Sky Blue

Maria Schneider

The „Pretty” Road; Aires de Lando; Rich’s Piece; Cerulean Skies; Sky Blue 
Muzycy: Maria Schneider Orchestra

Nowe nagrania Marii Schneider nie pojawiają się na rynku zbyt często. Amerykańska artystka dba o staranne przygotowanie swoich płyt, co okazuje się dobrą strategią, gdyż jak dotąd wszystkie jej wydawnictwa spotkały się z dużym zainteresowaniem zarówno ze strony krytyków, jak i słuchaczy. Można by powiedzieć, że w tej oszczędności przypomina swojego mistrza, Gila Evansa, który również nie nagrywał wiele, ale większość jego studyjnych płyt zapisało się w historii jazzu. W ostatnich latach Schneider wzięła również sprawy w swoje ręce, jeśli chodzi o produkcję i dystrybucję płyt. Prowadzi ją przez własną stronę internetową ArtistShare, na której znaleźć już można także nagrania innych ważnych dla jazzu wykonawców, np. Jima Halla. Można tam również otrzymać w formie elektronicznej nagrania koncertowe lub też nagrania, które nie zmieściły się na oficjalnych płytach, a zatem to miejsce powinni odwiedzać kolekcjonerzy.

Tytuł najnowszej płyty Marii Schneider „Sky Blue” dobrze oddaje jej klimat. Można by powiedzieć – choć nie wiem, czy taki był zamiar artystki – że zapisana na niej muzyka to swego rodzaju opis pogodnego, bezchmurnego nieba. Niewiele jest w niej zakłóceń tej pięknej pogody, a burze nie pojawiają się wcale. Jeśli ktoś śledzi rozwój Schneider, począwszy od pierwszych płyt nagrywanych dla niemieckiej Enji, to zapewne zauważy, że jej kompozycje stały się bardziej „uładzone”, spokojne, niekiedy nawet prawie pastelowe. Nie oznacza to jednak, że są przez to monotonne. Ich różnorodność płynie jednak przede wszystkim z odcieni brzmieniowych, nieraz bardzo subtelnych i oryginalnych, z ich bogactwa rytmicznego i harmonicznego.

Na płytę składa się pięć kompozycji Schneider. Warto przypomnieć, że najobszerniejsza z nich, ponad 20-minutowa Cerulean Skies, została w tym roku wyróżniona nagrodą Grammy za najlepszą kompozycję instrumentalną (to już druga taka nagroda w karierze Marii Schneider, pierwszą otrzymała za album „Concert In The Garden”). Uwagę zwraca również fakt, że jest to jedyny utwór na płycie, który ma więcej niż jednego solistę (dokładnie mówiąc trzech: Donny’ego McCaslina na tenorze, Gary’ego Versace na akordeonie i Charlesa Pillowa na alcie). Dodam dla porządku, że w pierwszym utworze, The „Pretty” Road solistką jest grająca na trąbce Ingrid Jensen, w Aires de Lando na klarnecie gra Scott Robinson, Rich’s Piece to utwór napisany dla tenorzysty Richa Perry’ego, a w tytułowym Sky Blue na sopranie gra Steve Wilson.

Kilka słów warto poświęcić nagrodzonemu Cerulean Skies. Według słownika „cerulean” to „modry, błękitny”, a zatem również tytuł tego utworu nawiązuje do głównej, anonsowanej w tytule idei całej płyty. Podobnie jak Oliver Messiaen w muzyce klasycznej, inspiracją dla muzycznego języka Marii Schneider jest śpiew ptaków. Utwór zaczyna się naśladowaniem tego śpiewu przez różne instrumenty i dopiero z niego wyłania się temat kompozycji, który ilustruje budzenie się do życia świata przyrody. Najbardziej energiczne solo Donny’ego McCasli-na obrazuje lot ptaka, który wzbija się w niebo i w końcu niknie gdzieś na horyzoncie. Percepcja muzyki Marii Schneider wymaga raczej wyciszenia się i skupienia. Mogę jednak zapewnić, że ten duchowy wysiłek zostaje nagrodzony.

Autor: Jarosław Merecki