by było sobie wyobrazić tę muzykę.

Autor: Marek Romański