Palm-istry

Adam Palma

Choć nazwisko Adama Palmy znane jest w Polsce przede wszystkim wąskiemu gronu krytyków muzycznych i fanów gitarowej muzyki akustycznej, to muzyk ten z powodzeniem mógłby zostać uznanym za ambasadora polskiej gitary na świecie. Ten włocławski instrumentalista, urodzony w połowie lat 70. i przez pierwsze lata edukacji muzycznej borykający się z realiami braku dostępu do podstawowych materiałów i wiedzy, dzięki ogromnej pracy i talentowi dotarł na światowe sceny, na których występuje w towarzystwie takich gigantów jak Biréli Lagrène, Tommy Emmanuel, czy Al Di Meola. Co więcej, z dwoma ostatnimi zaprzyjaźnił się i regularnie jamuje, a przez krytyków fachowej prasy światowej uznawany jest za muzyka tej samej klasy. Jednocześnie wykłada na University of Salford w Manchesterze i przygotowuje się do obrony pracy doktorskiej.

„Palm-istry”, trzecia z kolei solowa płyta Adama, to zapierająca dech w piersiach podróż przez świat inspiracji i fascynacji gitarzysty, a jednocześnie niesłychanie błyskotliwy przegląd stylów, konwencji i gatunków muzycznych, w których Adam się porusza. Zjawiskowy okazuje się również wachlarz technik – muzyk perfekcyjnie opanował tak różnorodne sposoby wydobycia dźwięku jak kostkowanie, thumb-picking i gra opuszkami palców, swobodnie przechodząc pomiędzy każdym z nich. I nie ma tu mowy o jakiejkolwiek przesadzie – biegłość techniczna operowania wymienionymi technikami poraża precyzją i dokładnością. Jednocześnie frazy są niewymuszone, gra muzyka jest lekka i wybitna pod względem artykulacyjnym, a każdy dźwięk potrzebny i uzasadniony. Gitarzysta posługuje się przy tym doskonałym smakiem i wyczuciem, kaskady dźwięków równoważąc subtelnymi i oszczędnymi frazami. Mimo takiej różnorodności, zarówno w warstwie wykonawczej, jak i kompozycyjnej, płyta jest przemyślaną, spójną całością, podejmującą inteligentną grę ze słuchaczem, erudycyjną, szczerą i dowcipną. Spośród jedenastu kompozycji, które znalazły się na „Palm-istry”, siedem z nich jest autorstwa Adama. Prócz nich znajdziemy hołd dla Hendriksa, Reinhardta oraz dwa nasze ro­dzime, popkulturowe firmowe evergreeny Stawka większa niż życie i 07 zgłoś się.

Autor: Konrad Żywiecki