When I Love

Christoph Titz

Trust Me; Perception; The Deal; Mats; Two of a Kind; Easy Living; When I Love; Con-trary to Reason; Damask; Father’s Place; Train of Ideas; Poranna kawa; Necati
Muzycy: Christoph Titz, trąbka, instr. klawiszowe, programowanie; Philip Niessen, gi-tary; Christian von Kaphengst, kontrabas; Marc Lehan, Jonas Burgwinkel, perkusja; Afra Mussawisade, perkusja, instr. perkusyjne; i inni

Trudno jednoznacznie zaklasyfikować muzykę, jaką przedstawia na swej najnowszej płycie niemiecki trębacz Christoph Titz. Z jednej strony mamy tu jazzową trąbkę lidera, z drugiej, elementy world music (z m.in. orientalnymi wtrętami), współczesne rytmy, studyjne „nakładki”, brzmienia elektroniczne i równoważące je barwy akustyczne (gitara, skrzypce, altówka, wiolonczela, instrumenty egzotyczne). Nie do końca jazzowa jest też forma kolejnych utworów; kompozycje Titza nie dają się rozczłonkować na temat i solówki grane przez niego i członków zespołu; muzyka przez cały czas krąży wokół tematu, zaś po wyczerpaniu się pewnego tkwiącego w nim potencjału, zostaje po prostu wyciszona (nie jest to regułą). Ważne, że wszystkie kompozycje są bardzo zwarte, operują dość prostymi środkami (rytm, harmonia) i tworzą jednolity klimat, budzący skojarzenia z muzyką filmową. Gdyby ktoś jednak podjął się próby zdefiniowania stylistyki albumu, to bez większej przesady mógłby stwierdzić, iż mamy czynienia z jakąś lżejszą odmianą europejskiego jazzu skierowanego do szerokiego grona odbiorców, gdzie na pierwszym planie słychać trąbkę (lub flugelhorn) operującą czystym, miękkim, właśnie europejskim, dźwiękiem, gdzie ekspresja jest nieco wyciszona, gdzie dużą rolę odgrywa kolorystyka.

Najważniejszym elementem jest tu z pewnością melodyka, przybierająca postać bardzo nastrojowych, wpadających w ucho tematów, które Christoph rozwija w formę dźwiękowych opowieści, opierając się na bazie harmonii utworów; ten narracyjny charakter gry, opowiadanie historii dźwiękami trąbki, jest bardzo charakterystyczne i mówi dużo o wrażliwości oraz emocjonalnym zaangażowaniu artysty.

Autor: Bogdan Chmura