Uprising

Miles Mosley

„Uprising” Milesa Mosleya – innowacyjnego kontrabasisty, przez wielu nazywanego basowym Hendriksem – to pierwszy po kapitalnym „The Epic” Kamasiego Washingtona album, który pochodzi z legendarnych już sesji kolektywu The West Coast Get Down z Los Angeles (do dziś ukazały się jeszcze płyty Ronalda Brunera Jr, Thundercata, czy Camerona Gravesa). Bardzo krótko po wydaniu „opus magnum” uduchowionego saksofonisty padały zapowiedzi, że renesans jazzu w wykonaniu muzyków z Kalifornii dopiero się rozpoczyna. Wszyscy zachodzili w głowę, kto będzie następny i w jaką stronę pójdą pomysły poszczególnych członków zespołu. 

Na koncertach oktetu Kamasiego w Berlinie i we Wrocławiu, których byłem świadkiem, Mosley wyróżniał się dość oryginalnym stylem ubioru, jak i wybitnymi umiejętnościami operowania kontrabasem. Dostawał dla siebie dużo miejsca, dlatego przedpremierowo można było posłuchać kompozycji z nadchodzącego „Uprising” (np. świetny Abraham). 

Tuż przed premierą albumu ukazał się drugi singiel Lion i stało się jasne, że Mosley przygotował dla słuchaczy krążek pełen piosenek. Klimat „Uprising” jest zupełnie inny niż ten, którego doświadczyliśmy na „The Epic”, mimo iż wykorzystywane środki są takie same. Basista zrezygnował z długich kompozycji i uduchowionego jazzu na rzecz soulowo-rockowo-popowych piosenek (L.A. Won’t Bring You Down to chyba najciekawsza propozycja). Studyjne wersje nie wywierają takiego wrażenia, jak te prezentowane na koncertach, które rozbudowane są o szalone i energetyczne improwizacje. Tym samym na albumie brakuje komponentów, na które liczyłem najbardziej. Doceniam siłę charakteru Milesa Mosleya i jego przemożną chęć do prezentowania swoich upodobań muzycznych, ale jego album mnie rozczarował. 

Autor: Sebastian Jóźwiak