Young At Heart

Ida Sand

Twórczość obchodzącego w 2015 roku swe 70-te urodziny Neila Younga to materiał specyficzny. Śpiewane przez gitarzystę utwory pełne są poetyki i filozoficznych tekstów, a jednocześnie charakteryzują się wyjątkową prostotą wyrazu. Jego wysoki choć szorstki głos, tak doskonale wyrażający emocje, należy do najbardziej charakterystycznych i rozpoznawalnych przez miłośników muzyki rockowej. Do najsłynniejszych przebojów Neila Younga należą: Helpless, Old Man, Cinnamon Girl, czy Hey Hey, My My, a także nagrana pod szyldem Crosby, Stills, Nash & Young, interpretacja pomnikowej pieśni Joni Mitchell Woodstock, pochodząca z genialnej klasycznej płyty „Deja Vu” (1970). Wszystkie te utwory znajdziemy na płycie o dwuznacznym tytule „Young At Heart”. Nie jest to jednak kolejna kompilacja nagrań kanadyjskiego folk-rockowego barda, lecz zrealizowany w jazzowym duchu zbiór transkrypcji piosenek z bogatego dorobku artysty.

Z takim przedsięwzięciem zmierzyła się szwedzka wokalistka Ida Sand, poświęcając swój czwarty album własnym adaptacjom trzynastu utworów z repertuaru Younga. To odważne wyzwanie, bowiem te utwory w swych pierwotnych wersjach, do których od lat jesteśmy przyzwyczajeni, emanowały tak charakterystycznym „brudem” i garażowym brzmieniem, jakiego przełożenie na język jazzowej wokalistyki, zdaje się niemożliwe.

Nazywana przez krytyków „białą królową soulu XXI wieku”, artystka nie stara się na szczęście mierzyć z oryginalnymi wersjami, lecz filtruje je przez pryzmat własnego indywidualnego stylu. Dzięki temu po tę płytę z powodzeniem sięgnąć mogą zarówno oddani miłośnicy twórczości Neila Younga, jak i odbiorcy, którzy nigdy dotąd nie zetknęli się z jego utworami. Warto pamiętać, iż Ida Sand już wcześniej (płyta „True Love”, 2009) nagrała jeden z utworów Younga, przebojowy Heart of Gold.

W realizacji płyty artystkę wsparli doskonale sprawdzeni i po części współpracujący z nią muzycy, z producentem płyty, puzonistą i wokalistą Nilsem Landgrenem na czele. Tak ważna w przypadku specyfiki repertuaru rola gitarzysty przypadła Oli Gus­tafssonowi (mężowi wokalistki), przy rozmaitych instrumentach klawiszowych (w tym także stylowych Hammondach) zasiadł Jesper Nordenstrom, a kapitalną sek­cję rytmiczną tworzą Dan Berglund i Chris­ter Jansson.

Ida śpiewa na tym albumie w dość prosty, choć subtelny sposób, unikając nadmiernego frazowania i skatu. Czyni to chwilami muzykę wypełniającą ten album bardziej popową niż jazzową. Wersja Harvest Moon z powodzeniem plasuje się w estetyce tradycyjnego piosenkarstwa, z kolei w przypadku Don’t Let It Bring You Down trudno nie oprzeć się skojarzeniom z bardzo podobną wersją Annie Lennox sprzed 20 lat (album „Medusa”, 1995). Tutaj jednak wokalistka wspierana jest solidną sekcją dętą (Nils Landgren, Per Texas Johansson) i świetnymi partiami organów Hammonda (Jesper Nordenstrom).

Doskonale odświeżony jest natomiast rockowy hymn Joni Mitchell Woodstock, przyprawiony świetnym gospelowym chórkiem i zadziorną, rockową partią gitary elektrycznej Gustafssona z zastosowaniem efek­tu wah-wah.

Ogromne wrażenie robi też wersja Ohio, kapitalnie ubarwiona puzonem Landgrena, świetnymi partiami gitary i doskonałą pracą perkusji Christera Janssona.

Intymnie brzmią przepiękne ballady Birds i zaśpiewana w duecie z Nilsem Landgrenem Only Love Can Break Your Heart, z których wokalistka zdaje się krzesać więcej melodyki niż sam Neil Young, który przecież wybitnym wokalistą nie jest i nigdy nie był. Podobnie rzecz ma się w przypadku Old Man, śpiewanym przez Sand w bardzo rozległych rejestrach i wyposażonym we wspaniały ornament pod postacią świetnie zaaranżowanych partii chórków.

Autor: Robert Ratajczak