Miasto błękitnych nut

Krystian Brodacki

Z sympatią przeczytałem panegiryczną recenzję Bogdana Chmury z książki „Miasto błękitnych nut” Antoniego Krupy, którą znany krakowski „radiowiec, muzyk, dziennikarz, krytyk, juror, jednym słowem barwna postać krakowskiego środowiska  jazzowego, bluesowego i rockandrollowego” (cytat z recenzji) wystawił sobie swego rodzaju pomnik za życia.

Chciałbym dać dwa sprostowania. Chmura pisze: „To już druga, obok pracy Grzegorza Tusiewicza, wydana ostatnio książka traktująca o jazzie w Krakowie”, mając zapewne na myśli wydany w 2006 r. zbiór wspomnień, impresji i relacji o klubie „Helikon”. Otóż Tusiewicz wydał jeszcze książeczkę pt. „Jazz w Krakowie – kronika” – w 2002 r. (a więc też niedawno). Dodam, że „dawno”, bo w 1997 r. ukazał się Roberta Buczka „Krakowski przewodnik jazzowy”, a jeszcze dawniej, w 1975 r.,  opracowanie Jana Poprawy pt. „Jazz w Krakowie”. Jak z tego widać, krakowska bibliografia jazzowa rośnie, czego mogą pozazdrościć inne środowiska, z Warszawą na czele.

Drugie sprostowanie ma charakter osobisty. Pisze Chmura, iż „ogromnym walorem książki są unikalne fotografie, pochodzące z prywatnych zbiorów (m.in. Jerzego Skarżyńskiego. Mariana Ferstera, Maćka Dyląga); także Marek Karewicz bez wahania zezwolił na bezpłatne wykorzystanie swoich prac”...

To pięknie. Aliści w drugiej wkładce fotograficznej (po 54. stronie książki) znalazłem fotografię przedstawiającą Andrzeja Dąbrowskiego w akcji – nie podpisaną. Informuję zatem, że jestem jej autorem (pochodzi z „Jazz Campingu 1999”). Zapewniam, że gdyby Antek Krupa zwrócił się do mnie z prośbą o bezpłatne jej wykorzystanie – nie odmówiłbym.

Krystian Brodacki