Sundial

Jachna, Tarwid, Karch

Wojtek Jachna wyrósł w kręgu muzyków ze sceny yassowej. W swych licznych projektach nie stroni od eksperymentów z elektroniką (vide recenzowana także w tym numerze płyta nagrana w duecie z Jackiem Buhlem). Na „Sundial” jednak prezentuje się w zupełnie akustycznym wydaniu. Można śmiało powiedzieć, że to nowa jakość na artystycznej ścieżce tego artysty. Trębaczowi towarzyszy tu dwóch bardzo młodych, ale solidnie wykształconych, aktualnie studiujących w kopenhaskim Rytmisk Musikkonservatorium, muzyków – pianista Grzegorz Tarwid (rocznik 1994) i perkusista Albert Karch (rocznik 1993).

Trio wykreowało własny styl, łącząc jazz ze spuścizną romantyzmu, impresjonizmu, a także minimalizmu. To muzyka skoncentrowana na szczególe, wyrafinowana, urzekająca poetyckim klimatem, choć w sumie niełatwa. Pod melancholijną powierzchnią kryje się podskórna nerwowość staccatowych fortepianowych fraz – jednocześnie pełnych dramatyzmu i subtelności. Gra perkusisty jest szalenie eteryczna, ale momentami pełna napięcia, rozedrgana. Partie Jachny – matowe, liryczne, lecz nieoczywiste; niekiedy nabierają ekspresji, albo wiją się chimerycznie, nie tracąc jednak nigdy porozumienia z pozostałymi instrumentami. Niektóre utwory powracają w dwóch, a nawet trzech wersjach, dzięki czemu zespół może wyeksponować intrygujące formalne eksperymenty. Wrażenie robi kunszt, precyzja zgrania instrumen-talistów.

W sumie to dojrzała (zważywszy fakt, że dwóch członków tria ma niewiele ponad 20 lat), wysublimowana, pozbawiona cienia efekciarstwa, dość wymagająca muzyka. Mam nadzieję, że to nie jednorazowa przygoda tego składu.

Autor: Łukasz Iwański