Saxesful Vol. II

Piotr Schmidt Quartet

Zawartość płyty „Saxesful Vol. II” nie jest niczym innym, jak materiałem pozostałym z sesji nagraniowych do płyty „Saxesful”, która ukazała się w 2018 roku. Zresztą już przy okazji tamtej premiery Piotr Schmidt zapowiadał wydanie kontynuacji. Słuchając jego nowego wydawnictwa mam mieszane uczucia. Z jednej strony to album nagrany z bardzo dobrym kwartetem i znakomitymi gośćmi, z drugiej jednak – powtórzenie pomysłu, który już przy części pierwszej nie grzeszył oryginalnością. Rozumiem zamysł przyświecający liderowi. Poprzez nagranie standardów z zaproszonymi czołowymi polskimi saksofonistami, będącymi przy okazji przedstawicielami różnych pokoleń, nasz trębacz chciał oddać hołd najbardziej znaczącej epoce w muzyce jazzowej, polskiej scenie i zgłębić własną fascynację saksofonem.

Jednak ani zestaw utworów nie jest szalenie oryginalny, ani ich aranżacje szczególnie się nie wyróżniają. „Saxesful Vol. II” to kawał rzetelnie zagranego jazzowego rzemiosła, którego słucha się bardzo przyjemnie, ale które nie budzi głębszych emocji, ani nie odkrywa przed słuchaczem nowego oblicza świetnie znanych kompozycji. Choć oczywiście album ma udane momenty, jak chociażby otwierający Caravan nagrany z udziałem Henryka Miśkiewicza. Innymi wyróżniającymi się fragmentami są Shorterowskie Footprints zarejestrowane ze Zbigniewem Namysłowskim oraz solowa partia kontrabasu w kończącym płytę Ach, śpij kochanie. Jednak to zdecydowanie zbyt mało, by w pełni zachwycić się albumem, który potraktować należy chyba raczej jako suplement do części pierwszej niż samodzielne wydawnictwo.

By jednak być sprawiedliwym, muszę zaznaczyć, że ten album stanowi spełnienie pewnego zamysłu i doprowadzenie go do końca, a konsekwencja w realizacji założenia zasługuje przecież na docenienie.

Autor: Rafał Zbrzeski (Radio Kraków)